Super Soefi

Gisteravond zouden wij naar een optreden van Sheikh Ahmed Al-Tuni gaan.

Deze meesterzanger uit Egypte zing soefiliederen. Normaal in de dorpen langs de Nijl, maar gisteravond in Rasa te Utrecht. Nu dachten wij dat zijn beroemdheid toch erg beperkt was en hadden dan ook geen plaatsen gereserveerd, het zou immers wel rustig zijn bij zo'n optreden. Wij maakten zelfs al grapjes dat wij de enigen in de zaal zouden zijn. Voor vertrek besloot ik toch maar de kassa te bellen voor informatie, en wat bleek, uitverkocht! Er was zelfs al een wachtlijst. Vanavond treedt de zanger op in het Tropentheater in Amsterdam, onze tweede kans dachten wij, maar nee hoor, ook uitverkocht.

In de dorpen langs de Nijl komen de soefis 's nachts bijeen om hun geloof te vieren. Zij verzamelen zich om de munshid, een zanger van religieuze liederen. De munshid wordt traditioneel begeleid door muzikanten op daf, nagrazan (koperen trommel), raq (kleine tamboerijn) en qawal (fluit). De muziek wordt traag ingezet en neemt vervolgens alsmaar in intensiteit toe. Hiermee brengt de munshid zijn publiek in een trance en weet hij aan hen gevoelens van liefde, verlangen en passie te ontlokken.

Sheikh Ahmad Al-Tuni, afkomstig uit het dorpje Hawatha in Opper-Egypte, is een van de laatste grote zangers in deze traditie. Hij beschikt over veel 'taarab' en een enorm charisma. Tijdens het zingen houdt hij zijn sipa (een Moslim rozenkrans) in één hand geklemd en bekrachtigt hij zijn zang met expressieve lichaamstaal. Al-Tuni is een ware soefi die in zijn poëtische liederen benadrukt dat de Torah, de Bijbel en de Koran een gemeenschappelijke oorsprong hebben. Al-Tuni bereikte in Nederland een cultstatus door zijn optreden in de film Vengo.

Al-Tuni trekt inmiddels volle zalen in Europa en dat op zijn leeftijd (70+), dat doet Robbie Williams hem niet na, maar de Sheikh bezondigt zich dan ook niet aan alcohol en drugs.
Ik hoop je binnenkort te kunnen vertellen hoe zijn optreden is, maar dan moet ik wel nog ergens kaarten vandaan zien te halen. Hopelijk blijkt hij minstens tot zijn 90e optreden.
Kan iemand mij vertellen hoe het gisteravond was?

Wie is er niet groot mee geworden?

Tegenwoordig zie ik het eigenlijk nooit meer, maar vroeger was Marmite van geen tafel weg te denken, voornamelijk als broodbeleg.

In Engeland heeft Marmite voor een grote gevangenenopstand gezorgd. In Suffolk is een complete gevangenisinrichting kort en klein geslagen, allemaal veroorzaakt door het kleine potje.

Op de een of andere manier hebben de boeven het voor elkaar gekregen er een drank van te fermenteren waardoor ze allemaal stomdronken werden.

Gelukkig had het drankje nogal hard om zich heen gegrepen en waren de gevangen de dagen erop muisstil terwijl ze hun roes aan het uitslapen waren.

Het hoofdbestanddeel van Marmite is een gistextract. Daarnaast bevat de pasta ook zout (heel veel als je het mij vaagt), plantenextracten, kruiden en vitamine B.

De Britse soldaten kregen in de beide wereldoorlogen Marmite in hun voedselpakketten. Naar men hoopte zou dit de in de tropen gestationeerde soldaten beschermen tegen Beriberi. Een andere werking die aan Marmite wordt toegeschreven is dat het zou beschermen tegen steekmuggen doordat het een voor mensen niet waarneembare maar voor muggen buitengewoon afstotelijke geur op de huis zou veroorzaken.

