Je bent welkom om daar commentaar op mijn verhaal te geven. Het heet "Geschenk voor en van het leven".
12 opmerkingen:
Anoniem
zei
wat ik aan je verhaal leuk vind, is dat het een verhaal in een verhaal is, waarin je met je " hogere Zelf" de ontmoeting hebt, alsook met je animus, en dat die ontmoeting en leerzaam en heilzaam is.Het lijkt op een droom...Dat is wat ik er over denk, dus, het is volkomen subjectief.Die oude vrouw symboliseert je ZELF, (hogere, natuurlijk), die alles uit een bredere perspectief ziet, die de grote wijsheeid (of de zin van het leven)doorgrond heeft.Zij had geen moeite mee om dood te gaan, omdat ze leefde zoals ze wilde, trouw aan zichzelf.Aan het einde van het verhaal komt de jonge vrouw haar animus (een mannelijke deel van haar wezen)tegen, die haar nog eens herinnert aan haar verantwoordelijkheid om zichzelf te zijn en blijven...
Dat zou K.G.Jung van hebben gemaakt. Dat verhaal is volgens zijn leer een voorbeeld van het ontstaan van gezonde persoonlijkheid, waarin Animus en Zelf worden geintegreerd in een geheel.Heleboel mensen maken dat nooit mee... Geestelijke Rijpheid.Meestal zijn rijpe mensen ook gelukkig, hebben geen problemen met ouder worden, en ook niet met de sterfelijkheid op zich.Ze gaan zonder veel moeite dood als hun tijd daarvoor komt.Wat het literaire waarde van je verhaal betreft moet je natuurlijk nog oefenen...Het is niet slecht, maar ik denk dat je het nog veel beter kan.Je moet nog een beetje los komen...smaak te pakken krijgen...Je had je te veel op inhoud zelf geconcentreerd, maar probeer als je zin hebt dat verhaaltje te herschrijven in een meer poetische stijl.Dat is niet nodig, als je denkt dat het precies zo moet blijven...Dat is nu meer een kwestie van smaak.Maar om te oefenen ook je gevoelens op papier te zetten zou dat misschien goed voor je kunnen zijn.
Bedankt, ik kan een beetje feedback wel gebruiken. Probleem is een beetje dat ik het beste schrijf als ik zeker weet dat niemand het zal lezen, ik denk er dan minder over na hoe ik iets moet vertellen zodat het voor anderen begrijpelijk wordt. Ik schrijf dan dingen die ik ook zelf niet herlees en daarna zelfs weggooi.
Dat deed ik ook vroeger met mijn gedichten, soms reciteerde ik ze alleen voor mezelf (zonder datik ze opschreef,)...Toen was ik nog heel jong en behoorlijk dronken maar ik heb nog steeds een heel goed gevoel over die gedichten.Ze hebben hun functie vervult, namelijk ik genoot er van om Dylan Thomas voor mijzelf te spelen.Op die manier kon ik mijn "negatieve" gevoelens sublimeren, en gestaalte geven.Dat werkte.Dus ik begrijp heel goed jouw wens om je gedachten toegankelijker te maken voor je lezers, maar denk nog even na...wat was de boodschap van je kerstverhaal ook alweer? P.S.Wat de opbouw van je korte verhaal betreft,vind ik het heel goed...Je hebt aangeboren gevoel voor de structuur.Heb je weleens Korte verhalen van I.B.Singer gelezen.Hij is volgens mij de meester van het korte verhaal.
Het is heerlijk om te schrijven als je denkt dat niemand het zal lezen. Ik wil ook niet nadenken over het schrijven. Ik schrijf dingen zoals het verhaal in 10 minuten en denk niet na over schrijstijl, structuur etc. Ik schrijf gewoon en lees het niet meer terug, dan zie ik wel wat er van komt.
ik wel.ik doe me graag anders voor dan ik ben, zodat ik niet meer weet wie en hoe ik ben.maar ik hoop dat het nog niet te laat is om mijn masker af te doen.Maar is het wel nodig of beter gezegd: kan een mens echt spontaan zijn ? Of nog beter :zijn we dan zo constant en duidelijk voor onszelf dat we weten hoe we zijn?IK denk dat we steeds veranderen en dat we dat hoe we zijn meestal meten aan de dingen wat we doen (of juist niet):in onze relatie tot anderen en de wereld om ons heen.
@mm Eigenlijk nog een vraagje over je vorige comment: hoe weet je dat eigenlijk dat ik zo ben?
En ja een mens kan echt spontaan zijn, mits eerlijk. Nu je je masker af wilt doen betekent dit dus eigenlijk dat je eerst niet eerlijk was, of zie ik dit nu een beetje te cru? (zowel dan sorry)
Ik denk niet dat we hetgene wat we doen moeten afmeten aan anderen. Je doen en laten moet m.i. geen reaktie zijn op anderen maar een spontaan reageren vanuit jezelf.
ik weet niet hoe je bent, maar je zei zelf iets over hoe je bent m.b.t.schrijven.Ik ben meestal wel eerlijk, soms te eerlijk, in het uiten van mijn meningen, maar dat ik niet altijd durf mezelf te zijn heeft meer te maken met mijn levenservaring, die niet altijd even leuk was.
12 opmerkingen:
wat ik aan je verhaal leuk vind, is dat het een verhaal in een verhaal is, waarin je met je " hogere Zelf" de ontmoeting hebt, alsook met je animus, en dat die ontmoeting en leerzaam en heilzaam is.Het lijkt op een droom...Dat is wat ik er over denk, dus, het is volkomen subjectief.Die oude vrouw symboliseert je ZELF, (hogere, natuurlijk), die alles uit een bredere perspectief ziet, die de grote wijsheeid (of de zin van het leven)doorgrond heeft.Zij had geen moeite mee om dood te gaan, omdat ze leefde zoals ze wilde, trouw aan zichzelf.Aan het einde van het verhaal komt de jonge vrouw haar animus (een mannelijke deel van haar wezen)tegen, die haar nog eens herinnert aan haar verantwoordelijkheid om zichzelf te zijn en blijven...
Bedankt voor je mooie woorden. Ik zou niet weten of het zo is, te weinig zelfkennis denk ik -:)
Dat zou K.G.Jung van hebben gemaakt.
Dat verhaal is volgens zijn leer een voorbeeld van het ontstaan van
gezonde persoonlijkheid, waarin Animus en Zelf worden geintegreerd
in een geheel.Heleboel mensen maken dat nooit mee... Geestelijke Rijpheid.Meestal zijn rijpe mensen ook gelukkig, hebben geen problemen met ouder worden, en ook niet met de sterfelijkheid op zich.Ze gaan zonder veel moeite dood als hun tijd daarvoor komt.Wat het literaire waarde van je verhaal betreft moet je natuurlijk nog oefenen...Het is niet slecht, maar ik denk dat je het nog veel beter kan.Je moet nog een beetje los komen...smaak te pakken krijgen...Je had je te veel op inhoud zelf geconcentreerd, maar probeer als je zin hebt dat verhaaltje te herschrijven in een meer poetische stijl.Dat is niet nodig, als je denkt dat het precies zo moet blijven...Dat is nu meer een kwestie van smaak.Maar om te oefenen ook je gevoelens op papier te zetten zou dat misschien goed voor je kunnen zijn.
Bedankt, ik kan een beetje feedback wel gebruiken. Probleem is een beetje dat ik het beste schrijf als ik zeker weet dat niemand het zal lezen, ik denk er dan minder over na hoe ik iets moet vertellen zodat het voor anderen begrijpelijk wordt. Ik schrijf dan dingen die ik ook zelf niet herlees en daarna zelfs weggooi.
Dat deed ik ook vroeger met mijn
gedichten, soms reciteerde ik ze alleen voor mezelf (zonder datik ze opschreef,)...Toen was ik nog heel jong en behoorlijk dronken
maar ik heb nog steeds een heel goed gevoel over die gedichten.Ze hebben hun functie vervult, namelijk ik genoot er van om Dylan Thomas voor mijzelf te spelen.Op die manier kon ik mijn "negatieve" gevoelens sublimeren, en gestaalte geven.Dat werkte.Dus ik begrijp heel goed jouw wens om je gedachten toegankelijker te maken voor je lezers, maar denk nog even na...wat was de boodschap van je kerstverhaal ook alweer?
P.S.Wat de opbouw van je korte verhaal betreft,vind ik het heel goed...Je hebt aangeboren gevoel voor de structuur.Heb je weleens Korte verhalen van I.B.Singer gelezen.Hij is volgens mij de meester van het korte verhaal.
Het is heerlijk om te schrijven als je denkt dat niemand het zal lezen. Ik wil ook niet nadenken over het schrijven. Ik schrijf dingen zoals het verhaal in 10 minuten en denk niet na over schrijstijl, structuur etc. Ik schrijf gewoon en lees het niet meer terug, dan zie ik wel wat er van komt.
das ook prima zo.zo ben jij nu eenmaal.blijf jezelf! veel plezier in je toekomstige schrijfverdrijf!
(Dit laatste is grappig bedoelt).
inderdaad zo ben ik, en ik doe mij niet graag anders voor
ik wel.ik doe me graag anders voor
dan ik ben, zodat ik niet meer weet
wie en hoe ik ben.maar ik hoop dat het nog niet te laat is om mijn masker af te doen.Maar is het wel nodig of beter gezegd: kan een mens echt spontaan zijn ? Of nog beter :zijn we dan zo constant en duidelijk voor onszelf dat we weten hoe we zijn?IK denk dat we steeds veranderen en dat we dat hoe we zijn meestal meten aan de dingen wat we doen (of juist niet):in onze relatie tot anderen en de wereld om ons heen.
@mm
Eigenlijk nog een vraagje over je vorige comment: hoe weet je dat eigenlijk dat ik zo ben?
En ja een mens kan echt spontaan zijn, mits eerlijk. Nu je je masker af wilt doen betekent dit dus eigenlijk dat je eerst niet eerlijk was, of zie ik dit nu een beetje te cru? (zowel dan sorry)
Ik denk niet dat we hetgene wat we doen moeten afmeten aan anderen. Je doen en laten moet m.i. geen reaktie zijn op anderen maar een spontaan reageren vanuit jezelf.
ik weet niet hoe je bent, maar je zei zelf iets over hoe je bent m.b.t.schrijven.Ik ben meestal wel eerlijk, soms te eerlijk, in het uiten van mijn meningen, maar dat ik niet altijd durf mezelf te zijn heeft meer te maken met mijn levenservaring, die niet altijd even leuk was.
Toch heb je hoe dan ook nog steeds recht om jezelf te zijn.
Een reactie posten