Het leven begint in Galamadammen

Het was weer zover....een jaar ouder. Deze keer leek het wel met een grotere sprong dan anders te gaan want ik werd 40. Reden voor Michael om het heel speciaal aan te pakken; we gingen naar Galamadammen in Friesland. Had ik eerst nog het idee dat dat een eigenaardig plan was, nu weet ik wel beter; het was een geweldig hotel, friezen zijn heel aardig en gastvrij, het hotel had prachtige kamers, een extra warm zwembad en zo'n lekker diner heb ik zelden gegeten. Ondanks het ouder worden was de dag op zich dus een groot succes.

Een minder groot succes was het voor het personeel van het hotel. Nadat ik eerst de knop van het bad in mijn handen hield en de hoestsiroop over het hotelboek had laten vallen kwam gisteren de ultieme test voor hun vriendelijkheid. Al waren alle cadeautjes die ik gehad heb leuk, ik was in het bijzonder heel blij met een Sanskrit leerboek wat niet meer te krijgen is en erg zeldzaam. Te pas en te onpas was ik er al gelijk in bezig, maar ja een jarige is dat gegund. Helaas toen ik gistermiddag thuis kwam en mijn tas uitpakte zag ik gelijk was er mis was; het Sanskrit boek had ik in het hotel laten liggen. Michael belde dus direct naar het hotel, waar ze nog steeds vriendelijk waren en beloofden direct te gaan zoeken en over het resultaat van de zoektocht te bellen. Door mijn grote teleurstelling was mijn ongeduld nog groter dan anders, dus na een half uur vond ik dat het zoeken toch lang genoeg geduurd had en besloot zelf maar eens te bellen. Nu was het inmiddels voor het hotelpersoneel het drukste tijdstip van de dag omdat de nieuwe gasten aan het arriveren waren, maar ik moet zeggen de receptioniste hield haar stem in de allervriendelijkste plooi en van irritatie was niets te bespeuren:
Receptioniste: " Wij zijn inderdaad gelijk gaan zoeken, maar tot nu toe zonder resultaat".
Ik: "Heeft u ook in, onder, tussen het bed gekeken? In de kasten? Op het dak?".
Receptioniste: " Wij hebben overal gezocht en zelfs een paar maal op de kamer, dit terwijl er al nieuwe gasten op de kamer zijn", maar helaas zonder resultaat".
Ik: "Maar het is echt belangrijk en ik weet zeker dat het boek er moet zijn, heeft u al de tassen van de nieuwe gasten gecontroleerd?".
Receptioniste: "Ik stuur iemand naar de kamer om nogmaals te zoeken en bel u daarna terug", kunt u de titel even spellen?".
Ik: "S-a-n-k-r-i-t, en ik weet zeker dat het boek op de kamer moet zijn".

Intussen kon Michael niet geloven dat het boek toch niet in een tas moest zitten en daarom pakte hij mijn inmiddels lege tas, trok een rits aan de achterkant open...en daar kwam het Sankrit boek tevoorschijn!
Gelukkig was ik nog in de positie van post-jarige en heeft Michael voor mij gebeld om de vondst te melden. En als je nu denkt dat er irritatie klonk of triomf, nee hoor niets van dat alles, de recepioniste leek oprecht blij te zijn dat het gevonden was.
Wat een aardige mensen in Friesland, volgende keer vraag ik een cursus Fries.

IEDEREEN VEEL GELUK IN 2007!!!!

Filmrecensie Aeon Flux

Regie: Karyn Kusama
Cast: Charlize Theron (Aeon Flux), Sophie Okonedo (Sithandra), Marton Csokas (Trevor Goodchild), Frances McDormand (Handler) e.a.
Speelduur: 93 minuten

Wij schrijven 2411, het merendeel van de mensheid is vernietigd door een virus en de overlevenden,...die allen werden gered door een serum van een illustere Doctor Goodchild, leven in de laatste stadstaat, Bregna. Iedereen leeft er in redelijke welvaart en Bregna lijkt eerder een soort sprookjesland.
Je zou verwachten dat alle mensen Goodchild dan dankbaar zouden zijn, maar niets is minder waar. Uiteraard is er ook hier weer een groepering die onder het mom van "meer vrijheid" wil gaan moorden.

De steeds in strakke pakjes getooide Aeon Flux wordt erop uit gestuurd om, samen met de 4 handige Sitardra, Goodchild te vermoorden. De vermeende dictator Goodchild blijkt echter lang niet zo een slecht mens te zijn als door de rebellen wordt voorgespiegeld. Meer nog, ijskonijn Aeon is zo onder de indruk van zijn goedheid, dat zij meteen botergeil van hem wordt. De moordpoging loopt dan ook uit op een vrijpartij maar hierdoor jaagt Goodchild dan weer zijn achterban tegen zich in het harnas. Tegelijker tijd moet Aeon zich proberen uit de 4 klauwen van Sitardra te houden.

Als je de indruk krijgt dat dit niet allemaal geloofwaardig overkomt dan heb je gelijk. Maar goed, dat is ook niet iets waar de meeste SF-kijkers op uit zijn.
Het feit dat iedereen genadeloos doorboort wordt door kogels maar toch blijft leven geeft wel te denken, waarom men in 2411 geen betere munitie kan produceren.
Het geheel speelt zich af in een verbluffend mooi, futuristisch decor. De actie is OK maar de dialogen zijn om te janken en dat geldt ook voor de acteerprestaties.
Deze film moet het dus duidelijk hebben van het visuele aspect (het decor en de strakke Aeon).