Daar hebben ze in de gevangenis in Suffolk in ieder geval geen last meer van.

Filmrecensie The lost City

Door Michael Koukos

Regie: Andy Garcia
Cast: Andy Garcia (Fico), Inés Sastre (Aurora), Dustin Hoffman (Meyer) e.a.
Speelduur: 144 minuten
Jaar: 2006

Wij beginnen 1958 Havana in betere tijden. De film laat Cuba zien voor het verval is ingetreden.
Figo is een nachtclubeigenaar die steeds meer mensen om zich heen in de verleiding ziet komen om de revolutie te steunen.
Hijzelf blijft met beide voeten op de grond maar ja,....wat doe je als die grond onder je wegzakt. De revolutie wordt verfilmd zoals zij allicht wel was,...niet meer of niet minder dan de geweldadige overgang van de ene dictator naar de andere. Er wordt wat heen en weer gemoord terwijl de zwoele Cubaanse muziek de gemoederen bedaart. Zelfs het breken van iemands nek wordt begeleid door een charmant caribisch muziekje.

Al gauw verstomd echter de muziek want de saxofoon blijkt een imperialistisch instrument te zijn, en de clubs worden plotseling een oord van verderf.
Ondertussen worden alle revolutionairen trotse dragers van een baard, zoals wij ondertussen weten het ultieme symbool van verdraagzaamheid, en gedragen zich als losgeslagen hooligans.

De film blijft behoorlijk op de vlakte maar voor wie in Havana is geweest is het leuk om de plaatsen weer terug te herkennen. Fico wordt door Andy Garcia erg sympathiek neergezet in zijn eigen regiedebuut. Verder vallen de twee topsterren Dustin Hoffman en Bill Murray op door hun nietszeggende en betekenisloze vertolking van hun idem dito bijrollen.

Al bij al een charmante film die het toch hoofdzakelijk moet hebben van de exotische sfeer, die de prachtige beelden en muziek oproepen.

Tongbrekend nieuws

Onthouden kan niemand het, maar een dorpje in Wales heeft een van de langste internetadressen van Europa: www.llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogochuchaf.eu

Het maximale aantal letters is 63 en er zijn nog enkelen (Duitsers!) die ook zo'n lang adres hebben.

Het vergt wel wat oefenen, maar als je het uit kunt spreken kun je de opname opsturen naar een adres op de site, de winnaar krijgt een T'shirt. Vermakelijker is het om naar de andere inzendingen te luisteren.

Ze geven aan dat ze graag de bijdragen horen van Tony Blair, Margaret Thatcher, Bob Geldolf, en Prince Charles. Wat natuurlijk voor Margaret een enorm goede geheugenoefening zou betekenen.

Selectief solidair

Al jaren steunen wij Christenen voor Israel, wij kopen regelmatig in hun winkel en Michael sponsort zelfs een van hun gaarkeukenprojecten. Dit alles zal sinds gisteren voorgoed ophouden, nu het een organisatie blijkt te zijn die zeer selectief solidair is, namelijk alleen als het in hun straatje past.

Wij hebben gisteren voor het eerst hun voorwaarden voor hun solidariteitsreizen naar Israel bestudeerd en wat blijkt; zij zijn tegen ongehuwd samenwonen. Je kunt alleen een tweepersoonskamer krijgen als personen van verschillend geslacht als je wettig gehuwd bent.
Aan homo's kan ik dus de reizen van harte aanbevelen, als zij getrouwd zijn maar zeker ook als zij ongetrouwd samenwonen, want voor twee personen van gelijk geslacht geldt geen enkele restrictie. Dat maakt de reizen van Christenen voor Israel tot een waar homo-swinger-paradijs.
Advertentietip voor Christenen voor Israel: De Gaykrant.

Hoezo Iron Lady?

