Vlieland IV;Van voetstuk gevallen

Vorige keer was ik tevens bijzonder geinspireerd door Clara van het Armhuis, en omdat het eten ook nog eens geweldig was, besloten wij er wederom te gaan eten.

De Clara-inspiratie begon bij binnenkomst al direct wat scheurtjes te vertonen, vorige keer had zij mij verteld dat ze van Sint Maarten kwam (waarschijnlijk, blijkt nu, door mijn enthousiaste verhalen over de Antillen). Nu ze de Griekse naam hoorde waaronder gereserveerd was, begon zij te vertellen dat zij uit Griekenland kwam en nog wel (hoe toevallig) uit Larissa. (Michael's familie komt daar ook vandaan).

Het was deze keer enorm druk, met maar liefst 3 groepen, opgepropt in de kleine Armenkamertjes. Vanzelfsprekend moet je dan wat langer wachten, maar er is genoeg kunst aan de muur om je (de eerste uren) niet te vervelen. Het meeste is afkomstig van Ada Breedveld, een selfmade kunstenares met surrealistische werken, van met name te dikke vrouwen (remt de eetlust alvast). Het mooiste werk hangt in de schouw (helaas geen foto van, er zat een groep met grote hoofden voor), het is geschilderd naar aanleiding van een prachtig gedicht van Slauerhoff over een man en vrouw die door afstand gescheiden zijn, maar 's avonds, al zitten er zeeen tussen, samen naar de sterren kijken.

Uiteindelijk kwam het eten wel en was wederom fantastisch. Alleen het was wel wat droog daar er de hele avond niemand meer kwam om te vragen of wij iets wilden drinken. En de wachttijden tussen de gangen liepen enorm op, dus besloten wij voor de laatste gang te vertrekken. De serveerster was enorm onthutst over de klacht, en wat ik al verwachtte, nog geen minuut later stond Clara aan de tafel. Zij probeerde zelfs nog de schuld bij ons te leggen, dat wij mondig genoeg hadden moeten zijn om haar te roepen. Toen ik antwoordde dat ik dat een zeer slechte service vond in zo'n restaurant, moest zij dat schoorvoetend beamen. (ondertussen keek zij de serveerster aan alsof ze die ter plaatse de nek om wilde draaien).

Al bij al is Clara wat van haar voetstuk gevallen, maar het blijft een prima restaurant.We geven haar vooralsnog het voordeel van de twijfel. En net als vorige keer werden wij Kalinichta gewenst bij de deur. 

Mijn verre prinses; J.J. Slauerhoff
Wij komen nooit meer saam:
De wereld drong zich tussenbeide,
Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam,
Maar andre sterren zien we in andre tijden.
Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd:
Van licht tot verste duisternis - dat ik
Op vleuglen van verlangen rustloos reizend,
U zou begroeten met mijn stervenssnik.
Maar als het waar is dat door groote droomen
Het zwaarst verlangen over wordt gebracht
Tot op de verste ster: dan zal ik komen,
Dan zal ik komen, iedren nacht