Voor wie daar mee kan leren leven is het op zich geen onaardige B-film.

Filmrecensie V for vendetta

Door Michael Koukos

Regie: James McTeigue
Cast: Natalie Portman (Evey), Hugo Weaving (V), Stephen Rea (Finch), Stephen Fry (Deitrich) John Hurt (Adam Sutler)
Speelduur: 132 minuten

V for Vendetta is gebaseerd op een stripverhaal van Alan Moore en dat merk je meteen aan het begin, dat wel erg aan alle andere superheldenfilms doet denken.
Alles speelt zich af in een onbepaalde toekomst waarin de US een door anarchie vervallen ontwikkelingsgebied is geworden en de UK een dictatuur.
Zoals het in dictaturen betaamt is politie en leger alom aanwezig en zijn zij niet al te kieskeurig als het gaat om methoden te vinden om alle tegenwerking de kop in te drukken.

Apart is trouwens dat politie en leger in splinternieuwe voertuigen van het merk Rover rijden.

Wij leren de zeer welbespraakte V als een sympathieke doch losgeslagen rebel kennen die zich bezighoudt met het opblazen van gebouwen. Op zich lijken zijn motieven ook niet helemaal verkeerd. Doch al gauw slaat de teneur om als V ook politici gaat liquideren. Als hier dan ook nog wraak als motief bijkomt wordt het geheel erg wrang.

Evey een jonge volksvrouw die in het begin van de film door V uit de handen van een stel raddraaiers wordt gered, laat zich al gauw in het hele verhaal meeslepen zodat zij ongewild staatsvijand nummer 2 wordt.

Hugo Weaving slaagt erin om, hoewel hij steeds gemaskerd is , V als een zeer charmant personnage neer te zetten en dat is toch wel knap. Vooral als hij de grens van zijn daden steeds verder verlegd.
Op een gegeven moment staat V zelfs met een schort voorgebonden een ontbijt voor Evey te bereiden en daar is hij zelfs bijna ontroerend.

Deze film is zeker de moeite waard, iedereen kan er namelijk het zijne in zien en voor wie daar zin in zou hebben, zou hij aanzet kunnen zijn voor fixe politieke discussies.
Daar deze echter toch nooit zin hebben; beperk ik mij tot het feit dat ook hier alle commotie mbt verheerlijking van terrorisme, weer een storm in een glas water is.

Opeens weet je het.. je wordt conducteur de train

Tweetaligheid kan handig zijn, vooral in een land waar ook twee talen gesproken worden. Zeker als je ook nog conducteur bent en met je trein van Wallonie naar Nederland rijdt.
Nederlandse inspecteurs haalden vorige week donderdag in het station van Maastricht een Belgische (lees Waalse) machinist van de trein omdat hij geen Nederlands kon. ,,Om veiligheidsredenen'' zogezegd.

Het ,,grensincident'' gebeurde met de trein van 13.07 uur die van Maastricht naar Brussel spoort en daar aansluiting geeft op de TGV naar Parijs. Donderdag bleek de Belgische machinist van die trein de aanwijzingen van de Nederlandse treinverkeersleiding niet te begrijpen. Daarop haalde een inspecteur van het ministerie van Verkeer en Rijkswaterstaat de machinist van de trein, "als een machinist de treinverkeersleider niet begrijpt, kunnen er ongevallen gebeuren". Daarom moeten machinisten die de grens overschrijden tweetalig zijn. Dat staat in de wet.
Buiten het gebrek aan talenkennis van de Waal was hij ook nog erg eigenwijs; ze hebben nog voorgesteld een Nederlandse begeleider mee te sturen met de machinist, maar daar wilde de trotse Waal niets van weten.

Uiteindelijk stuurde de NMBS vanuit Brussel met de taxi een vervanger naar Maastricht.
Wat er met de halftalige conducteur is gebeurd is niet bekend.

Filmrecensie De Celestijnse Belofte

Door Michael Koukos

Regie: Armand Mastroianni
Cast: Matthew Settle (John), Thomas Kretschmann (Wil), Sarah Wayne Callies (Marjorie), Annabeth Gish (Julia)
Speelduur: 99 minuten

Het is altijd leuk om een filmte bekijken die door iedereen wordt afgekraakt. Vaak heb je dan zoiets van........zo slecht kan het toch niet zijn.
Bij wijze van uitzondering moet ik mij deze keer helaas bij de anderen aansluiten.

Het verhaal is bij de meesten wel bekend. John Woodson is een werkeloze geschiedenisleraar die door een vriendin wordt getipt over geheime perkamentrollen, die in de Peruviaanse jungle verborgen zouden liggen.
Zo ontstaat een avontuurlijke zoektocht met een heleboel loerende gevaren. Zowat iedereen heeft er namelijk belang bij om de expeditie te verhinderen en de documenten te vernietigen.

Al bij het begin valt op dat de kwaliteit van de acteurs zorgwekkend is. Hoe men een dergelijke club amateurs bij mekaar heeft kunnen casten is mij een raadsel.
Tot overmaat van ramp lijken de dialogen dit erbarmelijke niveau van de acteurs nog in negatieve zin te evenaren.