Het moest er eens van komen; de Iron Lady uitgehakt in marmer. Maakte de meest gehate en meest geliefde premier van Engeland (en dochter van een groenteboer) al tijdens haar regeringsperiode veel mensen het leven zuur, dat haalt het niet bij wat zij de kunstenaar (Neil Simmons) van dit keiharde project heeft aangedaan, alleen al het hoofd van 8 voet hoog heeft hem de blaren op zijn handen bezorgd. Toen hij Thatcher eindelijk met bloed, zweet en tranen in het marmer had uitgehakt, inclusief conservatief mantelpak met handtas, volgde direct een moordaanslag op zijn creatie. Een man probeerde Maggy te onthoofden met een metalen slinger, wat grote verwondingen tot gevolg had.

De beschadigde Lady werd daardoor van haar sokkel in de Guildhall Art Gallery (Londen) verwijderd.

In mei wordt het standbeeld alsnog onthuldigd door de Lady herself, tenminste als zij zich dit op haar 80e nog kan herinneren, momenteel zit Thatcher voor de Conservative Party in het Hogerhuis als Lady Thatcher of Kesteven, dit gaat helaas ook letterlijk niet verder dan zitten want haar korte-termijngeheugen blijkt ernstig achteruit te gaan, er zijn zelfs bronnen die melden dat de IJzeren Dame wellicht aan Alzheimer zou lijden.

De geur van succes

Tegenwoordig is er voor alles een wedstrijd, op zich niet erg als je daarmee met een aangeboren talent een leuk bedrag binnen kunt halen.

Katharine Tuck uit Utah heeft ook zo'n aangeboren talent: zweetvoeten. Dit heeft haar maar liefst $2,500 opgeleverd in de jaarlijkse nationale Odor-Eaters Rotten Sneaker Contest.

Haar sneakers stonken zo verschrikkelijk dat zelfs de jury er misselijk van werd. Een van de onderdelen van de wedstrijd is het uittrekken van de sneakers om deze aan te jury te overhandigen.

Commentaar van Katharine's moeder: "I'm so proud of the little stinker".

Schipper mag ik overvaren, ja of nee?

Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op Zoom

In Bergen op Zoom hebben we een wethouder die altijd overborrelt van de meestal onuitvoerbare ideeën. Zo heeft hij bijvoorbeeld ooit eens een dakloos echtpaar een poos in een auto laten slapen en wonen in een van Bergens mooiste straat en zodoende een flinke ruzie ontketend met de bewoners van de desbetreffende straat. De wethouder zal het best goed bedoeld hebben, maar het plan was gedoemd tot mislukking.

Dezelfde wethouder, Ton Linssen, heeft nu een veel origineler plan verzonnen, namelijk om het voormalige zendschip Veronica een nieuwe thuishaven te geven. Ja, jullie raden het al: Bergen op Zoom. Van raadslid Louis van der (raas) Kallen had hij gehoord, dat de Norderney ,zoals
het schip officieel heet, weg moet uit de haven van Antwerpen en daarom een nieuwe
thuishaven zoekt. De wethouder sprak hierna met de eigenaren van het schip en stelde voor om het schip voor maximaal vijf jaar een plek te geven in de Bergse haven en het te gebruiken b.v. in de entertainmentsfeer als disco voor jongeren.

Linssen deelde mee dat het schip, bij wijze van spreken, overal "in een bak met water gelegd kan worden". Na die vijf jaar zou het eventueel een definitieve plek kunnen krijgen in een nog te ontwikkelen toeristisch - recreatief cluster in Bergen op Zoom. Het gemeentebestuur zal zich hier verder over beraden en over een paar maanden zullen we de resultaten horen. We zijn benieuwd meneer Linssen ! Het is niet te hopen dat u er de teil mee in gaat, aangezien u gezegd heeft "dat het overal in een bak met water gelegd kan worden". Mischien een ideetje om het schip (als het plan met de haven niet doorgaat) in uw tuinvijver te leggen als vlotter om de vijver vorstvrij te houden ?

Audoe , Teun en Marieke Markies.

Filmrecensie Nachtrit

Door Michael Koukos

Regie: Dana Nechushtan
Genre: drama
Tijdsduur: 90 minuten
Jaar: 2006
Acteurs: Frank Lammers, Fedja van Huêt, Peggy Jane de Schepper, Zita de Quay, Mohammed Chaara, Henk Poort, Hans Kesting, Fred Schrijber, Bob Schrijber, Jeroen Willems, Jaap Spijkers, Lukas Dijkema, Martijn Oversteegen, Bas Keijzer, Ko van den Bosch, Marcel Musters, Harry Slinger, Celia van den Boogert, René Riva, Hadewych Minis, Titus Goeman Borgesius, Frits Lambrechts, Alix Adams, Debbie Korper, Gijs de Lange, Barry Atsma, Nezha Karim

Dennis, gespeeld door Frank Lammers, is een taxichaffeur met dromen. Hij droomt bijvoorbeeld van de vrouw van zijn broer maar oa ook van een eigen limoservice.
Hiervoor is natuurlijk wel een taxivergunning vereist en om deze te krijgen moet Dennis zich tot over zijn oren in de schulden werken. De gewone banken verschaffen echter geen kredieten voor taxivergunningen dus zit er niets anders op dan bij de louche financieringsmaatschappij van maffiabaas "Ome Jan" aan te kloppen.

Gezien het verhaal zich in Nederland afspeelt kun je er op wachten dat de overheid ook deze ondernemer de nek omdraait door eventjes snel de regels te wijzigen.
Wanneer dit het geval is valt er voor Dennis geen droog brood meer te verdienen en krijgt hij te maken met Ome Jan`s incassoafdeling die bestaat uit 2 kooivechters.
Cees en Ruud, zo heten de twee neandertalers nemen hun werk behoorlijk serieus op en elke aanmaning laat een pijnlijk spoor achter.
Grappig is de van Tarantino`s Pulp Fiction "geleende" koffiescene waarin de twee kleerkasten gemoedelijk Dennis heerlijke koffie roemen, alvorens hem even op zijn achterstallige rekeningen te attenderen.

Dennis situatie wordt steeds uitzichtslozer en uiteindelijk besluit hij het in zijn eentje tegen de Taximaffia op te nemen.
Ondanks het feit dat op een na alle taxichaufeurs blank en Nederlandstalig zijn (waar vind je die nog in de Amsterdamse binnenstad?), zet de film toch een herkenbaar beeld neer.
De personnages zijn als typisch Amsterdams te omschrijven en zoals in het echt gaan de criminelen lekker hun gang en de politie staat erbij en kijkt er naar. Wij kunnen er van uitgaan dat de film daardoor in het buitenland misschien eerder als fantasy zal worden beschouwd maar nee hoor, dit is Holland op z`n smalst.
De latente dreiging en de gestaag opgebouwde sfeer leidt uiteindelijk tot een stijlvolle climax. De film is spannend, tragisch en soms grappig tegelijkertijd en helaas ook zo weer aan je voorbij geraasd.

Tijgel, met lijst of met lassi?

Chinezen houden wel van een lekker hapje; in het Xiongsen tijgerpark, in het zuidoosten van China, worden tijgers gefokt in legbatterijen. Na slachting belandt het vlees op het menu van een restaurant. Hierbij wordt niets van de tijger verspild; van de karkassen van de dieren wordt geneeskrachtige wijn gemaakt.

Bezoekers van het park kunnen in het restaurant kiezen voor tijgervlees, tijgersoep, tijgerkerrie en tijgerwijn. Mocht iemand liever een andere bedreigde diersoort op zijn of haar bord willen dan verkoopt het restaurant ook leeuwenvlees, berenklauwen (echte, niet de frituursnack), krokodillen en slangen.

