Happy new Year

Dat 2008 voor iedereen (nog) gelukkiger zal zijn dan 2008 en dat al je wensen uit zullen komen!

Marrakech- aankomst Menara Airport

Zojuist zijn we teruggekeerd van een bestemming waar vooral Michael een hard hoofd in had. Ik begon door alle negatieve berichtgeving op internet ook aanzienlijk minder enthousiasme te vertonen. Maar ik, en ja vooral ook Michael, kan zeggen dat Marokko beslist de moeite waard is om heen te gaan zowel qua land als inwoners.

Gewapend met de Van Nelles Gids Marokko (bij de plaatselijke bevolking bleek dit boek gehaat en gevreesd onder de naam Guid el Van Nelle) stapten we in het vliegtuig om er 3,5 uur later op de zeer chaotische luchthaven van Marrakech weer uit te stappen. Daar belandden we in een kolkende massa die allemaal als eerste de paspoortcontrole wilden bereiken. Toen wij na uren vooraan gesukkeld waren bleek plotseling waarom veel Marokkanen voor een groot gezin kiezen; alle gezinnen met kinderen mochten voor waardoor wij wederom 3 uur terug in de tijd geworpen werden. Tot overmaat van ramp was ook de plaatselijke toneelscene nog aanwezig, zo was er onder andere een vrouw die dreigde flauw te vallen als zij niet voor mocht.

Uiteindelijk kregen wij de toch de begeerde stempel van goedkeuring en konden wij op zoek naar onze koffer. Wij kwamen in een hal terecht die bezaaid lag met koffers van allerlei verschillende vluchten, terwijl de lopende banden daar nog honderden koffers bovenop spuugden. Het kantoor verloren voorwerpen bevond zich onder een muur van verloren gewaande bagage. Al kijkend naar de muur zagen wij plots een mannetje met twee opvallende fluokoffers naar het kantoor komen, dit bleken de onze te zijn.
Onze hostess, Maggie, stond al verwijtend op ons te wachten omdat wij zo laat waren. Haar enige andere gasten, een Japans verlegen stel, had zij zolang bij de nieuwe luchthavenvleugel in aanbouw geparkeerd.

Wordt vervolgd.

De Hajj op Second Life

Het is weer hajj seizoen, miljoenen moslims zullen naar Mekka trekken om deze, voor iedere moslim op zijn minst 1 x verplichte bedevaart uit te voeren. Volgende week beginnen de rituelen, maar nu al zijn de luchthavens in de regio overladen met pelgrims.
Als je het helemaal goed doet schijnt het behoorlijk zwaar te zijn, maar ben je wel een spirituele ervaring rijker.

Sinds kort kun je de hajj ook gewoon thuis doen; de uit Cairo afkomstige IslamOnline heeft een eiland gekocht op Second Life en heeft daar Mekka op geplaatst. Daar kan iedereen de hajj 2008 meemaken, dus ook niet-moslims. Om helemaal in stijl te zijn kun je je avatar zelfs het traditionele witte pegrimsgewaad geven. Verder kunnen bezoekers van het eiland een gratis tas krijgen met alle benodigdheden voor de hajj; witte jurk, tent en slaapzak.

Filmrecensie Thank you for smoking

Door Michael Koukos

Regie: Jason Reitman
Cast: Aaron Eckhart (Nick Naylor), Cameron Bright (Joey Naylor), William H.
Macey (Senator Finistirre), Katie Holmes (Heather Holloway),
Speelduur: 92 min.
Jaar: 2005

Nick Naylor is een lobbyist van de Amerikaanse tabaksindustrie. Een van zijn
belangrijkste opdrachten is de populistische methoden van de Amerikaanse
anti-tabakslobby te counteren. Zo willen deze hun gelijk halen door een
zielig kankerpatientje te showen. (lijkt mij eerlijker dan net als Stivoro
in Nederland website statistieken te vervalsen).
Nick is door de wol geverfd en niets kan hem van zijn stuk brengen. Zijn
volgende opdracht is namelijk om meer sigaretten in films in beeld te
krijgen en ook dat lijkt de goede kant op te gaan tot hij het slachtoffer
wordt van een moordaanslag en erger nog......een Heleen van Royen-achtige
slaapkamerjournaliste.
Nick besluit echter terug te vechten met hulp van zijn vriendenlobbyisten
van de wapenindustrie en de alcoholproducenten.

Eindelijk nog eens een smaakvolle en grappige satire met messcherpe
dialogen. In tegenstelling tot wat men zou denken worden niet de
tabaksindustrie maar eerder de geldverslindende en huigelachtige
gezondheidsorganisaties op de korrel genomen. De rol van Nick Taylor staat
als een huis, Aaron Taylor is in topconcditie en zal menig kijker ertoe
aanzetten een extra sigaretje op te steken.
Zeker een aanrader, tenzij je subsidiespons Trudy Prins bent natuurlijk.

Anne Frankboom-collega op sint Maarten

Gelukkig maken we ons niet alleen in Nederland druk om een boom, ook in het, nu nog, semi-Nederlandse Sint Maarten raakten de gemoederen verhit om een boom.

In de buurt van Cupecoy is een katoenboom omgehakt. De boom stond aan de achterkant van het Atlantis Casino en naast de (net als de boom) vervallen gebouwen van het Treasure Island Hotel. Gelukkig voor Sint Maarten worden daar de bomen gewoon gekapt zonder eerst advies in te winnen bij milieuorganisaties, etc. Dit scheelt een heleboel gedebateer en belast ook het rechtssysteem niet. De St. Maarten Pride Foundation is wel woest, maar daar schijnen niet veel mensen naar te luisteren.

Jay Haviser, een archeoloog en hoofd van de milieu- en monumentenafdeling van het eiland is bezig met een inventaris van grote bomen die geconserveerd moeten worden als natuurmonument, maar ja op zo'n eiland zal er voor een archeoloog geen andere bezigheid te vinden zijn.

Ik ben benieuwd of de katoenen onderbroeken van deze boom ook zoveel op gaan brengen als de Anne Frank-kastanjes.

Tri Hita Karana

Ook Hindoe priesters op Bali zijn bezig met het probleem van global warming. Niet alleen bezig, ze hebben er ook daadwerkelijk een oplossing voor. Er is op Bali elk jaar een festival, het Nyepi festival, dat 24 uur duurt waarbij alles wordt uitgezet en alles stil is. Deze dag van stilte zou precies zijn wat de wereld nodig heeft. De Balinese priesters vinden dan ook dat de hele wereld hieraan mee moet doen.
Oorspronkelijk is dit het Nyepi festival niet bedoeld tegen global warming (hadden ze nog niet in de tijd dat het ontstond). Doel is om de demonen ervan te overtuigen dat het eiland onbewoond is en dus zonder verse zielen om te stelen. (het gaat blijkbaar om blinde of zeer slecht ziende demonen). De dag waarop Nyepi plaatsvindt, is de dag dat kwade geesten naar de aarde komen. Op de dag gaat alles 24 uur uit, ook restaurants en discotheken etc. gaan dicht, vliegtuigen blijven aan de grond, de elektriciteit gaat uit. Tevens is het verboden een vuurtje te maken of geluid te maken, toeristen of geen toeristen.

Het festival is niet het enige dat ze op Bali doen voor de natuur; ze hebben ook het principe van Tri Hita Karana, dat aangeeft dat wij op aarde moeten leven in harmonie met de dieren, de mensen en God. De mens is een onderdeel van de natuur, welke een gift van God is. Daarom moet de natuur worden beschermd om deze gift generatie na generatie door te geven.
Tri Hita Karana houdt de drie aanleidingen tot geluk, welvaart en vrede welke bestaan uit drie elementen:
- Prahyangan = geloof in God
- Palemahan = het milieu
- Pawongan = het sociale gebied
De natuur is dus een gift van God, dit moet beschermd worden zodat alle mensen ervan kunnen profiteren.

Daarnaast is er nog een Balinees gebruik voor de bescherming van bossen: iedereen die 1 boom kapt is verplicht er 10 voor terug te planten.

Ze zijn goed bezig daar op Bali, of het helpt moet nog blijken helaas.

Filmrecensie Seance

Door Michael Koukos

USA
Horror
84 minuten
regie Mark L. Smith
met Adrian Paul, A.J. Lamas en Mike Kimmel

Een groepje studenten hokt samen in een studentenhuis waar ook een spookmeisje (Cara Furia) huist. De pubertjes besluiten een seance te houden om met Cara in contact te komen maar helaas, in plaats van het aardige spookje roepen zij de eveneens dode moordenaar van het meisje op. Je leest het al het verhaal is cliché en daar blijft het niet bij.

De film valt al meteen met de deur in huis met een niet erg overtuigende "enge" scene. Het is allicht de bedoeling om de toeschouwer meteen bij de keel te grijpen maar regisseur Mark Smith grijpt glansrijk mis. Een zekere opbouw van de spanning had allicht meer effect gesorteerd dan meteen bruut met de deur in huis te vallen. Niet alleen het gebrek aan voorspel is opvallend. De personnages blijken de diepte van een petrischaaltje niet eens te halen ( misschien niet heel erg gek gezien hun leeftijd, maar dit clubje spant toch echt de kroon).

Bovendien worden wij getracteerd op alweer de gebruikelijke horrorclichés; de onvermijdelijke stuiterende bal in de kelder, een fluitende vreemdeling, lichten gaan aan en uit, de kranen lekken en uiteraard speelt er ook een vervelend deuntje op de achtergrond.
Het gegil van de angstige tieners is alleen maar irritant en Spence, de boze geest van dienst komt nooit echt eng over, hoogstens een beetje arrogant.

Om het drama helemaal te af te maken bestaat de finale uit een overdreven sentimenteel einde dat staat als een kers op een hondendrol.
Een wanprestatie die je beter in de schappen kan laten liggen.

Dichter Douwe IV

Door Douwe Booij

Avond

de witte huisjes,
opgebouwd vanuit
de blokkendoos
van mijn jeugd,
steken lichtend af
tegen de berg
van Telendos.

daartussen
de groene concertzaal
van de eeuwige vogels.

de zwart gejurkte vrouw,
donker silhouet
in de grijze schemering,
schuifelt voorbij,
op weg
naar de nacht.

concertmeester
tikt af,
snaveltjes sluiten zich.

ik zit
open-blij,
bevredigd
door de stilte,
op mijn balkon.
Leven is Liefde.

Toekomstjob: elke week een nieuwe baan

Nu er keuze in overvloed is en jobhoppen de normaalste zaak van de wereld, is het niet meer zo eenvoudig om te beslissen wat je wilt gaan doen. Ook voor Sean Aiken was het, nadat hij zijn diploma Business Administration had behaald, onmogelijk te kiezen, daarom heeft hij besloten 52 banen in een jaar te gaan doen; elke week een nieuwe baan.

Je kunt Sean volgen op zijn site One Week Job. Zijn salaris gaat elke week naar een goed doel en doordat hij vaak ver moet reizen voor zijn werk slaapt hij bij mensen die hem een logeeradres aanbieden via zijn website of bij collega’s. Hij is op het moment aan zijn 36e baan bezig en schijnt nog steeds niet te weten wat het leukste is. Koeien melken, insecten verdelgen, yoga onderwijzen en nog 33 andere werkzaamheden heeft hij al gedaan en het meeste deed hij nog met plezier ook.
Het blijkt dat de ideale baan niet bestaat. Overal is wel iets positiefs en iets negatiefs. Een Franse psycholoog schreef al op Seans blog; de baan die tegemoet komt aan al je vaardigheden en interesses moet je zelf creëren geen mens past helemaal in een bestaande en traditionele baan.

Autochtone fundamentalisten in Staphorst

Gisteren stond Staphorst op zijn grondvesten te schudden toen de documentaire "Staphorst in Tegenlicht" in premiere ging. Maker van de documentare emeritus hoogleraar rechtsantropologie Emile van Rouveroy van Nieuwaal heeft 4,5 jaar onderzoek gedaan voor het project en hoopt met de film een nationale discussie op gang te brengen over bestuur en geloof.

Hebben wij in Nederland al jaren een scheiding van kerk en staat, Staphorst is nog een van de weinige gemeenten waar nog een theocratische staatsvorm bestaat. (waar God onmiddellijk gezagsdrager is.) Dit is vaak problematisch omdat God nu eenmaal niet fysiek aanwezig is tijdens raadsvergaderingen, etc. Daarom neemt de kerk zijn belangen waar, waardoor de verstrengeling tussen kerk en bestuur compleet is,
De burgemeester in Staphorst is een pion van de kerk aldaar en waar deze weigert die functie te vervullen komt hij in moeilijk vaarwater. Oud-burgemeester Plomp kwam destijds in botsing met de kerk toen hij in 1996 tijdens de jaarwisseling een groot tentfeest voor de jongeren toestond. "Jarenlang waren er rellen rond de jaarwisseling in de gemeente. Sinds die feesten is dat gestopt."
Verder toont de documentaire onder meer de worsteling die de gemeenteraad heeft met een optreden van Normaal in Staphorst. Ook wordt vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen openlijk in de kerk en daarbuiten door de kerkleiders aan de inwoners een appèl gedaan op de juiste, christelijke partij te stemmen.

Emile van Rouveroy van Nieuwaal stuitte gedurende de 4,5 jaar dat hij in Staphorst werkte op veel gesloten deuren en kreeg veel tegenwerking. Van Rouveroy ging 3,5 jaar iedere week naar de kerk in Staphorst, maar bleef zich een buitenstaander voelen. Hij werd soms letterlijk als pottenkijker gezien die de zaken verstoorde. "Over geloof wordt in Staphorst niet gediscussieerd", vertelde men hem.
In de kerk mocht de documentairemaker nooit filmen, wel kwam hij aan geluidsopnamen van predicaties. Een ervan gaat over vloeken, vlak voordat Staphorst het vloekverbod in de gemeente instelde. "Jongens en meisjes vloeken wel eens, wordt er gezegd. 'Je hoeft je hand niet op te steken, maar de Here kent je naam'. Er heerst een verregaande indoctrinatie". In de documentaire komen jongeren voor die de kerk zijn uitgestapt omdat ze door de grote hoeveelheid verdoemenis de schrik in de benen hadden. "Ze konden er niet van slapen" (of was dat net als in Spakenburg van de Speed?).

De emeritus hoogleraar hoopt dat na het zien van de film gediscussieerd wordt over de scheiding van staat en kerk. "Het is geen bezwaar dat iemand gelooft en in het bestuur zit, maar wel als hij daarbij de bijbel als enige richtsnoer gebruikt".
De hoogleraar deed jaren onderzoek in West-Afrika naar geloof en het ongeschreven recht in de landen daar. Hij kon daar de moskeeën in- en uitlopen, het is dan op zijn minst opmerkelijk te noemen dat dat in eigen land zoveel problemen gaf. Als Staphorst in West-Afrika had gelegen dan had men er nu al een internationale troepenmacht nodig geacht.

Fundamendalisten van welke origine ook zijn kennelijk allemaal hetzelfde. Vijandig tegenover andersdenkenden, andersgelovenden en andersgeaarden. Het is maar goed dat er maar zo'n 15.800 inwoners in de gemeente Staphorst wonen, ik denk dat wij anders te maken zouden hebben met fundamentalistisch geweld uit heel andere hoek. Schrijnend is wel dat het er niet veel zijn, maar hun vriendjes toch al de nationale politiek zijn binnengedrongen. De ChristenUnie is in samenwerking met de SGP eveneens vertegenwoordigd in het Europees Parlement (van elke partij één lid), wat maakt dat de Nederlandse Poldertaliban toch door 2 pilarenbijters wordt vertegenwoordigd in het Europees Parlement.

Een spraakmakende beroemde Bergenaar

Door Teun en Marieke Markies

We willen jullie iets vertellen over een van onze beroemde Bergenaren, namelijk W.J.M.A. Asselbergs of zoals hij bij de meeste Bergenaren voortleeft onder zijn pseudoniem: Anton van Duinkerken.

Zijn standbeeld staat tegenwoordig voor ons prachtige stadhuis aan de Grote Markt, maar daarover straks meer. Anton van Duinkerken (1903-1968) was een van onze meest spraakmakende dichters en tevens criticus, essayist, literatuurhistoricus, orator en hoogleraar in de Nederlandse en Algemene Letterkunde aan de Katholieke Universiteit van Nijmegen.
Hij werd geboren in Bergen op Zoom als oudste kind van bierbrouwer Antoine Asselbergs en Cornelia van Loon in 1903 en overleed in Nijmegen in 1968. Hij vertrok op zijn negende jaar uit Bergen op Zoom, maar bleef in zijn hart altijd trouw aan Brabant. Wij zijn altijd trots op hem gebleven en droegen hem een warm hart toe, omdat het zo’n hartelijke man was.
Zijn strikt wetenschappelijke werk publiceerde hij onder de naam: Asselbergs en al het andere onder zijn pseudoniem: Anton van Duinkerken. Hij schreef veel religieuze boeken en gedichten en was een voorvechter van de Rooms-katholieke cultuur en pleitte voor een ruim opgevat Katholiek Humanisme. Hij werd door de meeste mensen aangesproken als ”Toon” en slechts zijn familie noemde hem Willem.

Zijn standbeeld stond enige jaren geleden in de Jozefstraat ( waar zijn geboortehuis staat) voor de HEMA. Nu is het zo, dat er in zijn uitgestoken hand nogal eens iets neergelegd werd en met name worsten uit de HEMA, wat ons deed denken aan het carnavalslied: ”lekkere worst van de HEMA”.
Het was nogal oneerbiedig, maar ik denk dat de goede man er zelf hartelijk om had moeten lachen. Hij heeft trouwens ook een boek geschreven in 1928 met de titel: ”De verdediging van carnaval”. Het beeld is voordat de renovatie van de binnenstad begon, verplaatst naar het stadhuis en men dacht waarschijnlijk dat het nu wel ongemoeid werd gelaten. Maar niets is minder waar! Geregeld zien we het beeld met dan weer een paraplu bungelend aan zijn arm of een flesje limonade in zijn uitgestoken hand en in de winter doen ze hem zelfs wel eens letterlijk de das om! Afgelopen carnaval zag het beeld er wel heel vreemd uit. De dag na carnaval regende het nogal en de confetti die eraan was blijven plakken deed hem er uitzien als een patiënt met mazelen. Gelukkig heeft de schoonmaakploeg hier gauw een eind aan gemaakt, hoewel we niet kunnen ontkennen dat het er wel heel komisch uitzag!

Voor onze bibliotheek in Het Markiezenhof staat ook nog iets leuks en educatiefs: een oude telefooncel vol met oude boeken. Op het glas van de telefooncel staat een citaat uit een van Van Duinkerkens werken, ”uit het hart gesproken”. Voorheen kwam er ook nog een stem vanuit de telefooncel, die voorlas uit het werk van onze beroemde schrijver, maar daar het meer leek op de eerste grammofoonplaat van Edison, maar dan met een stuk in zijn kraag (wat dus helemaal niet kon!) hebben ze de stem maar het zwijgen opgelegd.
Al met al is het standbeeld voor veel mensen nog steeds een aantrekkelijke plaats om iets in de uitgestoken hand te deponeren. Het is ook net of hij om een fooi bedelt.
Wij vinden echter toch dat hij beter verdient!

Oudoe, Teun en Marieke Markies

Sint is in Hemel

Sinterklaas lijkt altijd zo'n oerhollands feest, maar dat is niet helemaal waar. Ook in Belgie wordt het feest voor de bejaarde gever gevierd, al is het daar alleen voor kinderen.
De Post in België heeft enkele jaren geleden zelfs een adres geopend voor alle brieven en tekeningen van kinderen. Dat moest voorkomen dat enveloppen met de aanduiding 'Spanje' echt naar Spanje werden gevlogen.
Het leuke is wel dat de Post de briefzenders een verrassingspakketje terugstuurt. In Nederland gebeurt dat volgens mij niet.
Wil je dus toch genieten van een pakje van de echte Sint schrijf dan (ja, echt met pen en papier) naar de Belgische Sint, het adres:
Spanjestraat 1
0612 Hemel.

Gooisch bridgen in Groesbeek

Weinig ergerlijks is zo populair als Gooische Vrouwen. Ik hou van beide niet; niet van de serie en nog minder van de wezens in het echt. Soms verlaten ze hun biotoop en kom je ze helaas tegen.

Soms gaan ze namelijk met 8 vriendinnen op bridge-uitstapje in Groesbeek en net als er voor jou alleen plek was bij De Wolfsberg halen ze het in hun overgestylde hoofden om juist daar neer te strijken met de vriendinnenclub.
Direct bij binnenkomst viel mij al op dat de hal op weg naar de receptie verstopt zat, zodat ik niet in kon checken. Al is het hotel groot genoeg, de Gooische bridgedames vonden het blijkbaar nodig om hun onderonsje in de hal te houden zodat ze de voordeur konden versperren.

Wat bij ten tweede opviel is dat deze 8 vriendinnen van middelbare leeftijd vreselijk bekakt praatten, uit de hoogte deden tegen het personeel maar meest opmerkelijk was dat zij bewogen als 1 vrouw (en er ook allemaal hetzelfde uitzagen waardoor je nauwelijks zag dat de groep uit 8 elementen bestond). Als je vroeg of zij opzij wilden gaan dan kwam de hele club tegelijkertijd in beweging om als 1 bekakte vlek een paar meter op te schuiven. Als 1 vrouw stonden ze op van tafels, als 1 vrouw vroegen ze om thee en als 1 vrouw bewogen ze op de trap.
En tot hilariteit van iedereen; als 1 vrouw werden ze geweigerd in het restaurant om daar te gaan bridgen, waarna ze als 1 vrouw verontwaardigd in de bar zaten te bridgen.

De vloek van het zweet

Toetanchamon was de twaalfde farao van de 18e dynastie en regeerde slechts 10 jaar (vanaf zijn 9e). Hij is erg bekend geworden door zijn vermeende vloek. Helaas zal hij binnenkort zelf tot stof vergaan door de vloek van zwetende toeristen.

Dagelijks stromen honderden en honderden zwetende toeristen zijn tombe binnen, gelegen op de Westbank van Luxor in het Dal der Koningen. Al dat vocht is slecht voor de muurschilderingen en nog slechter voor mummie Toet zelf. Vreemd dat ze hem daar nog laten want de rest van zijn spullen zijn allang geleden verhuisd naar het Egyptisch museum in Cairo. Waarschijnlijk omdat Toet nog steeds een grote toeristentrekker is in Luxor.

