Frohe Weihnachten met chocolade Jezus

Met de kerst in het verschiet dacht de zakenman Frank Oynhausen dat het een leuk idee zou zijn weer eens wat religie terug te brengen in deze commerciele wereld, en maakte een chocolade Jezus onder de naam Sweetlord.

Helaas zijn de kerken nog niet klaar voor zo'n smakelijke Jezus, zowel de Prostestantse kerk als de katholieke kerk waren not amused en noemen het smakeloos. En daaruit blijkt maar weer eens dat zij zelf zonder kraak of smaak zijn, het zal deze kerst dan ook wel weer drukker zijn in de winkel van Oynhausen dan in de kerken.

Skimming maakt razend!

Vanochtend vroeg stond ik goed gehumeurd op. Na mijzelf een kopje koffie ingeschonken te hebben begon ik aan een echt zaterdagochtend klusje; het betalen der rekeningen. Daar was ik snel mee klaar, mijn hele rekening bleek namelijk leeggetrokken!

De hele nacht zijn er achter elkaar vreemde (en vooral ook grote) bedragen opgenomen bij een niet nader omschreven geldautomaat. Met als gevolg dat ik nu bijna de hele kredietlimiet in de min sta. Ik was verbijsterd en checkte (al wist ik dat eigenlijk wel zeker) meteen of ik mijn bankpas nog wel had. En ja hoor gewoon in mijn portemonnee! Woest was ik! In al mijn woede besefte ik wel dat het zaak was de pas direct te laten blokkeren om (nog) erger te voorkomen.
Maar dat is moeilijk zo vroeg, de Postbank klantenservice is pas vanaf 9.00 uur bereikbaar op zaterdag. Na diverse nummers geprobeerd te hebben kreeg ik ergens een bandje dat bij fraude of vermissing van een bankpas er wel 24 uur een nummer in Groningen gebeld kan worden. En inderdaad daar zat een vriendelijke en rustige (helemaal het tegenovergestelde van mijzelf op dat moment) stem die direct de rekening blokkeerde, allerlei vragen stelde en dit direct doorspeelt naar de fraudeafdeling. Hij zei dat het waarschijnlijk om skimming gaat, de pas moet dus ergens gekopieerd zijn. Wanneer is niet bekend, de schoften wachten vaak maandenlang alvorens je rekening leeg te trekken. Tot dinsdag gaan ze nu onderzoeken of het daadwerkelijk om skimming gaat, als dit zo is krijg ik het bedrag automatisch terug. Maar als het niet zo is, dan begint de ellende pas goed, dan moet er aangifte bij de politie worden gedaan, allerlei formulieren ingevuld, en het ergste van alles...dan is niet bekend of en wanneer het geld terugkomt.

Het is echt schandalig, ik ben zo BOOS!!!! Dat er zulke uitvreters op de wereld rondlopen die parasiteren van mensen die hard voor hun geld werken. Wat mijn woede nog erger maakt is dat je er nooit achter komt wie het gedaan heeft. Ik moet dus in het wildeweg boos zijn op alle fraudeurs op de wereld, en dat zijn er zo vreselijk veel.

Helemaal voorkomen kun je dit soort fraude nooit, maar je kunt wel een paar voorzorgsmaatregelen nemen:

• Vrijwel alle pinautomaten zijn tegenwoordig voorzien van een 'invoermondje'. Dit mondje ziet de klant op het scherm voordat hij gaat pinnen. Je moet er op letten dat de invoermond er exact zo uitziet als op het scherm. Elke andere invoermond kan een lezer bevatten die de magnetische strip op de pas leest. Omdat criminelen ook in staat zijn gebleken de echte invoermondjes na te maken, was er extra beveiliging nodig. Bij moderne varianten blokkeert de pinautomaat zodra iemand probeert de echte invoermond te verwijderen.
• Het is altijd veiliger om een automaat binnen een bank of winkel te gebruiken dan een buitenautomaat. Fraudeurs hebben enige tijd nodig om een lezer aan te brengen. Dat is buiten makkelijker dan binnen.
• Let op mensen die te dichtbij staan, ze kunnen proberen de pincode af te lezen.
• Als een pincode wordt ingegeven, moet de klant altijd de invoer met zijn hand afschermen. De invoer kan dan niet afgelezen worden met een camera.
• Check het banksaldo zeer regelmatig. Als er transacties plaatsvinden die onbekend zijn, moet de rekening direct geblokkeerd worden.
• Valse frontjes lopen vaak minder soepel dan de echte. Als een pas een paar keer terug lijkt te komen, kan het om een vals frontje gaan. Breek de transactie af en neem contact op met de bank.
• Stel een opnamelimiet in. Er kan dan niet meer dan een bepaald bedrag per dag gepind worden. De klant moet in dit geval wel zijn rekening regelmatig controleren. Anders kan het gestolen bedrag toch flink oplopen.
• Als 'smart chips' beschikbaar komen, wissel de pas dan in voor een slimme pas (smart chip). Het voorkomt niet alle fraude, maar wel veel.