De karkassen van de tijgers eindigen vrijwel allemaal bij een wijnmakerij, waar ze in reusachtige vaten rijstwijn worden gegooid voor een langdurig rottingsproces. Chinezen geloven dat de kracht van de tijger in deze periode overgaat in de wijn. De drank wordt daardoor een krachtig geneesmiddel tegen reuma. Verder zou het beenderen versterken en als algemeen weerstandverhogend medicijn werken. Eén glas van deze wijn kost ongeveer 130 euro, maar dan heb je ook wat.

Dat is nog eens wat anders dan het voormalige chinese eten waar ze overal lassi of andere honden doordraaiden.

One happy island met Amitai

AVP-leider Mike Eman van Aruba heeft in de Verenigde Staten een ontmoeting gehad met Amitai Etzioni. De twee spraken over de filosofie van het communitarisme en hoe dit als inspiratie kan dienen voor een politieke- en beleidslijn die meer nadruk legt op het humanitaire denken en het solidariteitsgevoel in een maatschappij.
Etzioni is directeur van de faculteit der politieke wetenschappen van de George Washington Universiteit. Hij geniet internationale bekendheid als de vader van het moderne communitarisme. Etzioni wordt beschouwd als een van grote denkers van de wereld.

Eman, die recentelijk in Washington was, vertelde na afloop over zijn ontmoeting met de stichter van het communitarisme. “Veel van de problemen die wij op Aruba waarnemen, hebben te maken met het verval van de gezinsrelaties en familiebanden en met de verhoudingen binnen onze gemeenschap. Om dit te corrigeren moet er een beleid komen dat gericht is op het versterken van deze waarden, het versterken van de banden die een samenleving bij elkaar houden.”
"Vanaf het moment waarop Aruba een nieuwe regering krijgt, kunnen wij zorgen voor een sfeer van humanitaire eenheid. Aruba heeft dit nieuwe begin nodig”, aldus Eman. “Wij willen onze samenleving inspireren om hoop te hebben. Dat er nieuwe leiders zijn, met een nieuwe visie voor ons land.

De term communitarist (Latijn: communio, "gemeenschap") is een verzamelnaam voor allerlei moderne filosofen die zich bezighouden met de verhouding tussen het individu. Zij vragen zich af wat het betekent een enkeling in een gemeenschap te zijn; wat het maatschappelijk verschijnsel individualisering betekent; wat de ontbindingsverschijnselen, die individualisering voortbrengen, zijn; wat het "cement" kan zijn dat een gemeenschap (weer) kan binden.

Etzioni heeft 24 boeken geschreven waarvan de bekendste The new golden rule is uit 1996. Hoever de invloed van deze socioloog gaat, bleek toen premier Balki tijdens een kamerdebat over normen en waarden naar dat boek verwees. Zijn nieuwste boek (2004) heet From Empire to Community: A New Approach to International Relations.

Salmonella-Cruz is niet meer

De vermoedelijk oudste vrouw ter wereld, Cruz Hernández uit El Salvador, is vrijdag overleden. Volgens haar familie en de nationale registers van El Salvador is Hernández 128 jaar geworden, de Salvadoraanse zou op 2 mei 1878 zijn geboren. Die registers schijnen niet echt betrouwbaar daar, feit is wel dat ze erg oud is geworden en in ieder geval een van de oudste.
Ze werd trotse moeder van 13 kinderen, 60 kleinkinderen, 80 achterkleinkinderen en 25 achter-achterkleinkinderen.

De Salvadoraanse autoriteiten zonden de papieren van Hernández vorig jaar naar de organisatie Guinness Book of Records. De Salvadoraanse is echter nooit erkend als de oudste persoon ter wereld. Volgens het Guinness Book of Records valt de Japanse Yone Minagawa die eer toe. De Japanse werd op 4 januari 114 jaar oud (eigenlijk nog maar een broekie dus).