In ieder geval mogen er vanaf zondag nog maar 400 toeristen per dag in de tombe. Hoe een en ander geregeld gaat worden is nog onbekend (degenen die het minst zweten?).
Vanaf mei 2008 wil men dan de hele tombe sluiten voor restauratiewerkzaamheden.
De mummie lag tot nu toe altijd in zijn windsels, maar sinds vorige week heeft men de windsels van zijn hoofd gedraaid en kon de wereld voor het eerst zijn echte gezicht zien, in een speciaal climate-controlled kastje, wat hem dus geen goed heeft gedaan.

Het Pjotrpad en de aanslag op de Ka

Doordat mijn geliefde La Vie vol was, was ik afgelopen week genoodzaakt toch weer eens een nieuw logeeradres te proberen in Nijmegen. Wederom werd het Groesbeek; Hotel de Oude Molen deze keer.

Je komt er binnen in een café vol oude, kaartende en biljartende mannen die in een interieur zitten conform kun leeftijd. Wel was de ontvangst allerhartelijkst. Met de moed der wanhoop liep ik achter de vriendelijke gastheer aan die mij mijn kamer zou wijzen. En ik moet zeggen dat viel niet tegen; een zeer ruime, schone kamer, daar was niets mis mee. Nu had ik geluk want het was afgelopen week bijzonder rustig, mij kwam ter ore dat het normaal behoorlijk druk was met twee groepen (toch naar mijn idee wat duistere types); de ene bezoekersgroep bestaat altijd uit wandelaars die het Pieterpad lopen ( het hotel ligt langs de route) en buiten dat deze nogal alternatief schijnen te zijn baart mij dat weinig zorgen. De andere groep is veel zorgwekkender; dat schijnen Poolse arbeiders uit de bouw te zijn, tot mijn grote geluk hadden die nu feestdagen waardoor ze allemaal naar Polen waren. (ik dacht nog wel dat Polen alleen maar feestdagen kennen) . Binnenkort wordt het Pieterpad omgedoopt tot Pjotrpad.

Toen ik ’s avonds terugkwam was de kaartende grijze groep verviervoudigd (de vergrijzing in Groesbeek gaat wel erg voortvarend), waardoor de deur naar het hotel was geblokkeerd. Gelukkig kon ik via de brandtrap toch nog op mijn kamer komen. Ik heb er heerlijk geslapen en ook het ontbijt viel niet tegen. Bij het weggaan werd ik allerhartelijkst uitgezwaaid door de eigenaar en zijn vriendelijke personeel. Kortom een aanrader dus, maar kijk wel uit in welke periode je dit hotel boekt.

Op de universiteit verliep het deze keer wat minder voorspoedig en hierdoor heeft met name de Ka nogal wat ongemakken ondervonden. Ik reed de, afgesloten, parkeerplaats van de universiteit op, op zoek naar een plek, toen er plotseling uit een parkeervak een levensgrote BMW achteruit kwam gescheurd, in de richting van de Ka. Geschrokken begon ik te toeteren ondertussen de Ka in zijn achteruit manoeuvrerend. Helaas leek de bestuurder van de BMW doof en blind want hij kwam in volle vaart tegen de Ka tot stilstand.

Ik stapte uit en verwachtte de voorkant van de Ka in harmonicavorm te zien, dit viel reuze mee het waren slechts een paar krassen. De bakbeestbestuurder bekende direct schuld (misschien hielp het dat zich direct getuigen spontaan kwamen melden), maar dacht dat de reparatie zo klein zou zijn dat hij het misschien zo wel kon betalen, buiten de verzekering. Ik kreeg zijn gegevens, terwijl hij ondertussen maar bleef roepen dat hij zo betrouwbaar was omdat hij belastinginspecteur was. Nu lijkt mij dat laatste per definitie juist het tegendeel te vertegenwoordigen.

De andere dag ben ik met Ka samen naar de autodokter gegaan en inderdaad viel de schade wel mee. Waarop ik blaaskaak belde om te vragen of hij zou gaan betalen of het toch liever via de verzekering wilde regelen. Hij moest er nog over denken en zou mij binnen een kwartier terugbellen. Natuurlijk deed de “betrouwbare” man dit niet en toen ik terug belde stond zijn mobiel uit! Maar gelukkig kon ik zijn kantoor nog bereiken alwaar ik zijn aanvankelijk vriendelijke, maar na 8 keer terugbellen steeds onvriendelijker, blaaskakensecretaresse aan de lijn kreeg. Kortom na 8 keer bellen en uiteindelijk dreigen met aangifte bij de politie kan ik volgende week het geld op zijn kantoor gaan halen en wordt de Ka weer in oude glorie hersteld. Eind goedsky al goedsky.

Filmrecensie Desperation

Door Michael Koukos

Genre: Horror
Regisseur: Mick Garris
Scenario: Stephen King
Jaar: 2006
Taal: Engels
Speeltijd: 131 minuten
Cast: Steven Weber, Tom Skerritt, Ron Perlman, Annabeth Gish

Een jong stel rijdt met een geleende auto door het plaatsje met de
opbeurende naam "Desperation". Onderweg worden zij wegens, in scene gezet,
drugsbezit gearresteerd door een wel erg enge sherrif.
In het lokale gevangenisje aangekomen blijken daar nog meer slachtoffers
vast te zitten. Meteen vloeit er ook bloed en er blijkt nu overduidelijk dat de sherrif niets goeds in de zin heeft. Een van de gevangenen is een jongen die na de dood van een vriendje vroom gelovig is geworden en constant tot God bidt. Hij probeert geholpen door zijn, door de sherrif vermoorde zusje, een uitweg uit het naargeestige stadje te vinden.

Wij hebben duidelijk met een stereotype Amerikaanse horrorfilm van doen
zoals wij er al heel veel hebben gezien. Klassiek is natuurlijk weer het
gegeven dat men nog besluit om lange tijd door het enge stadje te blijven
ronddwalen in plaats van gewoon zo hard mogelijk met hun busje de stad uit
te rijden. Het scenario is door Stephen King zelf geschreven en daardoor
ontstaat een film die erg dicht bij het boek aanleunt. Het is meteen ook een van de betere King verfilmingen, helaas is het moralistische, religieuze gebazel van de puber in spé net iets overdone wat sommige kijkers zou kunnen irriteren.

Geen echte verrassingen dus maar dank zij de degelijke acteerprestaties,
knappe special effects en het behoorlijk rappe tempo toch een onderhoudende
film.

Vrouwe justitia tegen webloggers

Het is maar goed dat ik geen namen heb genoemd en positief was over Vodaphone, want hun maatregelen tegen "onschuldige", "argeloze" webloggers zijn niet mals.

Weblogger Peter Breedveld moet een schadevergoeding van vijfhonderd euro betalen aan een medewerkster van telecombedrijf Vodafone, wier naam hij op zijn site had vermeld. De medewerkster werkte op de klantenservice en zegt veel hinder gehad te hebben van het stukje. (alsof de klanten geen hinder hebben ondervonden van haar slechte prestaties), Vodafone droeg Breedveld daarom op om de naam van de vrouw te verwijderen, wat hij weigerde. Het bedrijf stapte naar de rechter, en kreeg gelijk. Daar oordeelde men dat Breedveld wel het recht heeft om "misstanden in de openbaarheid te brengen", maar dat recht is in dit geval ondergeschikt aan het recht op privacy van de Vodafone-medewerkster.