De meeste van die dingen doe ik ook altijd wel, ik let juist altijd erg op. Alleen let ik nooit op camera's en scherm ik bij het intoetsen dit ook niet af met mijn hand. Voortaan ben ik zo achterdochtig dat je beter niet achter mij kunt gaan staan in een rij bij het pinnen, ik zal de automaat voortaan aan een grondige inspectie onderwerpen en dit kan wel eens lang duren.

Nummerbord-geluk

Al is het hele nieuws gevuld met de gruwelen in Mumbai, zijn er gelukkig ook nog mensen die het zo goed hebben dat ze zich bezig kunnen houden met de onbelangrijke zaken des levens. Na een hevige strijd, zonder doden, hebben de Amerikanen het verbod op nummerborden met woorden die met religie of goden te maken terug kunnen draaien.

Onder de 60 eerder gedupeerde nummerbordbezitters waren onder andere "Be Gods" en "Gods4us". Deze godsvruchtige mensen kunnen nu de platen met een gerust hart terug op de SUV schroeven. Daar goden en auto's in de hele geschiedenis nog geen gelukkig samenspel tot stand hebben gebracht zullen het ongetwijfeld slechts de eigenaars zelf zijn die er happy van worden.

Donkerblauwe kerst

Voor veel christenen is kerstmis in Bethlehem het summum. Helaas zal het er allemaal niet zo vredig uitzien als bij dit feest hoort. Israël staat toe dat er zo'n 1000 extra Palestijnse politieagenten ingezet zullen gaan worden. En dit alles voor Vrede op "aarde". Er worden duizenden toeristen verwacht, wat de afgelopen jaren heel wat minder is geweest. Het toerisme laat de kassa weer rinkelen en dat is net wat nodig is, een terroristische aanslag moet koste wat kost voorkomen worden.
Leuke bijkomstigheid is dat het ook een soort examen zal zijn voor de Palestijnse gebieden, doen ze het goed (lees; er wordt geen aanslag gepleegd) dan mogen ze in de toekomst vaker voor kanonnenvlees spelen.

De poolkappen smelten maar wij hebben sneeuw in november

Cat people

Je zal het maar hebben; hypertrichosis, het weerwolfsyndroom. Er zijn nog geen 50 mensen op aarde die er aan lijden, de Indiase elfjarige Pruthviraj Patil is er een van.

Toen de jongen geboren werd vertelde men de moeder dat ze een God gebaard had, helaas denken zijn klasgenoten er anders over, ze pesten Pruthviraj dag in, dag uit.

Een aantal wetenschappers van de Columbia University wierpen zich op het probleem en zouden een geneesmiddel gevonden hebben, in de vorm van injecties van testosteron. De doorbraak kwam er vreemd genoeg na onderzoek van kaalheid. Pruthviraj is met de behandeling begonnen en de voorlopige resultaten zijn veelbelovend. Op langere termijn kan men nog niks voorspellen, daarvoor is het nog te vroeg.

(un)Happy consumer: Paypal kopersbescherming is een wassen neus en Malfriends zijn dat helemaal

Jaren geleden was ik een fervent chatter en het liefst via het Mailfriends netwerk. Dit Hyves avant la lettre had toen nog unieke functionaliteiten als een online MP3 speler, chatboxen, fotoalbums,......kortom alles wat nu elke zichzelf respecterende sociale netwerksite moet hebben om niet volledig buiten spel te staan.

Ook met sociaal netwerken geldt echter, geen geld betekent geen vrienden dus om van bepaalde extra`s gebruik te maken moest men een kleine abonnementsprijs betalen. Maar ach voor $ 35,55,- per jaar kreeg je in verhouding toch een heleboel home entertainment, via 2 clicks was dit met Paypal zo betaald.
Jammer voor het nu achterhaalde Mailfriends maar ondertussen bieden Hyves en vooral Facebook veel meer mogelijkheden voor nop. Dus niet alleen ik maar het grootste gedeelte van mijn internetvrienden zijn uiteindelijk naar deze twee netwerken verkast.

Vermits de consumer niet van gisteren is heeft hij eerst netjes het abonnement bij Mailfriends opgezegd en het volledige account gesloten (je weet maar nooit).
Tot mijn verbazing kreeg ik vorig jaar plotseling een melding van Paypal dat mijn jaarlijkse Mailfriends abonnement was betaald. Tsja en dan begint de ellende, want een klein bedrag of niet, je wil niet levenslang betalen voor een groepje verre en vergeten vrienden.
Gelukkig staat er bij de betalingsspecificaties steeds een emailadres vermeld ...en dit kunnen wij rustig publiceren zodat je het zelf kan testen : fagalvin@yahoo.com
Hier krijg je nooit reactie op je email en op de Mailfriendssite is elke vorm van communicatie onmogelijk voor niet-leden. Dus na twee nette boodschappen aan de boosdoener heb ik klacht ingediend bij Paypal.

Op zich werd toen alles erg netjes opgelost (dacht ik) Ik kreeg namelijk het bedrag mooi teruggestort. Opgeruimd staat netjes zou je denken. Tot ik 2 weken terug opnieuw een bedrag van Mailfriends van mijn account af zag gaan. Als weldenkend mens komen er dan een aantal vragen bij je op als....waarom heeft Paypal dit na het vorige incident niet geblokkeerd? Waarom wil Paypal sowieso nog zaken doen met een dubieus bedrijf waar je als klant nooit meer vanaf komt??

Opnieuw heb ik een klacht ingediend bij Paypal die deze keer werd afgewezen! Mijnheer of mevrouw Paypal (want de reactie is om begrijpelijke reden steeds anoniem) vond de transactie helemaal niet onterecht. Dit ondanks het feit dat ik ook de onmogelijkheid om fagalvin@yahoo.com te bereiken ten berde bracht en zij vorig jaar het abonnementsgeld wel hadden gestorneerd. Wel kreeg ik deze keer een hele handleiding over hoe ik dit abonnement zelf in mijn account kon verwijderen. (Waarom kreeg ik die vorig jaar dan niet??).
Omdat het opstellen van een kopersklacht bij Paypal ook al bovenmenselijke forensische kwaliteiten vereist stond ik er niet van te kijken dat ik ongeveer 8 pagina`s moest wegklikken om vervolgens op een dood spoor te eindigen.

Na nog eens een 10tal minuten spitten kon ik uiteindelijk de juiste link vinden waar ik met een verlossende click de laatste band met mijn ondertussen gehate mailvrienden kon doorsnijden.

Al bij al is het erg vreemd hoe onrechtlijnig een bedrijf als Paypal een dergelijke klacht behandelt. Bovendien blijft het vreemd dat Paypal de hand boven het hoofd houdt van lui die de hele internetbusiness waar zij zelf van afhankelijk zijn een slechte naam geven. Ik zou dan ook zeker adviseren om terugkerende abonnementen nooit via Paypal af te rekenen.

Bij de konijnen af

De 50-jarige Serge Reignier uit Marcinelle (Charleroi) is op 12 november j.l. voor de 28ste keer vader geworden, ook voor Wallonie een record. En wat hem betreft is de kleine Charlotte nog lang niet zijn laatste. Hoe zijn vrouw er nu aan toe is? Dat valt mee, ze doen het met zijn drieen, waarvan er 2 zussen zijn.

Het gezin eet dagelijks 7 broden, 10 kg aardappelen en 8 blikken groenten. Daarnaast draaien er dagelijks 8 machines wasgoed (je moet niet denken aan het strijken!).
En waarvan zouden zij dit allemaal betalen? Een werkloosheiduitkering van 1.000 euro en 5.000 euro kinderbijslag en andere uitkeringen. Volgens Serge heet dit geen profiteren, helaas schieten mij zo gauw geen andere woorden te binnen.

Mooiste nummer aller tijden; Lashir itach van Soshana Damari & Boaz Sharabi

Slacht-offers gevraagd

Moslims die tijdens het offerfeest (Id al-Adha of Aid al Kabir), 8 december, nog een schaap ritueel willen moeten er snel bij zijn. Er dreigt namelijk een tekort aan schapen in Nederland en Duitsland, door de uitbraak van een nieuw type van het blauwtongvirus geldt een strengere regel voor het transport. Dieren binnen een straal van 50 kilometer van de infectiehaard mogen niet worden vervoerd, dieren buiten die zone mogen enkel nog naar een erkend slachthuis worden vervoerd en niet meer naar een tijdelijk slachthuis.

Expeditie Robinson; dictatuur in miniatuur

Expeditie Robinson vond ik altijd een leuk programma. Tot de editie 2008, door enkele mensen is het een ergerlijk programma geworden. Wel is het dit jaar meer reality dan ooit een reality programma zou (willlen) laten zien. We kunnen nu namelijk zien hoe een dictator aan de macht komt en blijft.

Natuurlijk is er al een doem over het geheel door de betreurenswaardige dood van Ernst-Paul Hasselbach. En natuurlijk was het allemaal al opgenomen voordat dat gebeurde. Voor enkele deelnemers had dit echter totaal niets uitgemaakt. Deze mensen, of eigenlijk vooral een mens, is namelijk zo vervuld van zichzelf dat alles hem ontgaat. Vanzelfsprekend heb ik het over Hans. Eerst was het een walgelijk groepje die dachten dat zij als ondernemer de godheden van het eiland waren. Steeds meer begint echter duidelijk te worden dat dit voornamelijk veroorzaakt werd door zieke geest Hans. De anderen van het zelf uitverkoren groepje waren, en in het geval van Yin is, zielige meelopers.

Eerst vond Hans iedereen dom, toen er een beetje commentaar kwam was het tactisch spel, toen andere mensen tactisch gingen spelen heette dat volgens hem ineens gemeen en achterbaks. Nu hij begint in te zien dat hij na weken niet meer zo polpulair is, verkondigt hij dat de camera alleen zaken laat zien tegen hem.
Yin gedraagt zich alleen als het kleine meisje dat in ruil voor een beetje aandacht alles goed vindt wat de “meester zegt" zonder zelf nog een eigen mening te hebben. Ik kan er niets aan doen, miij doet het denken aan Eva Yin Braun en Adolf Hans Hitler. Het is jammer dat een kei als Ernst-Paul met zulke mensen voor het laats in dit programma is te zien.

Boeddhistische termieten in Cambodja

De Cambodjanen hadden in oktober te maken met een wonder of een flauwe grap. In ieder geval scharen zich inmiddels honderden vrome inwoners rond dit merkwaardige fenomeen; een termietennest in de vorm van een zittende Boeddha.

Het nest is plotseling ontstaan in de buurt van Phnom Penh in het huis van een weduwe, vlak voor een herdenkingsdienst voor haar gestorven man afgelopen oktober. De weduwe voelt zich vereerd dat zij is uitverkoren voor dit wonder.
In het begin had de weduwe het nog niet zo in de gaten, elke nacht bouwden de termieten verder, terwijl zij er iedere ochtend trouw de bezem overhaalde. Tot ze zag welke vorm het nest had. Het duurde dan ook niet lang voor de bedevaartgangers in grote getalen naar haar huis begonnen te stromen.
Inmiddels zijn er zo al 5 Boeddha's ontstaan. Het schijnt dat door het offeren ze nog groeien ook. Dat is op zich niet vreemd want termieten lusten ook wel een hapje. Desondanks geloven de bedevaartgangers dat dit toch een boodschap van God moet zijn, maar de Boeddha wilde helemaal geen God zijn. In ieder geval maakt het de mensen daar blij en wat er dan ook is, hij of zij heeft daar in ieder geval een goede daad mee verricht en gunstig karma mee opgebouwd.

Kalinichta op Vlieland

Al hoorden wij niet bij het enorme fietserskorps op Vlieland, last hadden wij er ook niet van. Tot we een wandelingetje naar de haven maakten en er een idioot op een fiets regelrecht, en ogenschijnlijk doelbewust, op mij inreed. Dit terwijl ik gewoon aan de rand van de weg liep. Woest was ik en ook Michael kwam eraan om deze hork eens flink de les te lezen. De hork in kwestie en zijn vrouw hadden echter de grootste lol en waren verbaasd dat we hen niet kenden. (ik had ook nog niet in zijn gezicht gekeken want dit soort mensen wil je ook niet kennen).

