Door Michael KoukosRegie: Jean-Jacques Beineix
Genre: drama
Tijdsduur: 195 minuten (directors cut)
Jaar: 1986
Acteurs: Beatrice Dalle, Jean-Hugues Anglade, Gerard Darmon, Consuelo de Haviland, Clementine Celarie, Jacques Mathou
De eerste versie heb ik nooit gezien maar de directors cut blijkt maar liefst een uur langer te zijn dan het origineel. Daar deze versie al begint met een 5 minuten durende vrijscene, weet je al dat dit echt voer voor de doorgewinterde filmhuisliefhebber moet zijn. Zorg is een wat gelaten klusjesman die strandhuisjes beheert. Zijn hormonen slaan volledig op hol want hij is helemaal verblind door zijn liefde voor Betty die men het best kan omschrijven als een bloedmooi maar pathetisch en vervelend wicht. Bovendien krijgt Zorg weinig terug voor zijn liefde want Betty is eigenlijk alleen maar boos; op hem maar vooral ook op zichzelf en de rest van de wereld. Uiteraard zorgt Betty er binnen de kortste keren voor dat het gezapige leventje van Zorg helemaal op zijn kop komt te staan.
Nadat Betty uiteindelijk een strandhuisje in de fik steekt moeten zij naar Parijs vluchten alwaar zij intrekken bij een vriendin van Betty. Het stel probeert daar een nieuw leven op te bouwen wat niet echt van de grond wil komen. Als serveerster prikt Bety namelijk iets te graag een vork in de klanten. Zorg heeft ooit een boek geschreven wat Betty uiteindelijk afwerkt en aan diverse uitgevers probeert te slijten. Helaas zonder al te veel succes en ook hier hakt Betty letterlijk in op een onwillige uitgever. Uiteindelijk krijgen zij de kans om in een pianowinkel van de overleden moeder van een vriend te werken. Ook dit wordt geen succes en als de al labiele Betty er uiteindelijk achter komt dat een vermeende zwangerschap vals alarm blijkt te zijn, gaat het snel bergafwaarts met haar. (hoewel je als toeschouwer al blij bent dat zoiets zich voorlopig nog niet gaat voortplanten).
Het is een typisch Franse film geworden met ook zeer stereotype Franse personnages. Typisch Frans is dan ook dat temidden van alle mistroostigheid de personnages toch altijd troost kunnen vinden in de alcohol. Nu wordt deze mistroostigheid wel behoorlijk gecamoufleerd door een kleurrijke filter want het lijkt wel of de beelden na het filmen nog eens extra zijn ingekleurd. Hierdoor wordt ondanks alle tragiek een erg zonnige indruk nagelaten. Verder doet de film erg luchtig over wat het stel allemaal uitvreet; bedreiging, het toebrengen van letsel, vandalisme, ontvoering, een overval en uiteindelijk moord.
Erg herkenbaar aan Europese films uit de jaren `80 is dat er regelmatig genitalieën dienen te worden getoond. Ook hier is het niet anders, minstens elke kwartier wordt er wel weer een klokkenspel danwel een doos prominent in beeld gebracht. Gelukkig is dit hier niet zo storend als in menig Nederlandse film uit die tijd.
Al bij al slaagt het stel er niet in om enige sympathie op te wekken en zodoende wordt het grote aantal markante bijrollen zoals de gestoorde vuilnisman, de nymfomane kruideniersvrouw, de macho politieagent behoorlijk belangrijk om de film niet in een al te negatieve spiraal te doen belanden. Desalniettemin blijft het een zeer interessante film met een aangrijpend einde dat je nog lang bij zal blijven. Het is zeker een aanrader voor wie van alternatieve films houdt en over veel tijd en geduld beschikt.
Genre: drama
Tijdsduur: 195 minuten (directors cut)
Jaar: 1986
Acteurs: Beatrice Dalle, Jean-Hugues Anglade, Gerard Darmon, Consuelo de Haviland, Clementine Celarie, Jacques Mathou
De eerste versie heb ik nooit gezien maar de directors cut blijkt maar liefst een uur langer te zijn dan het origineel. Daar deze versie al begint met een 5 minuten durende vrijscene, weet je al dat dit echt voer voor de doorgewinterde filmhuisliefhebber moet zijn. Zorg is een wat gelaten klusjesman die strandhuisjes beheert. Zijn hormonen slaan volledig op hol want hij is helemaal verblind door zijn liefde voor Betty die men het best kan omschrijven als een bloedmooi maar pathetisch en vervelend wicht. Bovendien krijgt Zorg weinig terug voor zijn liefde want Betty is eigenlijk alleen maar boos; op hem maar vooral ook op zichzelf en de rest van de wereld. Uiteraard zorgt Betty er binnen de kortste keren voor dat het gezapige leventje van Zorg helemaal op zijn kop komt te staan.