Ach ja, die Romeinen hadden nog nooit van internet gehoord, laat staan van weblogs, we kunnen het die geblinddoekte met zwaard en weegschaal dan ook niet kwalijk nemen. Alhoewel, als ze had geweten hoe slecht tegenwoordig de klantenservices (het is een schande dat het woord "service"nog gebruikt mag worden) van bedrijven werken dan was haar blindoek vast van schrik over haar hoofd gezakt.

Belergernissen

Niets is irritanter dan dat je gebeld wordt en je hoort al na enkele seconden piep, piep, piep. Dat had ik dus meerdere keren per dag. Nee, geen hijger, niets, "gewoon"geen bereik. Dit werd al erger en erger, totdat ik in huis en andere gebouwen al helemaal geen netwerk meer had. Nu zat ik bij Orange wat altijd een uitstekend bereik had. En voorheen ook een uitstekende klantenservice. Beide zaken zijn tot een dieptepunt gereduceerd. Het zal dan ook geen toeval zijn dat Orange onlangs overgenomen is door T-Mobile. T-Mobile de onderneming voor pubers, want ze hebben dan geen bereik, de telefoontjes die je daar kunt krijgen zien er flitsend uit. Een tijdje terug heb ik de klantenservice meerdere keren gebeld maar als je hun telefoon niet gebruikt kunnen ze niets voor je doen. En van hen had ik nu juist een SPV, een soort strijkijzer aan je oor, wat ik natuurlijk niet wil gebruiken (en ook die had geen bereik).

Afgelopen weekend besloten wij dan maar over te stappen naar Vodaphone, die bekend staan om hun uitstekende bereik. Nu zitten in het Stadshart van Almere al de telefoonbusinesszaken bij elkaar in een straat en inderdaad zagen we bij T-Mobile binnen een hele opstoot pubers. Bij de Vodaphone winkel waren ze behulpzaam en vriendelijk en wij gingen dan ook bellend buiten en hebben nu zelfs thuis (!) een prima bereik. Wel hebben we nu allebei een nieuw nummer, maar ja we kunnen wel weer bellen. En hopelijk blijft dat zo.

Wat is dat toch met al die bedrijven dat het blijkbaar heel normaal is dat de service na enige tijd wegvalt net als het netwerk?

Voetballen in de Pompekliniek

Elke keer als ik naar de Radboud Universiteit rij kom ik langs een soort voetbalstadion. Het is een vreemd stadion want alles is hermetisch afgesloten met grote hekken. Toch dacht ik altijd dat het zoiets moest zijn want op de parkeerplaats staat een groot bord met "uit" en "thuis" met daaronder dan getallen van de wedstrijden die dus, dacht ik, uit danwel thuis gespeeld zullen worden. Ook al ziet alles er zo dicht uit, het moet een enorm actieve club zijn want per week worden er over de honderd wedstrijden thuis gespeeld en 1 tot 25 uit.

Nu ben ik altijd erg in gedachten in de auto dus zie ik altijd wel het bord maar heb nooit goed naar het naambord van het stadion gekeken: De Pompestichting.
Een medestudente (uit Nijmegen) maakte mij eens attent op het bord; ze zei mij "heb je enig idee waarom het bord nu bij "uit"al weken 1 aangeeft? "Dit is omdat er laatst een TBS'er ontsnapt is (de 1 die uit was dus) en alle andere verloven zijn ingetrokken (de meer dan 110 thuis). Het bleek dus om de Pompekliniek te gaan een TBS instelling! Waar ze vast wel voetballen maar waarschijnlijk eerder met elkaars hoofd dan met een bal.
Sinds ik dat weet kijk ik toch met andere ogen naar dit "stadion". Zeker 's avonds laat, want ook al was de ontsnapte nog niet terecht, ik zag de kant van het bord met "uit" vorige week toch alweer met het getal 25 oplichten. Gelukkkig is de doelstelling van de stichting "bijdragen aan de veiligheid van de maatschappij".

Gelukkig is gistermiddag de ontsnapte TBS'er A. Cornelissen, die twee weken geleden verdween tijdens een begeleid uitstapje, in Breda opgepakt. De 43-jarige man, die in de Pompekliniek in Nijmegen zat, werd rond 17.00 uur in Breda herkend door een vrouwelijke kennis. Zij waarschuwde de politie, wat op zich niet zo'n heldhaftige daad is gezien het beloningsgeld van 20.000 euro dat zij in ontvangst zal nemen. Je kan het zien als een nieuw soort postcodeloterij; vermoordt of verkracht de TBS'er iemand in jouw buurt dan maak je kans op de hoofdprijs.

Filmrecensie Ober

Door Michael Koukos

Regie: Alex van Warmerdam
Genre: komedie
Tijdsduur: 97 minuten
Jaar: 2006
Acteur": Alex van Warmerdam, Thekla Reuten, Arian Schlüter, Jaap Spijkers, Pierre Bokma, Fedja van Huêt, Kees Prins

Edgard is een wat zielige figuur die de kost moet verdienen als een ober in een redelijk chique restaurant. Hij raakt continu verstrikt in minidramaatjes die zijn leven lijken te beheersen.
Om zich te beklagen over zijn ellendige leven gaat Edgar steeds bij de scenarioschrijver klagen die hierdoor zo geirriteerd raakt dat deze Edgar met opzet steeds naardere dingen laat beleven. Tegelijkertijd zorgt de vrouw van de schrijver regelmatig voor een wending in het verhaal door het script achter de rug van haar man te wijzigen.

Zoals je waarschijnlijk al wel kunt lezen hebben wij hier te maken met een erg absurdistisch verhaal. De interactie tussen Edgar en de scenarioschrijver is naast erg apart, ook erg funtioneel. Het maakt dat men eenzelfde situatie vaak vanuit een andere invalshoek ziet en dit zorgt voor erg grappige situaties.
Het is een erg originele comedy die geen seconde verveelt. Het acteerwerk is schitterend, de humor subliem en het camerawerk is om van te snoepen. Voor het eerst sinds lang weer eens een absurdistische film die zichzelf niet wurgt in pseudo-intellectueel gezwets. Kortom een aanrader!!

Dichter Douwe III

Door Douwe Booij

Een goed gesprek

Mijn rechterhart,
onthecht zoals altijd,
voor even uitgestapt,
gaat zitten
voor een éénspraak
tussen mij
en mij.

Geest’lijke intrige
op klaarlichte dag,
voor niemand zichtbaar,
weetbaar voor mij.

Hoor en wederhoor,
discussie,
dan de prangende vraag:
“Wanneer kom je
nu echt eens bij mij?”

Man trouwt hond

Een vrouw die met een dolfijn trouwt, honden die met elkaar trouwen, niets is ons meer vreemd. In de reeks dierenhuwelijken is er nu weer een nieuwe kandidaat; een man in het zuiden van India (Tamil Nadu) is zondag in een traditionele hindoeplechtigheid getrouwd met een teefje, als boetedoening voor het stenigen van twee andere honden.

De 33-jarige P. Selvakumar trad in een hindoetempel in het huwelijk met de zwerfhond Selvi.
Familieleden van de man hadden het teefje voor aanvang van de plechtigheid uitgekozen, gebaad, ontwormd en gekleed.
Volgens Selvakumar rustte er een vloek op hem sinds hij vijftien jaar geleden twee honden had vermoord en hun lichamen aan een boom had opgehangen. "Mijn handen en benen raakten verlamd en ik werd doof in één oor", zei hij. Een astroloog wist daar (uiteraard tegen forse betaling)wel een oplossing voor; alleen door een bruiloft zou hij kunnen genezen.

Zeer bijgelovige dorpelingen op het platteland van India houden soms trouwplechtigheden met honden en andere dieren omdat ze geloven dat het kan helpen om bepaalde vloeken af te weren. Mijns inziens is dit zuiver een volksbijgeloof en heeft dit niets met het hindoeisme te maken.