Toen wij nog eens goed keken bleken wij ze toch te kennen, van Telendos. Ongelooflijk, waar 2 minieilanden groot in kunnen zijn! We zien ze daar al jaren in augustus/ september, het zijn de vrienden van het beroemde Viske. Het (plat-Belgisch) Viske werd direct ge-smst en na enkele minuten kwam er een berichtje terug; "Amai dat is straf!" Het Viske en haar man besloten direct om binnenkort ook eens naar Vlieland te gaan, want "als heel Telendos er zit dan moet dat toch wel iets wezen". Helaas zal dit haar ook wel weer enige bewijsstukken opleveren van te dure viskes, want het eten is op Vlieland niet goedkoop.

Zo ook niet bij Het Armhuis, maar dat is zijn geld dubbel en dwars waard. De hele entourage is al schitterend. De naam dekt de lading nu dan ook zeker niet, maar in de 17e eeuw, toen het een echt armenhuis was, was dat wel anders. In 1632 werd het pand in gebruik genomen als opvanghuis voor oudzeelieden. Tot 1950 heeft het pand nog als zodanig gefunctioneerd. Nu is het een legendarisch restaurant, als je er heen wil is het dan ook zaak lang van tevoren te reserveren.

De uitbaatster Clara Spannenburg heeft niet voor niets de prijs van markantste horecaondernemer gewonnen, Clara heeft een unieke persoonlijkheid, de hele zaak is er van doordrenkt. De service, de zachte aparte muziek, het geweldige eten en niet in de laatste plaats de kunst, die tot op het toilet aanwezig is, doet je in een warm luxueus bad belanden. Clara verwelkomt al haar gasten persoonlijk, waarna zij langskomt met het "leitje" waar het viergangenmenu van die avond opstaat. Vanzelfsprekend kan dit aangepast worden als er iets is wat de gast niet lust. Ook het personeel is overigens zeer attent en gastvrij, niets is hen teveel. Het eten is geweldig, de vis zo vers, we hebben dan ook genoten.

Op zolder hangt het wederom vol met kunst, tevens mag er gerookt worden en er is dan ook een gezellige tafel neergezet. Clara zelf rookt ook en zo raakten wij op zolder met deze bijzondere vrouw aan de praat. Ze heeft 20 jaar op Sint Maarten gewoond en runt de zaak op Vlieland alweer enkele jaren. Tevens bleek zij, heel toevallig, nog een andere passie te hebben; kleine, aparte Griekse eilandjes. Ze viel van haar stoel van ons verhaal van de aardige hork en was zo onder de indruk van alle Telendosverhalen dat ook Clara die avond het plan opvatte daar toch eens een weekje heen te gaan.
Het was nog lang gezellig en toen wij, als laatsten, het restaurant verlieten riep Clara ons nog na in de donkere Vlielandse nacht; "Kalinichta!".

Filmrecensie The Mist

Door Michael Koukos

Regie: Frank Darabont
Cast: Thomas Jane (David Drayton), Marcia Gay Harden (Mrs. Carmody), Toby Jones (Ollie), Laurie Holden (Amanda Dunfrey)
Speelduur: 127 minuten
Jaar: 2007

Na een zware storm wordt een klein Amerikaans stadje in een zeer dichte geheimzinnige mist gehuld. De camera volgt een aantal mensen die zich toevallig in een supermarkt bevinden en zich daar verschansen voor een geheimzinig gevaar dat zich buiten verschuilt. Van in het begin is de sfeer erg dreigend. Zowel door het geheimzinnige gevaar maar vooral ook door hoe de mensen onderling met elkaar omgaan.

Op zich is het jammer dat de eerste monsters (een soort octopus) vrij snel worden opgevoerd en er nogal potsierlijk uitzien. Maar ach, na dit kleine schoonheidsfoutje komt de film wel op volle toeren. Niet zo zeer de grote spinnen en bloeddorstige naakte vogels maken het geheel indrukwekkend eng, maar vooral de onderlinge menselijke relaties laten de spanning tot ongekende hoogte stijgen. Vooral de zeer religieuze mw. Carmody, een soort André Rouwvoet maar net nog iets krankzinniger, zorgt voor een ondraaglijke situatie in de supermarkt. Al gauw wordt ook hier in religie weer een goed excuus tot extra bloedvergieten gevonden.
Wat er zich ondertussen buiten afspeelt, daar wordt volledig aan voorbij gegaan, waarschijnlijk kwam dit de makers budgettechnisch erg goed uit. Bovendien kun je met die mist gemakkelijk de afwezigheid van enig decor verdonkeremanen.

Uiteindelijk ontvlucht een groepje de religieuze waanzin in de supermarkt om meteen al flink te worden uitgedund door de gretige monsters.
Doordat de rare beesten in de mist zijn teruggebracht tot een middel om de mens als grootste monster af te schilderen, wordt de film beklemmend realistisch. Het tempo en de door merg en been snijdende muziek van "Dead can dance" maken het er allemaal niet gezelliger op.
De acteerprestaties zijn hoogst indrukwekkend voor een toch vrij onbekende cast.....en het einde....ja...dat is echt ontstellend.
Deze bovengemiddelde horrorfilm is erg geschikt voor de nog komende mistige herftsdagen. Zeker kijken dus!

Van mannen die ontbreken en tot as weer wederkeren

Aangekomen bij het reddingshuisje, annex juttersmuseum en trouwlokatie, bleek dit museum met meerdere zalen niet groter te zijn dan een openbaar toilet op palen. De chauffeuse van de Vliehors Expres deed tevens dienst als gids, een met een grote fantasie, al zou het zo kunnen zijn dat zij dichter bij de werkelijkheid stond dan wij deden. In rap tempo kwamen de piratenogen, foetussen en andere curiositeiten voorbij. Het verplaatsen van zaal naar zaal bleek, gezien de de ruimte, niet meer te zijn dan het lichtjes verdraaien van de romp.

Het reddingshuisje was nog tot 1953 echt in gebruik als opvang van drenkelingen. De Hors staat bij springtij tot zo'n 2 meter onder water, gestrande zeevaarders vonden in het huisje dan eten, drinken en vuurpijlen. Zo gauw het water weggetrokken was kwamen de inwoners van Vlieland de drenkelingen ophalen. Gezien het van oudsher enorme mannentekort op Vlieland waren er ook vele vrouwen die gewoon de rokken optrokken en het water trotseerden. Van deze ontmoetingen zijn de nazaten nog te bewonderen.

Sinds het reddingshuisje niet meer in functie is doet het ook geen dienst meer als mannenleverancier. Tot enkele jaren geleden, toen kwam de heer De Jong uit Blaricum nog spontaan aandrijven, helaas was hij erg zwijgzaam en had een ongebruikelijke vorm, een soort poeder in een bus. Weken was men bezig de familie op te sporen, helaas werd de heer de Jong nergens op de schouw gemist en besloot men hem maar uit te strooien op de zandbank.

Tegenwoordig zijn de hedendaagse mannen iets meer van rust gediend, en komen dus spontaan naar Vlieland getrokken. ook de barman van Cafe tante Pe. Een nog echt gezellig cafe, zoals ze aan het vasteland sinds de jaren 80 niet meer bestaan. Hij vertelde ons hoe gemakkelijk hij als buitenstaander is opgenomen door de Vlielandse gemeenschap, iets wat wij al dachten.
En zo zien wij het graag.

Dichten in het zand

Ik kan je wilde ziel niet vangen zilte druppels vluchten uit mijn hand'
Mijn eiland mijn verlangen, zacht streel ik je witte zand

De Vliehors Expres rijdt met zeer speciale banden, wanneer er over het zand wordt gereden verschijnt er een tekst in het zand. De tekst is het winnende gedicht van de elk jaar speciaal hiervoor uitgeschreven gedichtenwedstrijd, welke in de band is uitgesneden.

Ook wij besloten de tocht met de Vliehors te maken over de zandvlakte van 20 vierkante kimometer; de Sahara van het Noorden. Al is dit militair oefenterrein, in het weekend hoef je niet bang te zijn voor bommen en straaljagers want er zijn dan geen oefeningen.
Zonder zorgen genoten we nog even op een terrasje van het bijna zomerse weer, waarna we vertrokken naar de de punt van de Hors. De kilometers zandvlakte zijn alleszins niet saai, want Wouter en zijn trekzak gaan mee op de bus, tussen de bekende meezingers vertelt hij erg grappig over het reilen en zeilen op Vlieland. En passant nam hij nog wat kakkers (die zijn er erg veel op Vlieland) in de bus te grazen.