Nadat Betty uiteindelijk een strandhuisje in de fik steekt moeten zij naar Parijs vluchten alwaar zij intrekken bij een vriendin van Betty. Het stel probeert daar een nieuw leven op te bouwen wat niet echt van de grond wil komen. Als serveerster prikt Bety namelijk iets te graag een vork in de klanten. Zorg heeft ooit een boek geschreven wat Betty uiteindelijk afwerkt en aan diverse uitgevers probeert te slijten. Helaas zonder al te veel succes en ook hier hakt Betty letterlijk in op een onwillige uitgever. Uiteindelijk krijgen zij de kans om in een pianowinkel van de overleden moeder van een vriend te werken. Ook dit wordt geen succes en als de al labiele Betty er uiteindelijk achter komt dat een vermeende zwangerschap vals alarm blijkt te zijn, gaat het snel bergafwaarts met haar. (hoewel je als toeschouwer al blij bent dat zoiets zich voorlopig nog niet gaat voortplanten).
Het is een typisch Franse film geworden met ook zeer stereotype Franse personnages. Typisch Frans is dan ook dat temidden van alle mistroostigheid de personnages toch altijd troost kunnen vinden in de alcohol. Nu wordt deze mistroostigheid wel behoorlijk gecamoufleerd door een kleurrijke filter want het lijkt wel of de beelden na het filmen nog eens extra zijn ingekleurd. Hierdoor wordt ondanks alle tragiek een erg zonnige indruk nagelaten. Verder doet de film erg luchtig over wat het stel allemaal uitvreet; bedreiging, het toebrengen van letsel, vandalisme, ontvoering, een overval en uiteindelijk moord.Erg herkenbaar aan Europese films uit de jaren `80 is dat er regelmatig genitalieën dienen te worden getoond. Ook hier is het niet anders, minstens elke kwartier wordt er wel weer een klokkenspel danwel een doos prominent in beeld gebracht. Gelukkig is dit hier niet zo storend als in menig Nederlandse film uit die tijd.
Al bij al slaagt het stel er niet in om enige sympathie op te wekken en zodoende wordt het grote aantal markante bijrollen zoals de gestoorde vuilnisman, de nymfomane kruideniersvrouw, de macho politieagent behoorlijk belangrijk om de film niet in een al te negatieve spiraal te doen belanden. Desalniettemin blijft het een zeer interessante film met een aangrijpend einde dat je nog lang bij zal blijven. Het is zeker een aanrader voor wie van alternatieve films houdt en over veel tijd en geduld beschikt.
1 opmerking:
Beste Michael,
Ik heb je recensie met belangstelling gelezen. De vraag die onmiddellijk bij me opkwam was: waarom een recensie van zo'n oude film, waarvan de director's cut inmiddels ook alweer enkele jaren geleden uitkwam?
Betty Blue behoort volgens mij tot de categorie films die je als juweeltjes van hun tijd mag beschouwen. Of de director's cut daar veel aan toevoegt betwijfel ik. Het is zeker geen tijdloze klassieker. De Franse cinema heeft veel van dit soort films voortgebracht, die je m.i. nooit uit hun context moet lichten: Les choses de la vie, Les valseuses, Les Amants du Pont Neuf, Trois couleurs, Ils se marièrent et eurent beaucoup d'enfants en zelfs kaskraker Amelie hebben geen eeuwigheidswaarde, maar je mag ze beschouwen als beeldschone tijdsdocumentjes, waarin vaak (Romy Scheider, Michel Piccoli, Gérard Depardieu, Juliette Binoche, Charlotte Gainsbourg) fantastisch geacteerd wordt.
De bioscoopversie van Betty Blue is me niet alleen zeer dierbaar, maar het was ook gewoon een goede film. Laten we hem echter, met al zijn Franse stereotypen, in de jaren tachtig houden. In de herinnering van velen hoort hij daar thuis en niet in de 21e eeuw. Je recensie voegt deze keer helaas niets toe aan wat we al wisten.
Met vriendelijke groet,
Frans uit Tilburg
Een reactie posten