Het is niet duidelijk of de gezondheid van Selvakumar inmiddels is verbeterd. Na de plechtigheid genoten bruid, bruidegom en familie van een feestmaal. Over de huwelijksnacht werd niets vermeld.

Oorlog tegen het duiventerrorisme

De vele duiven op de dam zijn in het jaar nul al bezongen door Gert en Hermien (uit het jaar - 0). Amsterdam blijkt helemaal niet zo bijzonder daarin, want o.a. New York, Rome en Londen hebben ze ook, de duiven tenminste.

Alleen daar woedt een oorlog tegen de duiven. In New York is zelfs een voorstel om mensen een boete van 1.000 dollar te geven als ze het nog wagen onze gevederde vrienden te voeren. Verder willen ze er contraceptiva verspreiden en haviken inzetten om ze weg te jagen. Met dit laatste is men wel wat voorzichtig want men heeft ook al eens een havik losgelaten in Manhattan, maar die viel een chihuahua aan (qua grootte niet veel verschil).
En dit alles omdat de uitwerpselen van duiven zo agressief zijn dat deze gebouwen en standbeelden verwoesten.

Volgens mij is het beter ze gewoon op het menu te zetten van de toeristenfuiken. Duif schijnt een delicatesse te zijn.

Koshere limonade

Koshere ham is moeilijk te vinden, maar voor diegene die dit perse wil is er nu koshere limonade met hamsmaak.


Jones Soda Co. maakt wel vaker limonade met vreemde (lees vieze) smaakjes. Naast de "gewone" limonade met kalkoen smaak zijn er ook speciale pakketten met seizoenssmaken; kerst- en chanukkah pakketten bijvoorbeeld. Het kerstpakket bestaat uit de smaken: Sugar Plum, Christmas Tree en Christmas Ham. Het Chanukkah pakket: Jelly Doughnut, Apple Sauce en Latkessmaak. Alle limonades zijn volgens de fabrikant gegarandeerd kosher.

Filmrecensie Red Rover

Door Michael Koukos

Regisseur: Marc S. Grenier
Scenario: Linda Cordeiro, Alisandra Rand
Jaar: 2003
Taal: Engels
Speeltijd: 103 minuten
Cast: William Baldwin, Jodi Lyn O'Keefe, Brenda James, Charlie Rhindress,
Peggy Gedeon, Darius Rickard

De film begint al meteen zo saai dat het lastig is je aandacht er bij te
houden. Tot overmaat van ramp gooit men ook nog eens een van de grootste
clichees in het genre in de strijd.Een vrouw met angsten wordt door haar
broer (een psychiater) meegenomen naar een verlaten landhuis, op een
onbewoond eiland om haar te genezen.

William Baldwin zet de broer neer als een wazige geitewollensok met
kaplaarzen en een bad hair day. Als schrink deugt hij ook niet echt zodat
hij er steeds weer opnieuw in slaagt om zijn al bange zus te laten
schrikken. Eigenlijk had men dit personnage beter als regisseur ingehuurd
want de echte regie slaagt er geen enkel ogenblik in om de kijker aan het
schrikken te brengen.
Het wordt helemaal pijnlijk wanneer men probeert ook nog eens enkele Dario
Argento kunststukjes over te doen, zoals de rode bal die de keldertrap
afstuitert. Maar helaas, wat bij Argento een ijzingwekkende ervaring
oplevert, werkt hier absoluut niet.

Eerder een film die je maar beter links laat liggen als je eens goed wil
griezelen.
Op zich jammer want het verhaal is op zich wel ok.

Nostalgische tijden bij hotel 't Paviljoen

Zoals elk jaar namen wij afgelopen weekend weer deel aan het Wildweekend in hotel 't Paviljoen in Rhenen. Dit trekt al jaar en dag veel (dezelfde) bezoekers, desondanks moesten wij het hotel dit jaar op het jaarlijkse evenement attenderen daar ze het "vergeten"waren. Er waren als gevolg dan ook weinig gasten die er de afgelopen jaren ook waren.

In allerijl hebben ze de boswachter gebeld, die altijd voorafgaand aan het diner een diapresentatie geeft waarbij je kunt zien hoe wat er op je bord komt een paar dagen daarvoor nog vrolijk in het bos rondsprong. De diapresentatie inclusief het bijkomende verhaal is ieder jaar weer exact hetzelfde, wij zouden deze inmiddels ook wel kunnen geven, inclusief het spectaculaire einde waarbij je kunt zien hoe de, inmiddels middelbare boswachter, in zijn jeugd 6 weken bij de Indianen in Suriname doorbracht.

Het wildfestijn zelf was weer overheerlijk, maar ook hier weinig verrassingen; het menu was bijna exact hetzelfde als vorig jaar:

Galantine de faisan avec pruneaux et pignons (galantine van fazant met pruimedanten en pijnboompitten)

Consommé de gibier avec une juliènne de girolles au cerfeuil (krachtige wildbouillon met reepjes paddestoelen en kervel)

Médaillon de râble de lièvre lardé avec choucroute et une sauce au romarin (médaillon van hazenrug met spek omwikkeld met zuurkool en een saus van rozemarijn)

Une rouleau de brie farçie avec pommes, noix muscade, raisins sec et noix (een rol van brie gevuld met appels, nootmuskaat, rozijnen en noten)

Médaillon de cerf et civet de cerf avec une sauce au pommes (hertenrugbiefstuk met hertenpeper en een appelsaus)

Sorbet de fruits avec une tuile d'amande farçie de glace au speculos (vruchtenijs met een amandelkrul gevuld met speculaasijs).

Na afloop werd de chefkok langs de tafels gestuurd, zwetend nam hij alle complimenten en vragen in ontvangst. Ons vroeg hij vrolijk of het weer verrassend was geweest?! toen wij ontkennend antwoordden vluchtte hij snel een tafel verder, dat had hij beter niet kunnen doen. Daar zat een dame die hem zoveel vragen stelde over haar eigen mislukte kookkunsten dat het zweet van zijn voorhoofd een compleet voetbad rond de man begon te vormen.

Toch hebben we in de kelder nog een "noviteit" kunnen ontdekken; de recreatieruimte. Deze was er aan de inrichting te zien ook al bij de opening in 1923 (er waren zelfs nog echte videobanden). Wat we daar tot onze blijdschap nog wel ondekten was een supersnelle computer met internet, waar we gretig gebruik van hebben gemaakt.

Al bij al hadden we toch een geweldig weekend, soms is het wel eens leuk om geen verrassingen tegen te komen en gewoon een oude, vertrouwde tijd te hebben.

Shree Raam Mandir in Wijchen

Gisteravond vond er in het kader van het vak Migratie, globaliserende religies en inter-religiositeit een excursie plaats naar de Shree Raam Mandir in Wijchen. Samen met Saskia (een medestudente) en TomTom reden we naar Wijchen. Zelfs met TomTom viel dat nog niet mee gezien Wijchen een grote, onbegrijpbare rotonde is. Na korte tijd gaf de TomTom, ter hoogte van het station toch aan dat we er waren, vreemd want wij hadden geen tempel gezien. Al lopend ging de tocht verder en gelukkig stonden er duidelijke bordjes langs de looproute. Toen we er echt waren zagen we het nog niet, de tempel zag er dan ook niet uit als tempel, maar eerder als nieuwbouw-kantoorgebouw.

Het gebouw is eigendom van de Stichting Jai Hanuman en is een multifunctioneel Hindoestaans Cultureel Centrum, de tempel is op de derde (bovenste) verdieping. het is de bedoeling dat het gebouw functioneert als een laagdrempelig open buurthuis volgens Nederlandse-Hindoestaanse normen. De activiteiten moeten in meer of mindere mate een bijdrage leveren aan het verbeteren van interetnische betrekkingen. De Stichting heeft als voornaamste doelen: het begeleiden van autochtone en allochtone jongeren opdat zij zich als betrokken burgers in de maatschappij kunnen handhaven, autochtone en allochtone ouderen uit hun isolement halenen ze een respectabele positie in de maatschappij geven, het verhogen van de participatiegraad en mate van binding van allochtone meisjes en vrouwen met de samenleving het bevorderen van wederzijdse integratie(tussen autochtonen en allochtonen) en participatie in het belang van een harmonieuze samenleving. De uitvoering op deze schaal is uniek te noemen in Nederland en zou tot voorbeeld kunnen dienen voor andere groepen in de samenleving. Er waren ook daadwerkelijk diverse autochtone Nederlanders toen wij er waren.

Wij kregen er een interessante presentatie en mochten een deel van een dienst bijwonen. Dat maakte vooral een zeer rustgevende indruk, mede door de gezangen. De tempel zelf zag er (tot mijn teleurstelling) grotendeels naar westers concept uit, al waren de beelden voorin wel prachtig. Ook waren het offergedeelte en de stoel voor de pandit anders. Helaas was er geen tijd daar langer te blijven gezien het programma, maar je kunt bij elke dienst gewoon binnenlopen.
Aan het einde was er nog een (streng) vegetarische maaltijd, niet helemaal mijn eten maar toch lekker en voedzaam. Iedereen deed zijn best en was erg aardig daar. Er was ook nog een leuk winkeltje (Bollywoodfilms voor slecht 1,99 euro!). Kortom de moeite om er eens heen te gaan, (misschien vrijdag met Diwali?) iedereen is welkom. En je hoeft niet bang te zijn om bekeerd te worden, Hindoe kun je immers niet worden.

Michalis Hatzigiannis in De Melkweg

Eerst kwam hij wel naar Nederland, toen weer niet en uiteindelijk kwam Michalis Hatzigiannis gisteravond toch voor een concert in De Melkweg in Amsterdam.
Wij vinden zijn cd's helemaal geweldig en gingen dan ook vol optimisme naar het concert.

In Griekenland is Hatzigiannis een superster en dit succes wil hij door middel van een Europese tournee in andere landen ook bewerkstelligen. Hierin is hij mijns inziens niet geheel geslaagd daar het merendeel van de bezoekers van Griekse komaf was die hem toch al kennen en de mensen die hem nog niet kennen waren er niet en kennen hem dus nog steeds niet.
Michalis Hatzigiannis, van oorsprong Cyprioot, wordt in de Griekse (roddel)pers genoemd als mogelijke componist voor de Cypriotische inzending van het ESF'08. Vriendin Despina Olimpiou zou dat lied moeten gaan zingen. Dit verklaart gelijk het grote aantal Cypriotische vlaggen gisteravond.

Na onze ervaringen met Griekse feesten, bruiloften, etc. hadden wij niet verwacht dat het concert op tijd zou beginnen. Toch begon de Griekse accordeoniste Zoe Tiganouria exact op tijd met het voorprogramma. Zoe deed wat aan Latin Tango en na 20 minuten schrokken wij reeds wakker omdat Michalis Hatzigiannis al kwam, dat was zeer op tijd dus.
We moesten wel moeite doen om hem te zien, ten eerste is hij erg klein en ten tweede sta je zo slecht en opgepropt in zo'n zaal dat we hem beter op het scherm dan op het podium zagen.
Het geluid was boven verwachting; er zijn weinig artiesten die live net zo goed klinken als op CD, maar Michalis heeft ook live een geweldige stem.
De show was behoorlijk gedateerd, er gebeurde niets bijzonders. Ook de bandleden zagen er uit als weggelopen uit beginjaren Toppop.

Na ongeveer een uur had Michalis al de ons bekende nummers wel gezongen en hadden wij het helemaal gehad vanwege de oncomfortabele staanplaats, vermoeidheid en uiteindelijk zelfs verveling. Toen hij dan ook afscheid begon te nemen besloten wij ons direct naar de garderobe te spoeden om als een van de eersten onze jassen te kunnen halen. Dat lukte, er was zelfs helemaal niemand anders bij de garderobe. Toen de portier de deur voor ons open moest doen was deze erg verbaasd, volgens hem zou het concert nog 2 uur duren! Wij mompelden iets van "volgens ons is het toch al afgelopen"en renden naar buiten. We zijn achteraf wel benieuwd tot hoe laat het nu echt geduurd heeft en hoeveel mensen het tot het eind hebben volgehouden.

Wel willen we nog speciaal restaurant Zorba De Griek aan de Leidsekruisstraat in Amsterdam vermelden die een onverwachte authenticiteit bood te midden van alle toeristenfuiken daar. Al bij al was dit begin van de avond eigenlijk meteen al het hoogtepunt.

Geen treinen eind november

Nou we moeten eind november maar niet weer met de trein gaan. Volgens Piet Paulusma, of eigenlijk volgens de Engelse weerkundige Piers Corbijn, komt er eind november een superstorm. Er worden windstoten van meer dan 200 km/uur verwacht! En de kans dat wij daar in Nederland mee te maken krijgen wordt 80 % geschat.

Hou het weerbericht dus maar in de gaten tegen die tijd en ga dan niet met de trein en vooral niet naar en van Utrecht Centraal.

Vetbelasting op Aruba

Op Aruba hebben ze in principe, fysiek gezien, het dubbele aantal toeristen als daar in aantallen per kop komen. Dit omdat zij veel Amerikaanse toeristen hebben met een enorm gewicht. Maar ook op Aruba zelf kampn 4 van de 5 mensen met overgewicht. Voor Booshi Wever de miniser van volksgezondheid (zelf ook een obesitas lijder) is de maat nu vol. Hij heeft het plan opgevat een accijnsheffing in te voeren op producten die leiden tot overgewicht.

Natuurlijk is dit niet alleen een kwestie van mededogen maar vooral van besparingen. Het aantal diabetici als gevolg van overgewicht is ongekend hoog. De kosten om deze patiënten te behandelen, stijgen al. Zo breidt het Horacio Oduber Hospitaal binnenkort het aantal ‘dialyse-stoelen’ uit met negen en ook het Medisch Centrum krijgt er negen bij. De vraag is hoe lang de kosten als gevolg van het toenemende aantal te dikke mensen nog door gemeenschap betaald kunnen worden en daarom zou een belasting dus ideaal zijn. Een dinertje bij de FEBO zou in dat geval vele malen duurder uit gaan vallen dan een diner in een sterrentent. Kennelijk is Sonja Bakker nog niet tot Aruba doorgedrongen.

Horen, zien en zwijgen in de islam

Naast de moslim gehandicapten die bekend staat onder de naam is-lam, zijn nu ook de is-doof moslims volledig geaccepteerd in Cairo.
In Egypte wordt per definitie weinig gedaan voor gehandicapten en voor velen is het noodzakelijke moskeebezoek gewoonweg onmogelijk daar aanpassingen ontbreken.
Ook voor doven had het vrijdaggebed in de moskee weinig zin, maar daar is nu verandering in gekomen.

In de moskee van Sayeda Zeinab, waar een kleindochter van Mohammed begraven ligt, wordt de wekelijkse gebedsdienst op vrijdag nu door een doventolk vertaald. Dit trekt inmiddels honderden doven aan uit Cairo en verre omgeving. Helaas is er op het moment nog maar 1 doventolk en in een land met 4 miljoen doven is dat niet veel.
In het begin had men nog wat moeite met de acceptatie van doven in de moskee en moesten de gelovigen zonder gehoor door de achterdeur naar binnen. Nu zijn zij inmiddels al meer geaccepteerd en mogen ze gewoon door de voordeur.