Hoogtepunt van de tocht is het zeehondenspotten. Nu was de bus overvol, dus daar verwachtte ik niet al te veel van. Dit blijkt een misverstand, hoe meer lawaai er gemaakt wordt hoe dichterbij de zeehonden komen, ze zijn namelijk ongelooflijk nieuwsgierig. Lawaai werd er genoeg gemaakt en al snel kwamen er dan ook vele zeehonden dicht bij het strand. Met nieuwsgierige kopjes kwamen ze in de golven omhoog om alles eens goed te bekijken.

Hierna volgde een korte rit naar de volgende stop; het reddingshuisje.

Wordt vervolgd.

Ga toch fietsen

Vlieland was een hele gok, het scheen dat er voor fiets- en wandelhaters zoals ik, niets te doen zou zijn. Toen de horde weekendgasten zich van de boot door de smalle straatjes perste, begaf zich dan ook 99,9 % direct naar het fietsenverhuurbedrijf.

En wat bleek, niets is minder waar. Er is geen eiland waar zoveel te doen is als op Vlieland, maar je moet het wel zien (en liefst niet vanaf een Batavus). De nors overkomende mensen (die uiterst vriendelijk en humoristisch zijn,) de overweldigende natuur, de cultuur en vooral de sfeer, die je direct beetgrijpt en als een warme deken omhult. Ook uitgaan en winkelen is geen probleem. Er zijn geweldige boetiekjes met de meest prestigieuze merken die elders moeilijk te vinden zijn. Michael vond zelfs de Kipling portemonnee in de kleur waarnaar hij al zo lang op zoek was.

Al lijkt het eiland geisoleerd (bij springtij loopt de helft van het onbewoonde gedeelte van het eiland onder water), toch zijn de bewoners dat allerminst. Op de boot, in het hotel, overal is draadloos internet. En daarbuiten vermaken de inwoners zich ook uitstekend; aan goede restaurants en gezellige cafe's is geen gebrek, er is een bibliotheek en er zijn zelfs twee musea.

Na een grandioos diner in Restaurant de Wadden (supervis en vriendelijk personeel, dat nog het hele verdere weekend naar ons bleef zwaaien en groeten) was het tijd voor een merkwaardig cultureel fenomeen; een Shanty avond. Wij konden ons daar weinig bij voorstellen, maar je moet het toch een keer meemaken. En het viel niet tegen. Het Vlielandse folkduo Drijfhout zong samen met een een aantal genodigden zeemansliederen, shanties en folk. Het was een soort spontane samenzang met viool, etc. In ieder geval past het helemaal in de sfeer van het eiland. Nog nazingend liepen wij terug naar Char.

Wordt vervolgd.

De V van Vlieland

Op dit moment zitten we op de boot van Vlieland naar Harlingen. Wij weemoedig, maar de Vlielanders vast blij weer een week van rust voor zich te hebben.

Elk weekend komen er enkele boten met 1200 passagiers elk aan op het kleine eilandje. De bevolking van slechts 1100 zielen wordt dan voor 3 dagen ongeveer verviervoudigd. Bij aankomst liepen we van de boot met honderden mensen de hoofdstraat te verstoppen, gadegeslage door de bevolking, die ons ofwel openlijk aan de kant van de weg bekeken, danwel schichtig vanachter de planten. Het gekke was dat deze massa binnen een half uur zich helemaal oplost als eenieder zijn plekje op het eiland gevonden heeft.

Wij waren snel op de plaats van bestemming; hotel Rispens, aan het begin van de Dorpssstraat. Een hotel wat allerminst tegenviel, qua prijs/ kwaliteit durf ik zelfs te beweren dat het het beste hotel van het eiland is. De eigenaresse bleek een zus van Char, en ze vroeg voor het inchecken dan ook alleen of mijn naam met een B begint, bij het bevestigende antwoord wist zij dan ook direct dan wij dan dus op kamer 2 thuishoorden.

Wordt vervolgd.