Volgens vele mensen uit haar omgeving werd Hernández zo oud omdat ze vaak een glas bier met daarin twee rauwe eieren dronk.
Dit terwijl niemand dat meer eet/drinkt vanweg Salmonella alarm.

Oma we hebben je fiets gevonden!

Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op Zoom

Heb je een fiets nodig, omdat hij mischien al voor de zesde keer gestolen is en je het beu bent om steeds een nieuwe te kopen, of wil je een gebruikte computer aanschaffen ? Op naar Bergen op Zoom dan ! want zaterdag 10 maart verkoopt de stichting Samen Werken opgeknapte zwerffietsen en oude computers.

Mischien bestond het werk wel uit : "Ik steel de fietsen en jij knapt ze op!"
Je bent helemaal uit de brand als je een aangifteformulier van de politie meebrengt, want dan krijg je voorrang, dus mischien kun je dan je eigen gestolen fiets weer terugkopen.
De tweedehandscomputer is mischien een leuk idee om een 95-plusser in het verzorgingstehuis mee te verrassen, ze kunnen dan leren emailen met de achterkleinkinderen Dit lazen we laatst als tip in een beroemd damesblad. Wij dachten meer dat ze dan Windows hadden om achter de geraniums te zitten!

Het adres is Abraham de Haanstraat 14 te Bergen op Zoom, jullie weten nu waar Abraham de mosterd haalt, dus wees er als de kippen bij !
Het spul begint om 10 a.m. en eindigt, als alles zonder slag of stoot verloopt, (dat wil zeggen ,als alle trappers gemonteerd zijn en de eerste computer door de virusscan is geweest) om 14 p.m.
Mischien zien we elkaar dan wel !

Audoe, Teun en Marieke Markies.

Filmrecensie I dreamed of Africa

Door Michael Koukos

Regie: Hugh Hudson
Jaar: 2000
Land: Amerika
Genre: Drama
Cast: Kim Basinger , Vincent Perez , Liam Aiken , Garrett Strommen , Eva Marie Saint , Daniel Craig , Lance Reddick , Connie Chiume e.a.

Het verhaal gaat over Kuki, een Italiaanse ongetrouwde moeder. Zij heeft na een ernstig autoongeluk het gevoel dat zij haar leven meer zin moet geven.
Op zich lijkt dat niet zo moeilijk ware het niet dat zij dit alleen in Afrika ziet gebeuren.
Gelukkig dient zich op het juiste moment een man aan die haar twee keer zoent en vervolgens meeneemt naar Afrika om daar met haar een nieuw leven op te bouwen.
De eerste dagen in Afrika is zij nog gelukkig (volgens de dialogen althans want van haar gezicht valt dat niet op te maken). Zoals dat meestal gaat met vrouwen maakt de tevredenheid al gauw plaats voor hysterie. Haar man blijkt een echte lapzwans te zijn die al zijn tijd spendeert aan lollige jachtpartijtjes met vrienden. Vreemd is ook dat hij zich zo druk maakt om het stropen van zielige olifanten door gemene stropers terwijl hij zelf de hele dag niets anders doet dan dieren afslachten.
Vervolgens ontrolt zich het ene drama na het andere.

Nu is het begin, vooraleer zij richting Afrika vertrekt, al erg langdradig en helaas houdt de verveling de volledige tijdsduur niet meer op.
Ijskonijn Kim Basinger in hier wel de miscast van het jaar. Zij loopt continue rond met een kop als een oorwurm, "daar zullen zij in Afrika blij mee zijn" denk je dan. Zelfs op een lichtjaar afstand kan Kim nog niet doorgaan voor een Italiaanse.
De film springt voortdurend van de hak op de tak, het is duidelijk dat men moeite heeft om alle scenes uit het boek ook in de film te proppen. Allicht had men beter een en ander kunnen wegknippen. De innerlijke dialogen waarin zij mijmert over hoe dom zij wel niet is, komen in de film ronduit belachelijk over en de overige dialogen lijken wel uit een middeleeuws toneelstuk te komen.
Allemaal erg omslachtig dus om gewoon even aan te geven dat je beter uit Afrika weg kan blijven. Bij deze zijn jullie dus gewaarschuwd voor zowel Afrika als voor deze film.

Naar de zon tijdens maansverduistering

Ikaros en Deadalus werden door koning Minos gevangen gehouden op Kreta, daarom bedacht Daedalus een manier om te ontsnappen: hij bouwde vleugels van een houten raamwerk, veren en was. Omdat de was niet mag smelten, waarschuwde Daedalus Icarus om niet te dicht bij de zon te vliegen. In zijn enthousiasme wordt Icarus echter roekeloos; hij vliegt te hoog zodat de was alsnog smelt en hij neerstort in de Egeïsche Zee.
Het verhaal van Icarus is typerend voor het thema van Hybris, dat algemeen voorkomt in de Griekse mythologie; hierin wordt een persoon afgestraft voor zijn eigen hoogmoed of overdreven zelfvertrouwen.

Van dit laatste hadden de eigenaars van restaurant Ikaros gisteravond helemaal geen last, integendeel zij zouden best veel zelfvertrouwen mogen hebben want het is een fantastisch restaurant. Wij waren daar gisteravond met onze Telendosvrienden Kitty en Vincent. Zij hadden ons uitgenodigd in hun gezellige huis in Haarlem en daarna gingen we kennismaken met "hun" Griek. De eigenaars maken zelf muziek en dat was beter dan je bij menig Griek tegenkomt. Tevens wisten ze echt sfeer te maken door hun oprechte enthousiasme. Het eten was daarbij ook nog eens voortreffelijk, kortom een aanrader.

Met Kitty en Vincent was het weer als vanouds gezellig, we raken niet uitgekletst. Gelukkig gaan we in juni weer allemaal in dezelfde periode naar Telendos.

Het blijft wel vreemd dat zij onze andere Telendosvrienden, Louise, Mike en Douwe niet kennen, omdat we die altijd in september op Telendos zien. Misschien gaat daar verandering in komen met pasen als Louise en Mike naar Nederland komen.

Nachtblind leger

De inwoners van Liechtenstein keken raar op toen bijna tweehonderd Zwitserse militairen het aangrenzende dwergstaatje binnendrongen.

Opmerkelijk voor de neutrale staat, die elke aanvalsmissie in het buitenland heeft afgezworen.

De invasie bleek dan ook een vergissing tijdens een oefening.
Het leger verontschuldigde zich vrijdag. Tijdens de manoeuvre in de Alpen heersten slechte weersomstandigheden. Volgens een soldaat zou het nogal donker zijn geweest.

Geen wonder dat ze elke aanvalsmissie in het buitenland afzweren, wat moet je met militairen die niet eens de weg in het donker kunnen vinden. Ze zouden ze beter een zaklamp geven dan alleen een Zwitsers mes.

Het was niet de eerste keer dat Zwitserland het vredelievende buurlandje belaagde. Bij een schietoefening in 1985 kwamen raketten in een Liechtensteins natuurgebied terecht, waardoor brand ontstond. Na een lang geschil kwam de regering in Bern uiteindelijk met een schadevergoeding van miljoenen franken over de brug, die in Liechtenstein vervolgens belastingvrij belegd werden.

Oprechte complimenten

Heb je vandaag al een complimentje gehad van je baas? Zeiden je collegae dat je er zo leuk uitziet vandaag? Zit je te glimmen achter je computer omdat je vanochtend nog hoorde dat je de beste medewerker van het jaar bent?

Dan moet ik je teleurstellen; het was niet gemeend, want het is vandaag Nationale Complimentendag.

Als je vandaag drie complimentjes uitdeelt dan maak je kans op de Complimententaart. Ze moeten volgende de site wel gemeend zijn, maar een kniesoor die daar op let.

Kom op maak een compliment, het kost niets en wie weet, weet de ontvanger niet dat het Nationale Complimentendag is.

Ik maak vast de volgende complimenten:

Bea, wat een fantastisch kapsel, hoe krijg je het toch al 30 jaar voor elkaar!

Balkenende, idem.

Wilders, idem.

Bollen buik

Heb ik hier laatst nog verteld over de desastreuze buikwandcorrectie van een Almeerse, waarbij de navel over de grond rolde, het kan nog erger.

Stel je hebt een dikke buik en een bijstandsuitkering, dan heb je niet eens geld voor zo'n martelgang. Eigenlijk moet je daar blij om zijn, maar een Nederlandse bijstandstrekker was dat niet en reisde ter financiering daarom maar liefst 3 keer naar Suriname, met een nog dikkere buik dan anders, vol bolletjes.

Helaas was zijn buik nu zo dik dat het opviel en hierop volgde dan ook een half jaartje cel in Suriname.

Dikke buik Patrick C. beklaagde zich er vervolgens in Paramaribo over dat de Nederlandse bijstandsuitkering niet hoog genoeg is voor een buikwandcorrectie. Kennelijk is die uitkering hoog genoeg om zoveel te eten dat de buik zo dik wordt zou je denken. Volgens C, echter was hij in 2003 geopereerd en had daar de dikke buik aan overgehouden. Volgens zijn advocaat lijdt haar cliënt nu aan een buikvliesontsteking en moet hij zo snel mogelijk naar Nederland om geopereerd te worden.

C. zei voor de rechter dat als hij 'te lang' moet zitten hij vreest dat zijn bijstandsuitkering wordt gestopt en zijn buik nog dikker zal worden. En dan mag hij nog blij zijn dat zijn navel er nog aan zit.

Filmrecensie Empire of the Wolves

Door Michael Koukos

Regie: Chris Nahon
Genre: actie, drama, thriller
Tijdsduur:128 minuten
Jaar: 2005
Acteurs: Jean Reno, Arly Jover, Jocelyn Quivrin, Laura Morante, Philippe Bas, David Kammenos, Didier Sauvegrain, Patrick Floersheim, Etienne Chicot, Albert Dray, Vernon Dobtcheff, Élodie Navarre, Philippe Du Janerand, Jean-Pierre Martins, Jean-Marc Huber

Franse films hebben de neiging wat kleurloos en saai te zijn. Empire of the Wolves is hierop een aangename uitzondering. De film ademt duidelijk een CSI MIami-achtige sfeer uit...zij het dat er steeds duidelijk een Franse slag merkbaar blijft.
Een jonge ambitieuze agent zoekt hulp bij een ontslagen ex flik bij het opsporen van de moordenaars van 3 Turkse vrouwen. Schiffer de ex agent gebruikt nogal erg effectieve doch brutale ondervragingstechnieken wat al aangeeft wat de reden van zijn

Tegelijkertijd volgen wij het verhaal van een Franse vrouw met psychiatrische problemen. Zij blijkt het slachtoffer te zijnvan een complot waar ook haar man, een hoge politiefunctionaris, bij betrokken lijkt te zijn.

Dit is een on-Frans snelle film die erg sfeervol en toch ook flitsend en modern in beeld is gebracht.Wij zien een erg groot contrast tussen het begin van de film dat zich afspeelt in een duister Parijs en het laatste gedeelte waar wij een stukje van het prachtige Turkse Cappadocie kunnen aanschouwen.
Jammer van die ene scene met een instortende trap die zo overdone is dat de regie hiermee zelfs de oude Amerikaanse B-films te kijk zet. Maar voor de rest een erg actuele en ook originele actiefilm over de wrede praktijken van de Turkse grijze wolven die zeker het bekijken waard is.