In de Koran worden doven geen enkele keer genoemd, maar volgende de imam van Sayeda Zeinab, Metwali al-Saida, is er wel een hadith van de Profeet waar in staat dat de blinden naar het paradijs gaan en volgens hem geldt dat nu ook voor de doven.

Filmrecensie Ace Ventura, When nature calls

Door Michael Koukos

Genre: Komedie

regiseur : Steve Oedekerk

cast : Jim Carrey (Ace Ventura);Ian McNeice (Fulton Greenwall);MaynardEziashi (Ouda);Simon Callow (Vincent Cadby);Bob Gunton (Burton Quinn), e.a.

Ace Ventura, the Pet detective, heeft het moeilijk na een ongeluk waarbij de wasbeer die hij probeert te redden om het leven komt. Hij gaat op een een lange retraite in een Tibetaans monikkenklooster maar ook daar kan hij de verlichting net niet bereiken. Hij wordt namelijk opgespoord en krijgt de opdracht om de mascotte van een Afrikaanse stam (een zeldzame witte vleermuis) op te sporen. Deze blijkt namelijk ontvoerd te zijn.De opdracht is hem niet bepaald op het lijf geschreven, onze dierenvriendheeft namelijk aan slechts 1 dierensoort een hekel, je raadt het al....aan vleermuizen.

Onze verwachtingen zijn bij sequels meestal al niet erg hoog gespannen maar deze film valt erg mee. Niet alle grappen zijn even geslaagd maar toch valt er heel wat te lachen. Jim Carrey is erg in zijn element en het is weer genieten van zijn gekke bekken. Een erg leuke film voor iedereen die van melige humor houdt.

Karaoke langs de A13

De Chinese economie is booming. Dit brengt ook rijke Chinese zakenmensen met zich mee. Nu hebben wij daar in nederland genoeg goede hotels voor zou je denken, maar dit blijkt tegen te vallen. De Chinezen zijn helemaal niet te spreken over Nederlandse hotels. Te weinig luxe, kleine kamers en slecht eten. Een rijke ondernemer uit Sjanghai zag daar een markt in. Hij is in 2005 begonnen met de bouw van een Chinees hotel langs de A13 bij Delft (ontwerp is van Nederlandse architecten). Aan alle Chinese wensen wordt voldaan. Zelfs geïsoleerde karaoke-kamers ontbreken niet.

Alle spullen voor het interieur worden uit China worden gehaald. En daar wringt hem nu net de Chinese schoen; uit China moesten vaklui komen om onder meer de decoraties en het houtsnijwerk te vervaardigen. Eerst zijn deze handwerklieden in Nederland gezocht, en daarna in de rest van Europa. Helaas konden al die "vaklui" hooguit een wok hanteren waardoor het uiteindelijk Chinese vaklui uit China zijn geworden.’’ Daarbij zijn de vergunningen redelijk laat aangevraagd om in Nederland te mogen werken (normaal zijn ze allemaal illegaal, dus daarvan was men niet geheel op de hoogte). Kortom dit prestigieuze project kampt met enorme uitstel; men verwacht niet dat het hotel voor voorjaar 2008 open zal zijn.

Als ik het ontwerp zo bekijk ziet Van der Valk Breukelen er leuker uit.

HP: Hufterige Printerinkt

De printerinkt business is sinds jaar en dag al een grote zwendel, het ene bedrijf zegt ze nog goedkoper te leveren dan het andere. Vele heb ik al geprobeerd en daarbij bleef ik wel trouw aan de echte HP voor mijn Inkjet printer (Hewlett Packard PSC 2355). Waar ik deze ook kocht, na een maand was deze steevast leeg. Tot ik een half jaar geleden er eens een kocht bij de Bruna, daar bleken ze dezelfde cartridge te hebben van Bruna merk die veel goedkoper is en waar gewoon dubbel zoveel inzit. Het viel te proberen, en met goed resultaat; gisteren heb ik pas een nieuwe moeten kopen, na een half jaar!

Filmrecensie Mary

Door Michael Koukos

Genre: Drama

Land: Italië, Frankrijk, Verenigde Staten

Taal: Engels, Hebreeuws

Lengte: 83 min.Jaar: 2005

Cast : Juliette Binoche , Matthew Modine, Forest Whitaker , Marion Cotillard, Stefania Rocca, Francine Berting, Giovanni Capalbo, Massimo Cortesi, Ettore D'Alessandro, Alex Grazioli, Emanuela Iovannitti, Jean-Yves Leloup, Amos Luzzatto, Gisella Marengo

Mary speelt Maria Magdalena in een controversiele flm over Jezus maar begint zich steeds meer met haar rol te vereenzelvigen. Na de opnames in Rome besluit zij, geinspireerd door een droom, naar Jerusalem te gaan.
Ted is een journalist die op zoek is naar het ware verhaal achter Jezus en Tony is de regisseur van de film waar Mary in meespeelt.
Het 3tal loopt wat moeilijk te doen over hun geloof zonder dat het eigenlijk ergens over gaat. Huilebalk Ted wordt zo irritant en zielig neergezet dat je de neiging krijgt spontaan projectielen naar het scherm te gooien. Dat hij zijn leven verknalt door alles op te offeren aan zijn job is immers zijn eigen schuld lijkt mij.

Na een tijdje kom je er echter achter dat je erg blij mag zijn met de huilebalk want hij zorgt er tenminste nog voor dat er wat gebeurt. Het is een erg fragmentarische film (lees...springt van de hak op de tak) die ondanks de regelmatig ingebrachte geweldscenes uitermate slaapverwekkend overkomt.
Grote schuldige hiervan is de pretentie van regisseur Ferrara die The last temptation of Christ tracht te overtreffen. Hoe intellectueler men echter probeert over te komen des te irritanter en niets zeggender wordt het. Men wil alles zo danig uitdiepen dat het verhaal niet langer bij het medium film past.

Misshien kan regisseur Ferrra beter boeken gaan schrijven. Voor het medium film lijkt hij nameljk niet zo geschikt.

Nova huurt Pinokkio in

Het valt niet altijd mee voor programmamakers om aan schokkende nieuwe nieuwsfeiten te komen. Soms moeten ze vermeende getuigen een handje helpen.

Ook het actualitietenprogramma Nova wordt hier nu van beschuldigd door ex-militait Evert V. Hij trad op in een uitzending over de decembermoorden in Suriname, waarin hij verklaarde dat Desi Bouterse aanwezig zou zijn geweest tijdens de executies van 8 december 1982. Hij leidde de cameraploeg door Fort Zeelandia en wees de plaatsen aan waar de executies zouden hebben plaatgevonden.

Nu blijkt dat als Evert V. Pinokkio was geweest zijn neus minstens met 50 cm was gegroeid tijdens de opname. In het Surinaamse radioprogramma Bakana Tori Origineel zegt hij alles uit zijn duim te hebben gezogen. Volgens Evert Pinokkio hebben de programmamakers van Nova alles voor hem opgeschreven wat hij moest verklaren. Dit alles in ruil voor wat geld en een mobieltje. Hij blijkt helemaal niet bij de executies in Fort Zeelandia te zijn geweest.

Met dit alles kwam Evert naar buiten omdat hij volgens zijn zeggen het beloofde geld en het mobieltje helemaal niet heeft gehad.

Maar ja, kunnen we zo'n pathologische leugenaar nu nog wel geloven?