Filmrecensie: Exodus

Door Michael Koukos

Regie Gianluigi Calderone
Genre drama
Tijdsduur 201 minuten
Jaar 2007
Acteurs Monica Guerritore , Thomas Trabacchi , Pino Ammendola , Fabrizio Bucci , Loredana Cannata , Alessandra Monti , Andrea Osvárt

De film begint al gelijk met een van de kortste militaire operaties aller tijden. Wanneer de in Israel wonende professor Enzo zich boven Italiaans grondgebied laat droppen om zich aan te sluiten bij het verzet, staat de wind verkeerd en land hij vrijwel recht in de armen van de Duitse wehrmacht. Vervolgens gaan wij terug in de tijd naar 1929 en zien wij Enzo en zijn vrouw Ada naar een nog ongerept palestina trekken waar blijkbaar alle palestijnen vloeiend Italiaans spreken en erg werkwillig zijn. Vervolgens keren wij terug naar 1945 en zien wij Ada haar gezin verlaten om haar verloren echtgenoot te gaan zoeken. Eerst komt zij in een Pools vluchtelingenkamp terecht dat echter al snel door de Polen in brand wordt gestoken.
Dan volgt een helse tocht naar Italie waar zij zich aansluit bij Aliyah Beth, een organisatie die probeert Joodse vluchtelingen naar Israel te smokkelen. De Britse geheime dienst zet echter alles in het werk om de Joodse vluchtelingen tegen te houden omdat de Engelsen olieafspraken willen maken met de arabieren. Deze dubieuze rol van Engeland wordt dik in de verf gezet wat de film op zich historisch interessant maakt.

Het was even schrikken van het wel erg abrupte einde van de film maar dat bleek een misverstand te zijn, de miniserie was namelijk in 2 delen op de DVD gezet. Op zich bergrijpelijk want het geheel duurt maar liefst 201 minuten. Dat dit misschien wel een stuk korter had mogen zijn is duidelijk. Af en toe wordt het toch wel een beetje langdraadig en is het moeilijk om er met volle aandacht bij te blijven.

De Italianen spelen zoals je van Italianen kunt verwachten erg dramatisch. Soms raakt de film hierdoor een gevoelige snaar maar af en toe komt het allemaal wat hysterisch over.
Het Italiaanse taalchauvinisme en enkele kleine foutjes (zoals een kleurentijdschrift in 1945??) geven het geheel een wat rommelige en minder geloofwaardige indruk.
Aan de andere kant is het een interessant historisch verhaal dat zeker het bekijken waard is.

Grappenmaker op openbaar toilet

Gisteren vond de politie van Brierley Hill (Engeland) een man die wel erg lang op het openbare toilet zat. Het bleek dat er secondenlijm op de toiletbril was gesmeerd. Ambulancepersoneel en de brandweer deden hun uiterste best, maar het lukte hen niet de man te bevrijden.
De vastgelijmde werd met toilet en al naar het ziekenhuis gebracht (hadden ze de bril niet gewoon los kunnen maken van de pot?) alwaar hij uit zijn benarde positie werd bevrijd.
Wie gaat er dan ook op een openbaar toilet zitten.

Out of office reply haalt verkeersbord

Toen amtenaren in G.B. een vertaling, voor op een verkeersbord, in het Welsh aanvroegen per email, dachten ze dat het antwoord was wat ze nodig hadden. En zo staat er nu dus op het bord in het Welsh: "I am not in the office at the moment. Please send any work to be translated".

In sluier naar de basisschool

Uithuwelijken van kinderen op zeer jonge leeftijd is zelden een religieus verschijnsel, al wordt dit wel als dekmantel gebruikt. Ook cultureel kan men het nauwelijks noemen. Meestal zijn de motieven voornamelijk financieel.

Zo maakte de Pakistaanse politie gisteren een einde aan een huwelijk (kun je het zo nog noemen?) tussen een vierjarig meisje en een zevenjarige jongen. Een islamitische geestelijke en de vader van de jongen zijn gearresteerd. De vader van het meisje ging er als een (angst) haas vandoor, aldus de politie vrijdag.Volgens de Pakistaanse wet mag er pas worden getrouwd op 18-jarige leeftijd. Maar vaak worden meisjes al op veel jongere leeftijd uitgehuwelijkt om schulden af te betalen of geschillen te slechten. Volgens een buurman werd het meisje door haar vader verkocht voor 500.000 roepies, ofwel 4,30 euro, je kunt er nog geen pakje sigaretten voor kopen.