Waar zouden we zijn zonder de trein

In de Jaarbeurs te Utrecht!
Tenminste dat was donderdag voor mij en een paar duizend medetreinreizigers het geval.

Juist toen donderdag een weeralarm was afgekondigd, moest ik naar Maarssen en ook juist op die ochtend kwam ik erachter dat mijn ruitenwissers niet meer helemaal in orde waren. Daarom besloot ik maar eens gebruik te maken van het openbaar vervoer.

Op de heenweg viel het mij nog allemaal erg mee, 's middags was het een heel ander verhaal.
Ik moest met de bus naar station Maarssen, maar daar ging al geen enkele trein meer. Wel hoorde ik op dat moment dat van station Utrecht centraal er nog een trein naar Almere ging, via Hilversum; bij de bushalte kon ik nog net een bus bemachtigen naar Utrecht centraal, blij stapte ik in om na een wankel tochtje daar na een uur ook aan te komen.

Op het station trof ik een mierenmassa van gestrande reizigers aan en een heleboel mensen met gele hesjes met "servicepunt" op de rug. Bij navraag aan zo'n servicepunt bleek al snel dat er helemaal geen treinen meer gingen. Daarop besloot ik maar wat te gaan winkelen en mij tegoed te doen aan de gratis friet en koffie die werd uitgedeeld. Aanvankelijk vermaakte ik mijzelf dan ook nog prima, tot er veel politie op de been kwam en die samen met de gele hesjes iedereen erg dringend naar de Jaarbeurs begonnen te sturen voor "nachtopvang". Op dat moment begon het tot mij door te dringen dat er geen mogelijkheid meer was om daar weg te komen voor de andere dag. Na nog zo'n 20 taxis tevergeefs gebeld te hebben, besloot ik dus maar in de massa mee te gaan en eens te kijken hoe het daar was.

Ik trof in de hallen van de Jaarbeurs honderden mensen aan, zittend op de grond tussen alle bagage en lege koffiebekertjes. Er zat niets anders op dan daar ook maar te gaan zitten met koffie. Direct viel mij op dat er diverse mensen niet zaten te wachten maar het meer op de tassen van ons "slachtoffers" gemunt hadden, wat mij liet inzien dat het niet handig was daar te blijven.

Ik besloot maar weer terug te lopen naar het stationsgebouw/winkelcentrum, daar kon ik nog net tussen een politiemuur doorglippen, die iedereen tegenhield, omdat net een enorm groot doek van de zijkant van het Beatrix theater naar beneden aan het vallen was.
Heelhuids aangekomen viel mijn oog op een restaurantje met veel zakenmensen; direct dacht ik dat dat een tweetal voordelen had voor mensen zoals ik, die inmiddels officieel het etiket van "vluchteling" hadden gekregen: 1. rijke zakenmensen zorgen altijd wel dat ze weer wegkomen. 2. ze zijn al zo rijk dat mijn tas ook eens een moment van rust zou krijgen.

In alle rust zat ik aan een tafeltje en bestelde een hapje en een drankje. Al snel sloot een aardige servische vrouw zich bij mij aan, Zakkelina. We raakten al snel in gesprek met een oudere zakenman, Boy, die inderdaad met 3 mobiele telefoons tegelijk aan het bellen was om toch nog een taxi naar Amsterdam te regelen. Dat kwam natuurlijk goed uit, want Zakkelina en ik moesten ook die kant op. En inderdaad konden we mee en zouden wij alleen de kosten hoeven betalen voor het omrijden. Het zou wel een uur of twee duren daar de taxi ook uit Amsterdam moest komen en er op dat moment nog nergens een weg goed begaanbaar was.

Tijdens het wachten begon helaas de angst bij Zakkelina toe te slaan om met vreemde mensen in een auto te moeten zitten. Daarom belde ik Michael om de gegevens van de, inmiddels door mij ondervraagde Boy, na te checken op internet. Dit bleek helemaal te kloppen en er was dus niets mis. Helaas na uren en uren wachten nog steeds geen taxi, Zakkelina en ik besloten dus toch maar weer naar het opvangkamp te gaan. Daar was het inmiddels vreselijk, opeengepakt zaten de mensen tussen het vuilnis op de grond en er waren diverse televisieploegen die zich tegoed deden aan het leed van de mensen.

Er zat niets anders op dan terug naar het restaurantje te gaan, waar wij nog net hoorden dat Boy gebeld werd door de taxi die buiten wachtte.
Uiteindelijk zijn wij toch meegegaan en het bleek een gewone, officiele, taxi van TCA te zijn met een aardige chauffeur, de storm was inmiddels gaan liggen en zo werd ik, diep in de nacht, veilig thuis afgezet na het stormavontuur.
Met Zakkelina heb ik nog steeds contact, het "slachtoffer" zijn blijkt een band te scheppen.