
Het begon al op Kos, waar wij vertrokken met 1,5 uur vertraging. Transavia schijnt nog steeds de hagelschade bij vele vliegtuigen niet opgelost te hebben, en daarom moesten wij wachten tot zij ergens een vreemdsoortig toestel (de nooduitgangen heetten daardoor “Saida”?) konden leasen. Uiteindelijk lukte dit, en met de gebruikelijke vliegangst namen wij plaats in het toestel. Na gedurende 2 uur met zweet in mijn handen te hebben zitten wachten op het akelige opstijgen, konden wij nog steeds niet vertrekken. Er bleken nog 2 passagiers te ontbreken. Ongelooflijk dat daar nog op gewacht werd, na vele protesten besloot men dan ook maar de bagage van de 2 laatkomers uit het ruim te verwijderen. Helaas kon men die niet vinden, wat achteraf heel logisch was, daar de 2 een administratieve fout betrof en er dus helemaal niemand meer moest komen. Gelukkig voor ons bleken de administratieve fouten naast ons te zitten, zodat wij heerlijk ruim zaten.

Met een rechte rug en ijzige blik marcheerde de chauffeuse naar het busje, alleen de Duitse marsmuziek ontbrak er nog aan. Gedurende het hele traject naar Almere , in een al even onheilspellende mist, werd er door haar geen woord gesproken. Eenmaal aangekomen hield zij zich wel aan de instructie dat zij niet meer met koffers van passagiers mag gooien, deze moest Michael eigenhandig uit het busje halen, onder het streng toeziend oog van de kampbeul. Vervolgens ging zij met een waanzinnige blik in haar ogen op zoek naar eventuele schade die wij in het busje zouden kunnen hebben aangericht, zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten zeg maar. Toen hier uiteraard geen sprake van was scheurde zij er met piepende banden vandoor, op weg naar een nieuwe deportatie.