De avond voor de bruiloft werden wij uitgenodigd voor een diner met o.a. de ouders van de bruid en Petroula. Dit werd een gedenkwaardige avond, voor sommige mensen zelfs onvergetelijk.
Een en ander vond plaats in een restaurant op de weg naar Pothia (Kalymnos). Petroula zou ons met de auto ophalen, dit feit alleen al zorgde ervoor dat dichter Douwe al in de vroege avond ongeduldig aan de weg stond te wachten. Nu begint er in Griekenland nooit iets vroeg, en zeker niet te vroeg. Tot grote teleurstelling voor Douwe werd het niet alleen 21.30 uur, maar werden we ook nog eens niet door Petroula maar door Yiannis opgehaald. Dat alles mocht voor ons de pret niet drukken.Aangekomen bij het restaurant was Douwe, die al jaren stapelgek is op Petroula maar dit niet durft uit te spreken, verbaasd van de charme van Petroula. Normaal zien wij Petroula altijd in werkmodus (onopgemaakt met zakkige kleren), nu was zij echter als tante van de bruid al helemaal in bruiloftmodus. De avond verliep verder heel gezellig met een hoop lachen, eten en drinken.
Douwe werd echter stiller en stiller. Hij vertrouwde mij toe dat hij Petroula toch wel heel leuk vond. Ik vertelde hem dat er dan, als hij snel in aktie zou komen, nog wel een dubbele bruiloft in zou zitten. Petroula heeft mij namelijk al jaren gezegd hoe fantastisch zij Douwe vindt. Soms werd het zelfs irritant en moest ik op een dag soms wel 100 keer aanhoren dat Douwe bijna de status van Aghios had bereikt. Al deze wetenswaardigheden noopten mij ertoe de dichter dan maar gelijk tot aktie aan te zetten, jawel hij zou nog dezelfde avond een officieel aanzoek moeten doen. Uiteindelijk zag hij dit zelf ook wel zitten, maar hij moest nog wat moed verzamelen. Na lange tijd vroeg hij plotseling de aandacht. Toen er een blablabla verhaal kwam over het geweldige eten etc, begreep ik wel dat het tot een aanzoek niet meer zou komen. Maar tot een ieders verbazing, stond Douwe op, zakte op zijn knieen naast Petroula en vroeg haar ten huwelijk.En toen was het stil.....heel erg stil! De Griekse familie, en Petroula nog het meest, waren diep geshokeerd. Vol afschuw keken zij Douwe aan, terwijl Petroula nog iets stamelde over nadenken. Het erge was dat mijn shock nog het grootst was en, nog erger, dat hoe groter de shock hoe harder ik moet lachen. (Is een rare speling der natuur waar ik niets aan kan doen). Met alle moeite probeerde ik mijn lachen in te houden door aan gruwelijke dingen te denken, waardoor ik de avond verder doorbracht met een heel vreemde grimas op mijn gezicht.
Pas op de laatste dag kreeg Douwe,via via, te horen dat Petroula's antwoord nee was, is en blijft.
Ik geloof er niets van. Hoe kan dit dan? De Griekse tradities zijn ondoorgrondelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten