Door Michael Koukos Regie: Jonathan English
Genre: horror
Tijdsduur: 88 minuten
Jaar: 2006
Acteurss: Tom Hardy, Michelle Van Der Water, Tony Todd, Lex Shrapnel, Jonathan Readwin, Rutger Hauer, Maimie McCoy, Lucy Brown
Vanuit Kreta (wordt niet expliciet vermeld, maar ik ga er vanuit dat het Kreta is) wordt een groot wreedaardig rijk geregeerd dat het hele middelandsezeegebied omvat. Uit wraak om een moord op de kroonprins moet uit een afgelegen dorp elke 6 jaar 8 jongeren worden geleverd, om te worden geofferd aan de Minotaurus.
Theo is de zoon van het dorpshoofd en daarom gevrijwaard van de enkele reis naar het eiland van de Minotaurus, vriendjespolitiek is van alle tijden.
Op een kwade dag wordt echter zijn geliefde Fionn weggebracht om als diner voor de vermeende halfgod te dienen. 6 Jaar later krijgt hij van een melaatse vrouw te horen dat Fionn nog in leven is en op hem wacht. Hoe de vrouw aan deze wijsheid komt blijft een raadsel, maar hoe dan ook vervangt Theo een van de offergangers op zijn reis naar Kreta. Hij is vastbesloten om de Minotaurus te doden.
Het eiland blijkt bewoond te zijn door een stel wrede en wellustige figuren die aan een rapgroep doen denken. Deze gooien de 8 offers tesamen in het labyrint.
De legende van de Minotaur is erg interessant. Ik vroeg mij dan ook af hoe dit in een film zou uitpakken. Ik denk dat rampzalig wel het meest gepaste woord is. De acteurs lijken wel een stel uitzendkrachten die deze klus voor het eerst klaren. Rutger Hauer is hierin dan wel een uitzondering maar de man komt nauwelijks in beeld. Het is zelfs zo bedroevend dat de acteur die voor de laagintelligente Turag moet spelen zich niet als zodanig kan onderscheiden, omdat zij allemaal als een stelletje debielen rondrennen.
Dat het allemaal niet erg geloofwaardig is, daar ga je voor als je voor deze film kiest. Maar de manier waarop het geserveerd wordt is ronduit onaanvaardbaar. Naast de erbarmelijke acteerprestaties schort het deze film ronduit aan alles. De decors lijken wel uit lego gebouwd, er is veel te weinig actie en van griezelen is er al helemaal geen sprake.
De Minotaurus ziet eruit als een gemummificeerd overblijfsel uit het Neoliticum en heeft ondanks zijn knappe menselijke moeder, die voor de gelegenheid werd opengesneden, geen enkel menselijk aspect.
Het beest is zo slecht in mekaar geknutseld dat het absoluut geen angst aanjaagt en ook de acteurs nemen het ding duidelijk niet serieus.
Zij lopen wat rare dialogen af te steken over liefde terwijl je toch zou verwachten dat zij eerder proberen om uit het labyrint te ontsnappen. Als het dan te laat is gaan zij onophoudelijk hysterisch schreeuwen en dat is zo storend dat je als kijker al lang blij bent dat er weer eentje dood gaat en bijna bidt voor een snelle afloop van dit bijna genante schouwspel.
Wij kunnen dit samenvatten als 88 minuten puur tijdverlies tenzij je filmrecensies schrijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten