Op eerste kerstdag deden we een avontuurlijke tocht door het Atlasgebergte, we zouden de Berberpistes gaan volgen. Al vroeg werden we opgehaald door een 4 x 4 en even verderop ontdekten we dat wij niet de enigen waren; er stond een heel convooi van 4 x 4's klaar. Wij hadden wel ontzettend geluk omdat de jeeps allemaal met 8 personen nokvol zaten en wij zaten met slechts 4 personen heerlijk ruim. Na nog wat wachten op de gids vertrokken we naar de Berberpistes.Maggie had mij en mijn hoogtevrees gerustgesteld dat de pistes alleen over laagvlakte zouden gaan. Het eerste stuk was tot mijn opluchting precies zoals zij voorspeld had; plat. Al snel echter ging de weg omhoog, maar was er tenminste nog een weg. Nog iets later bleek er geen verharde weg meer te zijn en reden we de hele dag langs een open afgrond over een modderig zandpad op 2000 meter hoogte. Ik kon Maggie wel vervloeken! Het was doodeng, maar ik moet zeggen zo mooi dat het vanzelf wende. Alleen als er iemand moest passeren waren er nog zweet-in-de-handen momenten, want dan moest er 1 passant op de richel gaan hangen. Gelukkig waren de andere passagiers in onze auto Indiaas- Franse Zoroasters, die leerden ons alles van de positieve kant te bekijken en zij waren zo relaxed dat je dat vanzelf over ging nemen.
Na een uurtje stopten we bij een Berberhuis. De gastheer bleek fulltime, professioneel, Berbertheezetter te zijn in bij de job passend Berberkostuum. Naast het theezetambt was hij ook zeer ervaren in allerlei fotoposes. Opvallend was dat de thee gewone groene thee uit China was die, smetvrees als ze hebben, eerst grondig gewassen werd daar er stof op kan zitten.
De woning zelf had een keurige huiskamer en een Berberwc (gat in de grond). Wij zaten op minikrukjes op de binnenplaats, waar men de was voor het evenement even opzij had geschoven. Onze theeheld straalde een serene rust uit, ondanks dat het volgende convooi jeeps al stond te wachten.
Onze Berbergids, in authentiek Beberkostuum en flitsende skribril, gaf nog enige uitleg over het vervolg van de dag. Dit bleek dus inderdaad een route van 30 kilometer over uitgehakte richels op 2000 meter hoogte te zijn. Maar het is prachtig; de bergen in diverse kleuren, de lemen dorpjes, de pieken in de verte met sneeuw, het is echt de hoogtevrees waard.Voor de mensen uit de voorste jeep was dit helaas wel anders, die konden niet veel zien omdat hun chauffeur een godsdienstwaanzinnige was, die steeds omgekeerd op zijn stoel uit de Koran reciteerde en dan nog gepikeerd was als zij niet wilden luisteren, terwijl zij angstig de diepe afgrond in keken.
Na dit avontuur, toen we terug asfalt onder de wielen hadden, was het tijd voor de langverwachte maaltijd. Wij kwamen aan tafel te zitten met en jong stel Polen, die blijkbaar het laatste kwartaal niet te eten hadden gehad. Nadat zij zichzelf hadden verzekerd dat een biertje in hun financiele jaarplanning paste, vielen ze als roofdieren op de groentetajine aan, verscheurden het brood en vraten onder luid gegrom de kip met huid en botten op. Eenmaal alles op veranderden de Gremlinpolen weer in alledaagse burgers.
Het einde van deze indrukwekkende excursie bestond uit de onvermijdelijke toeristenfuik; een pottenbakkerij waar ze op een stoel zaten te wachten tot wij kwamen en toen dat het geval was snel aan het pottenbakken sloegen. Helaas voor de pottenbakkers was het een erg bereisd gezelschap waardoor er niets werd verkocht.Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten