Gisteravond werd het twintigjarige bestaan gevierd van het Lions Dive Hotel. (Curacao). Het feest was alleen voor genodigden, ook aanwezig waren de weduwe en andere familieleden van "Koki" van Eps die in 1989 aan de wieg stond van het hotel.
Koki kreeg bij de oprichting hulp van de Lions Club, doel was met het hotel de economie van Curacao te stimuleren. Dit doel is dubbel en dwars gehaald, want het hotel is tot op de dag van vandaag een enorm succes. Ondanks dat ik respect heb voor het economisch succes heb ik heel andere gevoelens bij het hotel, maar dit valt het management niet te verwijten, vol is vol en het is vanzelfsprekend niet aan hen om een een deurbeleid te voeren. Door een of andere vreemde samenloop van omstandigheden (slechte aardstralen?) trekt het hotel namelijk vooral een soort Hoek van Hollands Campingpubliek. Op zich is er niets mis met die mensen, maar dat wil niet zeggen dat het leuk is met hen op te trekken.Zelf heb ik jaren geleden op een eigenaardige manier kennis gemaakt met Het Lions Dive, door een bijzondere vrouw, waardoor ik er nog goede herinneringen aan heb ook.
Zoals gewoonlijk logeerden wij in, het door mij zo geliefde, Landhuis Daniel. Op een avond verscheen daar een vrouw, zij kwam uit het Lions Dive maar wilde nog een paar dagen rust, en had om die reden een paar nachten in Landhuis Daniel geboekt. De vrouw was een zeer ontwikkelde en beschaafde journaliste. Ze was op het eiland om een reportage te maken over tweede huizen. De vrouw was verder een opvallende verschijning omdat zij een ziekte had waardoor zij geen haargroei had (de naam van de ziekte is mij ontschoten).
Het klikte direct met de vrouw, wij zijn dan ook nog dagen met elkaar opgetrokken en hebben samen vele avonturen beleefd. Het vreemde aan haar echter was wel dat zij al direct de eerste avond een eigenaardige wens uitsprak; zij wilde elke avond een (volgens haar zeer bijzondere) bananencocktail gaan drinken bij het Lions Dive. Dit konden wij niet begrijpen, ze zocht immers juist de rust op. Ze stond erop dat wij ook dat bijzondere moment zouden meemaken, daar zij een huurauto had besloten we maar eens mee te gaan. Die avond en de hele week daarop volgend, werden ook wij opvallende verschijningen, de vrouw kon namelijk niet met het alarm van de huurauto omgaan, en dus overal waar wij instapten claxoneerde de auto eerst nog een half uur.
En was het bijzonder in het Lions Dive? Nee! Het was er vreselijk, dronken campingpubliek, Nederlandse muziek, om ver uit de buurt te blijven dus. De vrouw echter dronk supergelukkig haar bananencocktail, en bleef zeggen hoe leuk dat moment was. Ik begreep en begrijp er nog steeds niets van. Ze wilde er (gelukkig) ook niet blijven, het ging puur om dat ene "gelukzalige" bananencocktail moment iedere avond.
En dat is misschien wel het geheim van het Lions Dive; ze voeren de dromen uit van vele mensen, mijn droom is daar helaas niet bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten