Engeland a la carte

Engeland heeft geen eetcultuur, zeggen ze, veiligheidshalve begonnen wij dus maar in een Indiaas restaurant. Daar zijn er veel van, dus je zou denken dat men daar wel gewend is aan de Indiase kruiding. Niets is minder waar, Michael moest bidden en smeken om het toch nog een klein beetje gekruid te krijgen. Verder was het wel erg lekker, daar kan de Indier in Almere nog erg veel van leren.

Daarna waren wij in ieder geval klaar voor het echte engelse werk. Beginnende met Christmas pudding, die gewoontegetrouw eerst 3 maanden moet rotten in de kast, maar dan heb je ook wat. Als je de schimmels en andere ziektekiemen wegdenkt, dan is het een zeer smakelijk gerecht.
Daarna probeerden wij het nog immer populaire "fish and chips", met de overbekende "mushy peas".

Smaken doet het wel, maar daarna zit je zo vol dat het proeven voor die dag gelijk klaar is, de mushy peas zorgen ervoor dat dat ook te ruiken is.

Als laatste typisch Engels gerecht wil ik nog de Kidney Pudding noemen. Dat heeft niets te maken met pudding zoals wij dat kennen, het is meer een samenraapsel van gemalen lichaamsdelen in een stuk deeg, gek genoeg smaakt het heerlijk.

Conclusie: de engelse keuken is heerlijk, maar ligt erg zwaar op de maag, 1 x daags zo'n gerecht is meer dan genoeg.
Voor de liefhebbers: wij hebben ingeblikte Mushy Peas meegenomen, gelieve na het diner wel gelijk ons huis te verlaten.