Men heeft de film ook zo sereen proberen te maken dat je de indruk krijgt dat je naar een new age screen saver zit te kijken. De uitstraling van de aura`s zijn bijzonder onhandig in beeld gebracht en zien eruit als een mislukt photoshop experiment. Af en toe komt er dan uit het niets een groep militairen herrie schoppen om daarna weer te verdwijnen.... de verhaallijn is dan ook 1 grote warboel.

Het is op zich erg jammer dat men hier een dergelijke draak heeft afgeleverd. De onderliggende boodschap is wel de moeite waard en had ongetwijfeld een heleboel mensen kunnen inspireren als het geheel minder belachelijk was geweest. Een gemiste kans maar zonde om je geld er aan uit te geven.

Postcode Kanjer

Wie er ook miljonair is, Helène de Gier is dat niet en zal dat ook rond de jaarwisseling nog niet zijn, omdat haar "zaak" pas op 10 januari voorkomt.
In tegenstelling tot dit zielige geval, zijn haar buren wel allemaal miljonair, dit alles dankzij de Postcode Loterij.

De "arme" Helène is niet alleen zielig omdat zij niet gewonnen heeft, maar ook omdat zij erg dom is. Is er namelijk iemand op deze aardbol die denkt iets te winnen in een loterij waar je niet aan meedoet??
Mevrouw De Gier denkt dat wel, sterker nog nu dit niet het geval blijkt te zijn klaagt zij rustig de Postcode Loterij aan, deze organisatie zou inbreuk op de privacy hebben gepleegd en haar psychologische schade hebben toegebracht, want de inwoonster van de Hoogstraat had namelijk geen loten toen de hoofdprijs van de Postcode Loterij begin dit jaar in haar straat viel.

Volgens de Postcodeloterij staat in de dagvaarding dat de vrouw bewust niet deelnam aan de loterij. ,,Als je bewust niet deelneemt, dan weet je ook dat als er een grote prijs op je postcode valt, je niet één van de prijswinnaars bent,’’ zegt de kansspelorganisatie. En dat lijkt mij niet meer dan logisch.
Als ze wint dan kunnen er nog vele mensen aanklachten in gaan dienen en kunnen de kansspelen wel afgeschaft worden. Persoonlijk lijkt mij de kans dat De Gier wint nihil.

Kijk eens in de spiegel

Korte dagen zonder zonlicht kunnen een mens deprimeren, dat dit niet voor iedereen geldt moge duidelijk zijn, denk alleen maar eens aan vampierachtige types, etc. Tevens zou dan het dorpje Viganella in de Italiaanse Alpen alleen maar inwoners met een zware depressie kennen, tot voor kort kwam er daar namelijk nooit zon van november tot februari, omdat het in de schaduw van de Italiaanse Alpen ligt.

Er wonen maar 197 mensen, maar toch is besloten er iets aan te doen; er is een gigantische spiegel geplaatst, welke meedraait met de zon. De inwoners moeten nu weer allemaal blij en gelukkig worden, want dat zijn mensen die zon zien tenslotte altijd elke dag overal.
Misschien is zo'n spiegel ook een idee voor Lapland en andere noordelijke bewoners? Ziet de kerstman ook eens zon in de winter.

Oud boven oud

Gisteren is de oudste man van Nederland 107 jaar jong geworden.
Johannes Leendert van der Giessen uit Rotterdam vierde zijn verjaardag thuis met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Hij woont samen met zijn jongste zoon (66) in de woning waar hij 70 jaar geleden introk. Hij is de enig overgebleven Nederlandse man die in drie eeuwen leefde. Sinds 1985 is Van der Giessen weduwnaar. Op wat kleine ongemakken na, maakt hij het goed. De hoogbejaarde noemde het geen bijzondere prestatie om zo oud te worden. ,,Ik heb tot mijn pensioen dag en nacht keihard gewerkt en rook (!) nog steeds elke dag mijn pijp en sigaar".

De 107-jarige hoeft niet eenzaam te zijn, er zijn nog tien vrouwen ouder dan de 107-jarige Rotterdammer, blijkt uit gegevens van de Sociale Verzekeringsbank (SVB). De 108-jarige Grietje Jansen-Anker uit Middelburg is momenteel de oudste inwoner van Nederland.
Maar misschien houdt Van der Giessen meer van een groen blaadje dan van een oude bloem.

Vergeleken met oude mannen op de hele wereld is Van der Giessen nog maar een kleuter, de oudste man van de wereld zou, naar zijn eigen zeggen, Habib Miyan zijn uit India. Helaas waren ze daar nog niet zo precies met de geboorteaktes en valt het niet te bewijzen.

Filmrecensie Adaptation

Door Michael Koukos

Uit: 2002 USA
Regie: Spike Jonze
Met: Nicholas Cage, Meryl Streep, Chris Cooper, Brian Cox, Tilda Swilton, Maggie Gyllenhaal

De wat sullige Charlie is een befaamde scenarioschrijver met last van writersblock.
Hij krijgt de opdracht om een boek over het leven van een Orchideeensmokkelaar te verfilmen.
Ondertussen is zijn tweelingbroer Donald, die bij hem inwoont, een cursus superscript begonnen om in de voetsporen van zijn beroemde doch inspiratieloze broer te kunnen treden.

Al gauw blijkt deze een groot natuurtalent te zijn en zijn eerste script is een onverhoopt groot succes. Om Charlie te helpen besluit Donald om het verhaal verder uit te diepen door samen op onderzoek uit te gaan. Beide broers komen er al snel achter dat de schrijfster een duister geheim bewaart en dan komt de film pas echt op gang. Wij hebben dan wel al ruim een uur achter de rug waarin nagenoeg niets is gebeurd.

Het is dan ook duidelijk een film met twee snelheden,....het tergend trage eerste gedeelte dat zelfs door de indrukwekkende cast niet kan worden gered en het flitsende, verrassende tweede deel, waar het verhaal ons plotseling als een tornado de ene verrassing na de andere bezorgt. In dit tweede gedeelte zitten ook een aantal zeer leuke plotwendingen en wordt ons geduld dan toch uiteindelijk beloond.

Wij hebben zeker te maken met een zeer originele film. Aanvankelijk is er heel wat geheenenweer tussen het heden en verleden wat erg storend overkomt. Vooral omdat het nog eens extra de vaart uit het verhaal haalt terwijl dit hier in de film al op een slakkegang liep. Wie het eerste uur echter weet uit te zitten,......al dan niet met de stiekeme hulp van de fast forward knop,...zal tijdens de aftiteling verbluft achterblijven.
Uiteindelijk is het wel een aanrader voor iedereen die niet per definitie alles in hokjes wil proppen, want dat lukt met deze prent toch niet.

Filmrecensie Feed

Door Michael Koukos

Australië Misdaad / Thriller
97 minuten
Regie Brett Leonard met Patrick Thompson, Alex O'Loughlin en Gabby Millgate

Feed werd aangekondigd als een afschuwelijke shocker; omschrijvingen als ziek, schokkend,...niet voor gevoelige kijkers waren niet uit de lucht.
Uiteraard prikkelt een dergelijke fantastische reclame onze nieuwsgierigheid.
Het verhaal is fictief maar wel gebaseerd op gebeurtenissen die zouden plaatsvinden onder daarmee instemmende volwassenen.
"Waar stemmen die volwassenen dan mee in?", denk je dan.

Het begint met een aantal explicite en brute sexscenes waar voor de rest niet zoveel schokkends aan is. Wij volgen Phillipp, een detective die is gespecialiseerd in internetcriminaliteit.
Deze betrapt een man onder de douche die net een stukje van zichzelf aan het oppeuzelen is....blijkbaar is dit strafbaar...foei.
Het motto "als je bent wat je eet,...wie ben je dan als je jezelf eet?" vind ik persoonlijk een hele goeie.

Maar uiteindelijk komen wij bij feeders en gainers terecht. Feeders zijn mannen die erop kicken om vrouwen die dit leuk vinden (gainers) vet te mesten.
Phillipp is feeder Michael op het spoor, die een aantal vrouwen gevangen houdt. Deze moeten zich dood eten aan het vet van de vorige slachtoffers.

De vrouwen zijn al zo zwaar dat zij het bed niet kunnen verlaten en zijn dus helemaal afhankelijk van de feeder. Het hele proces is online te volgen voor betalende klanten en men kan zelfs weddenschappen aangaan met betrekking tot het precieze tijdstip waarop de gainer zal sterven.

Hoewel Phillipp door de wol geverfd is blijkt Michael toch een harde kluif voor hem. De feeder is super intelligent, ijzersterk en schatrijk. Bovendien is Philipp een wandelend testosteronkanon en als zodanig een ongeleid projectiel.

Het is duidelijk een low budget film die alleen maar wil shockeren. Dit is wat mij betreft maar ten dele gelukt. Het onderwerp mag dan controversieel zijn,...het blijft gewoon realiteit dat enkele mensen hier voor in zijn. Sommige scenes,...vooral waar het hanteren van het vet aan te pas komt, zijn inderdaad goor maar verder valt er niet echt erg veel schokkends te beleven. Allicht denkt de doorsnee Veluwebewoner die er zijn zondagse kerkdienst voor heeft gelaten anders over, maar in de jaren `70 en `80 werden er heel wat schokkendere films afgeleverd.

Het acteerwerk van de hoofdrolspelers is nog redelijk maar alle andere acteurs doen het abominabel slecht. Het geheel is ook erg rommelig geschoten en bovendie is de geluidskwaliteit ook niet om over naar huis te schrijven, hoewel de muziekkeuze dan wel weer goed valt.
Al bij al kunnen wij spreken van een originele b-film die de voyeuristen onder ons wel zal aanspreken maar die verder gauw vergeten zal zijn.

Vreemde avond

Terwijl Verdonk gisteravond nog op de schopstoel zat, hoorde ik op de collegestoel te zitten, maar zat in werkelijkheid op de autostoel. Er was een vrachtwagen gekanteld waardoor Nijmegen onbereikbaar scheen, tenminste, na 3 uur file nog maar tot Arnhem te zijn gekomen ben ik maar rechtsomkeert naar huis gegaan, daar wachtten mij niet anders dan vreemde telefoontjes.

Eerst al het telefoontje van iemand met een cattery die door hoor vriend verlaten is na 21 jaar; 's ochtends hadden ze, volgens haar, nog een prima relatie en hadden ze het over toekomstplannen, tussen de midag komt die man thuis lunchen en zegt plotseling niet meer van haar te houden en gaat er dan ook gelijk vandoor om bij zijn ouders op een zolderkamertje te gaan zitten. Michael's reactie: "ze had hem zeker te oud brood gegeven".

Een vriend belde dat op de school waar hij werkt iemand thuis is voor behandeling aan een hersentumor. Het schijnt al in een heel erg stadium te zijn, toch had niemand iets gemerkt. Die man is geen dag thuis geweest en stond iedere dag nog gewoon voor de klas.

Last but not least belde mijn moeder. Wij dachten alleen dat niemand van Kings Lynn gehoord had waar wij eind van het jaar naar toegaan, maar sterker nog mijn moeder's correspondentievriendin woont bijna bij onze vrienden in de straat en de schoonzoon van die vrouw werkt samen met Louise op het politiebureau.
Tevens heeft een kennis van mijn ouders uit Bergen op Zoom een aantal jaar geleden een paar maanden in Kings Lynn gewoond en gewerkt.

Conclusie: de wereld kan gruwelijk zijn maar is ook erg klein. Pluk de dag is nog niet zo gek, ik ga er gelijk mee beginnen vandaag, al moet ik werken.

Sikhisme vervolg

Nogmaals een aanvulling/verbetering op de post over het sikhisme, met dank aan Manpreet Kaur, die mij deze informatie stuurde.

Ten eerste over de Sri Guru Granth Sahib. Het is NIET zo dat het geschreven werd door de 5 laatste Guru's. SGGS is een compilatieboek en bevat geschriften van 6 (of 7, ik twijfel even)van de Guru's, maar ook van gebeden uit het Hindoeisme (uit de Bhakti beweging) en ook uit de Islam (uit de Sufibeweging). De vijfde Guru, Guru Arjun Dev Ji maakte de eerste "editie" en het boek werd voltooid door de laatste Guru, Guru Gobind Singh Ji. Zijn eigen gebeden en gezangen staan niet in SGGS, maar in een apart boek Dasam Granth. Om verdere info te bekomen, is het goed op www.sikhnet.com eens te kijken.

Een ander aspect is de bana (uiterlijk ) van de ge-initieerde sikh (amrithari sikh). Het kenmerkt zich door 5 symbolen die elk met de letter K beginnen, men spreekt van de 5K'S. Deze symbolen gelden voor mannen én vrouwen aangezien zij in het sikhisme gelijkwaardig zijn.
- Kes: ongeschoren haar, geen haar mag beroerd worden, dus daarom een baard bij de mannen (en soms ook bij de dames). Geen benen shaven, geen okselhaar verwijderen enz... Wat je krijgt van God, aanvaard je.
- Kanga: een klein houten kammetje om die haren netjes te houden. Men draagt immers zorg voor dat geschenk van God.
- Kara: een stalen armband, symbool van je verbondenheid met God (een beetje zoals een trouwring) en van Zijn liefde.
- kachera. een soort soldatenonderbroek ten teken van zuiverheid en kuisheid.
-kirpan: een klein dolk die alleen dient om te verdedigen en hulp te bieden aan wie zich in nood bevindt.

Maar Bani, het innerlijke is zeker, zo niet nog belangrijker:
- Gedenk God altijd
- verdien je brood met eerlijke arbeid
-deel met de anderen

Filmrecensie Fragile

Door Michael Koukos

Regie: Jaume Balaguero
Cast: Calista Flockhart (Amy), Richard Roxburgh (Robert), Elena Anaya (Helen) e.a. Speelduur: 93 minuten
Jaar: 2005

Daar wij geweldige kindervrienden zijn, leek dit ons een leuk thema: Een enge geest mishandelt onschuldige kindertjes in een kinderziekenhuis.
Wij hebben het dan niet over een keertje vervelend kietelen of een blauwe plek hier en daar. De specialiteit van het spook bestaat uit het breken van de botten en het doet dat dan ook met veel entousiasme in dit stukje orthopedische horror.

Aan rotbaantjes is er nooit een gebrek en Amy (jawel...Ally McBeal her self) wordt nachtzuster in het afgelegen, grotendeels ontruimde oude kinderziekenhuis.
Nu is een van de patientjes zo een vervelend wicht dat steeds enge dingen loopt te vertellen en Amy die hier erg gevoelig voor is, ziet al gauw de eerste geestverschijningen.
Dit gezellige oord werkt dermate inspirerend op haar dat zij al na een paar dagen helemaal klaar is voor een klassieke sessie hysterisch dingen stukslaan.
De huisgeest van haar kant wordt steeds pissiger en het gips en de calcium zijn niet aan te slepen.

Hoewel de film bulkt van de klassieke ingredienten en geleende scenes uit succesvolle films, is hij zeker de moeite waard.
OK...de vrouw gaat weer steeds alleen op onderzoek uit, er is een, niet functionele, muziekdoos, de mobiele telefoon doet het niet (alle horrorfilms lijken wel gesponsort door Telfort) maar toch is de spanning van het begin tot het einde te snijden. De sfeer van het oude ziekenhuis is erg macaber te noemen en draagt de film voor een groot deel.

Misschien is het slot wat overdone maar de allerlaatste scene is dan toch weer ontroerend.
Een entertainende film voor wie bereid is zijn verstand 90 minuten op nul te zetten.

Filmrecensie The Mistress of Spices

Producer : Deepak Nayar en Gurinder Chadha
Cast : Aishwarya Rai, Dylan Mcdermott, Nitin Ganatra, Anupam Kher

Tilo is als klein meisje in India opgeleid als meesteres van de kruiden.
Als volwassen vrouw heeft zij een piepklein kruidenwinkeltje in San Franscisco. Tilo beoefent hier haar kruidenmagie en heeft veel vaste klanten die zij met allerlei problemen en kwaaltjes helpt.
Er zijn echter 3 regels die zij nooit mag overtreden:

1) Zij mag nooit haar winkel verlaten
2) Zij mag de magie niet voor zichzelf gebruiken
3) Zij mag nooit iemand anders aanraken

3 keer raden welke de zwaarste regel is als je weet dat op een mooie dag, de knappe architect Doug de winkel komt binnenlopen.

Al gauw lapt zij alle regels aan haar laars, zij laat haar winkel onbeheerd achter. Verder raakt zij Doug aan en vind het nog lekker ook. Dit laten de kruiden niet ongestraft gebeuren.
De kruiden keren zich tegen haar en zij is niet langer in staat om de magie te kanaliseren. Hiervan worden haar klanten stuk voor stuk het slachtoffer.
Het is duidelijk zij moet kiezen tussen de kruiden en Doug.

Het is zeker geen typische klassieke Bollywoodfilm, daartoe ontbreken de gebruikelijke rare dansjes. Het is hoofdzakelijk een romantische film met een aantal thrillerelementen met als thema het maken van persoonlijke keuzes.
Het geheel is prachtig en kleurrijk geschoten. Je kan de kruiden bijna ruiken. Ook de betoverende muziek verdient een extra vermelding. Voor de liefhebbers van de Indiase film is dit zeker een aanrader.

Filmrecensie Under the Tuscan Sun

Door Michael Koukos

Regie: Audrey Wells Starring: Diane Lane, Sandra Oh, Lindsay Duncan e.a.
Genre: Drama/Komedie

Frances is een van haar overspelige echtgenoot scheidende schrijfster. Zij krijgt van 2 vriendinnen een ticket voor een homoreis naar Toscane cadeau.
Door een welgemikte duivenstront op haar voorhoofd, krijgt zij de kans om een leuk doch bewerkelijk, 300 jaar oud huis te kopen.
Het opknappen van huis en tuin heeft uiteraard veel voeten in aarde en dat wordt erg geromantiseerd in beeld gebracht,...je zal er zelf maar voorstaan.

Na een tijdje geraakt Frances bevriend met de flamboyante Catherine die regelmatig voor de nodige beroering zorgt.
Als Amerikaanse wordt Frances al gauw in de war gebracht door het Italiaanse flirtgeweld.
Zij weet uiteindelijk het hopeloze illegale Poolse klusteam te overleven en leert Marcello kennen. Tegelijkertijd komt haar zwangere lesbische vriendin bij haar inwonen om de situatie iets gecompliceerder te maken.
Frances ziet in Marcello haar ware liefde maar is dit ook wederkerig of was het gewoon een doordeweekse Italiaanse flirt?

Het is een hartverwarmende romantische komedie met stuk voor stuk prachtige personages, mooie mediterrane beelden en charmante muziek. De film oversteeg dus ruimschoots de verwachting dat het louter om een romantische vrouwenfilm zou gaan.

Filmrecensie Breakfast on Pluto

Door Michael Koukos

Regie: Neil Jordan
Cast: Cillian Murphy (Patrick ‘Kitten’ Braden), Liam Neeson (Father Bernard), Stephen Rea (Bertie), Brendan Gleeson (John-Joe) e.a.
Speelduur: 135 minuten

Deze film is het verhaal van Patrick "Kitten" Braden. Patrick wordt als vondeling bij dorpspastoor Bernard voor de deur gelegd (uiteraard in een rieten mandje).
Kwade dorpstongen beweren ook dat Bernard de vader van Patrick zou zijn.

Al op zijn tiende blijkt de jonge Patrick tot een flamboyant, wat vrouwelijk figuur uit te groeien. Daar het verhaal zich in dit dit stadium in het roerige doch preutse Noord-Ierland van de jaren `70 afspeelt is het niet verwonderlijk dat zijn experimenten met vrouwenkleding, make-up en erotische verhalen niet in erg goede aarde vallen. Uiteindelijk wordt de situatie onhoudbaar en moet Kitten vluchten.

Hij wordt opgepikt door de leadzanger van een Rockband waarbij hij het al snel dermate voor zijn redder weet te verzieken, dat ook deze voor zijn leven moet vluchten.
Vervolgens kruisen er een heleboel figuren Kittens pad, de ene met al wat meer koshere bedoelingen dan de andere. De hormonaal wat verwarde Kitten weet zelfs de harten van de ruwste bonken te stelen zodat hij steeds wel weer verder wordt geholpen.
Uiteindelijk komt hij in het bruisende London terecht waar hij op zoek gaat naar zijn moeder, van wie hij alleen weet dat zij sterk op de actrice Mitzi Gaynor lijkt.

De film weet op een fantastische wijze humor en tragiek met elkaar te verweven. Er gebeuren op grauwe achtergrond van de Noord Ierse oorlog gruwelijke dingen. Aan de andere kant zorgen de geweldige, vrije `70s sfeer en de vaak lang vergeten songs voor een vrolijk cachet in het geheel.
Neem daar de ijzersterke acteerprestaties en de kleurrijke personnages nog bij en dan krijg je een overweldigende, ijzersterke film die goed is voor een lach en een traan.

Filmrecensie Keeping Mum

Door Michael Koukos

Regie: Niall Johnson
Cast: Rowan Atkinson (Reverend Walter Goodfellow), Kristin Scott Thomas (Gloria Goodfellow), Maggie Smith (Grace Hawkins), Patrick Swayze (Lance) e.a.
Speelduur: 103 minuten

De film begint eigenlijk als een thriller. Er zit aanvankelijk dan ook weinig humor in het verhaal. Dominee Goodfellow is een wat naief figuur, netjes neergezet door niemand minder dan Rowan Atkinson.
Op zich heeft het verhaal alles in zich om een hilarische comedy te creeeren.

De domineevrouw gaat vreemd, zijn dochter is een slet en als klap op de vuurpijl krijgen zij een moordzuchtige ex TBS`er als huishoudster. Op zich allemaal leuk en aardig maar om de een of andere reden werkt het niet.

De zeldzame humor is typisch Brits,...dus niet fysiek, zelfs Rowan Atkinson houdt zijn gelaatstrekken behoorlijk in de plooi. De moordpartijen komen eerder stroef over en maken het geheel nogal wrang. Aan plot holes geen gebrek...zo wordt om onduidelijke reden geen enkel slachtoffer gemist.

Het is ook duidelijk dat de cast helemaal niet goed op elkaar is ingespeeld,...iedereen hou zich stug aan zijn eigen stijl zodat het geheel helemaal nergens heen gaat.
Af en toe kon er wel een glimlach af maar het is zeker geen topper.

Sick of Iams (of dood)

Samen met velen heb ik altijd gedacht dat Iams een uitstekend merk was voor honden- en kattenvoer. Qua voedingswaarde kan dat wel zo zijn, maar daar hebben hun mede honden- en kattenbroeders- en zusters wel voor moeten lijden. Iams test namelijk zelf op dieren, op zich niet erg, ware het niet dat deze testkatten en -honden onder erbarmelijke omstandigheden in een laboratorium moeten leven. Velen schijnen dit dan ook niet te overleven.

Het is niet nodig het voer op dieren te testen, op de site kun je dan ook merken vinden die niet op dieren testen.

Sint en Speed

Deze tijd van het jaar geeft veel mensen nieuwe zakelijke ideeën. Zo is het erg populair om zichzelf te verhuren als Sint en Piet. Argeloze ouders bellen op een advertentie in de krant en houden hun hart vast wat voor Sint zich zal aandienen.

Bij Pallas Athene verscheen gisteren een wel zeer illuster trio. Een Sint waarvan het leek alsof hij zich net tegoed had gedaan aan een hoeveelheid Speed of het moest ADHD zijn , met in zijn kielzog 2 Pieten die samen 4 x zo groot waren als de Sint zelf en meer op aangeklede bodybuilders leken.
Het trio had, voor Spanjaarden, een opmerkelijk plat-Amsterdams accent.

Maria had veel geregeld, kleurplaten, snoep, cadeautjes, etc. maar het Sintentrio wist er helaas niets van te maken. De Sint ging op zijn stoel zitten, stond op, ging zitten stond op, etc. De Pieten gaven wat aanwijzingen bij het kleuren van de kleurplaat, helaas waren er geen kinderen uit de Jordaan bij, dus die verstonden hen niet.
Het hoogtepunt van dit geweldige optreden was wel toen de kinderen achter ADHD Sint aan begonnen te lopen, en hij probeerde te ontsnappen, de goedheiligman toen zeer geïrriteerd uitriep: "ga toch weg joh!".

Toen ik nog klein en gelovig was viel de Bergen op Zoomse Sinten regelmatig dronken van hun paard. Mijn moeder loste dat altijd op door te zeggen dat dat maar een hulpsint was.
Ja er zijn Sinten en Sinten, helaas heb ik de echte nog nooit gezien.

Pakjesavond in Venezuela

Gisteren was het ook Sinterklaasavond voor Chávez uit Venezuela.
Na weken alle biljetten te hebben ingekleurd, kon hij gisteren alle stemmen uitpakken en zag tot zijn grote geluk en verbazing (een goed acteur is het wel) dat iederen op hem had gestemd.
"Dit is een grote overwinning voor de revolutie", schreeuwde de linkse leider vanaf het balkon van het presidentsgebouw in de hoofdstad Caracas tegen duizenden aanhangers in de stromende regen.

Verbazingwekkend is vooral dat Michael's vader op het moment in Venezuela verblijft en er gisteren de hele dag een uitgaansverbod gold.
Hebben al die mensen dan vanuit huis gestemd?

Pakjesavond

Gisteren was het weer zover; onze jaarlijkse Sin terklaas pakjesavond. Dat is een speciaal ritueel bij ons; wij vieren het altijd het weekend voor sinterklaas, altijd samen en bij elk cadeautje verplicht een gedicht.
Dit alles onder het genot van een hapje en drankje.

Na alles te hebben uitgepakt en voorgelezen en te hebben bekeken gaat ons normale zondagprogramma in; wederom een hapje, een drankje maar dan met DVD's erbij.
Het was weer gezellig als altijd en heel toevallig zagen we ook nog eens, stom toevallig, een film die ik toch wel de beste vond sinds jaren, maar daarover zal Michael meer vertellen in zijn recensie.

De dag komt dichterbij, maar de nacht dan?

Langs de Schansbaan in Halsteren zijn sinds kort drie geprinte A-4tjes met punaises aan bomen geprikt. Passanten, die in de richting van Bergen op Zoom rijden, kunnen de boodschap lezen:
"Steeds dichterbij komt de dag". Elke dag komt dichterbij, het is maar over welke dag we het hebben.
Niemand weet de betekenis ervan. Misschien is het iets mysterieus, maar voor hetzelfde geld gaat het over Sinterklaas, iemand, die een jubileum heeft of wat dan ook.
Helaas ben ik erg nieuwsgierig, en ik kan dan ook niet wachten tot de dader zich bekendmaakt....

Filmrecensie Krrish

Door Michael Koukos

Regie: Rakesh Roshan
Jaar: 2006
Land: India
Genre: Actie / Avontuur / Romantiek / Sci-F
Cast: Rekha , Hrithik Roshan , Priyanka Chopra , Sharat Saxena , Puneet Issar , Hemant Pandey , Manini De , Naseeruddin Shah e.a.

De kleine Krisna wordt met bijzondere krachten geboren die hij heeft geerfd van zijn vermoorde vader.
Om hem in bescherming te nemen besluit zijn oma om samen met hem in the middle of nowhere te gaan wonen. Zo groeit de kleine op tot een prachtig geproportioneerde, in slow motion lopende bollywoodheld. Hij is niet alleen super sterk maar ook nog speels en bovendien heeft hij ook nog een gevoel voor humor.
Natuurlijk kan zo een natuurlijke ideale schoonzoon niet aan het vrouwelijke bollywood geweld ontsnappen. Zijn gade komt dan ook letterlijk uit de lucht vallen. Krisna treft het echter niet. Het wicht ziet er immers niet verkeerd uit maar is een wandelende natuurramp. Zij loopt voortdurend te verongelukken en te gillen zodat onze held er bijna een full time baan aan heeft om haar continu te redden.

Prya, zo heet het wezen, moet echter terug naar Singapore maar komt daar te laat aan. Om haar baan als journaliste te redden besluit zij het verhaal van Krrish te verkopen en hem daar naar toe te lokken.
Aanvankelijk wil Krrish het low profile houden maar nood breekt wet.......en tja als je in je eentje 10 kinderen tegelijkertijd uit een brand sleept val je wel een beetje op.
Ja, je leest het goed...in vergelijking met deze gozer zijn Spiderman en Superman maar mietjes..

Ondanks het feit dat de film maar liefst 165 minuten duurt heb ik mij geen moment verveeld. Steeds opnieuw start er een nieuw verhaal binnen het verhaal. Zoals het hoort zijn ook alle ingredienten aanwezig; actie, humor, romantiek en erg gave special effects.
Dit is zeker een aanrader!

Bidden met nonnen

Altijd al eens willen bidden samen met nonnen, dat kan nu; elke middag om 17.00 uur.
De Trappistinnen zusters van abdij Koningsoord in Berkel-Enschot laten zich op internet zien tijdens het bidden van de Vespers.
Deze mediagenieke nonnen waren al sinds 2003 iedere dag op internet te horen, maar daarbij waren geen beelden.
De Vespers duren 35 minuten, op zondagen moet je er wat meer tijd voor vrijmaken want dan duurt het 50 minuten in verband met het Lof.

Nonnen zijn een hype op internet, volgens het mediapastoraat waren er al vele mensen die dagelijks luisterden en nu de nonnen ook nog eens te zien zullen zijn is het helemaal Gloria in excelsis Deo.
Niet bekend is hoe het met de zangkwaliteiten van de zusters is gesteld.

Heb je de smaak helemaal te pakken, of wil je ook wel eens samen met de zusters op internet te zien zijn, boek dan eens een overnachting in het gastenhuis van de zusters. Voor 23 euro ben je een heel etmaal onder de pannen, all-inclusive. Wel wordt verwacht dat je helpt afwassen.
De zusters stellen verblijven van langer dan een week niet op prijs.

Filmrecensie La puta y la ballena

Door Michael Koukos

Regie: Luis Puenzo
Jaar: 2004
Land: Argentinie / Spanje
Genre: Drama
Cast: Leonardo Sbaraglia , Aitana Sánchez-Gijón , Pep Munné , Mercè Llorens , Martín Caloni , Pompeyo Audivert , Miguel Ángel Solá , Nicolás Tognola e.a.
Duur: 120 minuten

Het verhaal gaat over Vera, een inspiratieloze schrijfster en kankerpatiente die in het verleden duikt om onderzoek te doen naar een aantal oude foto`s waarover zij een boek wil schrijven.

De film begint erg vaag doch oogstrelend, meteen is duidelijk dat er een parallel zou moeten zijn tussen een verhaal in het verleden en het leven van Vera in het heden.
Echter het eerste half uur blijft dit alles een grijs gebied. Er wordt wat tango gedanst en mooie muziek gespeeld en de sfeer van het verhaal in het verleden ademt en aparte magie uit
Dit is ook meteen de sterkte van de film. Het magisch realisme en de mooie beelden dragen de film zodanig dat het helemaal niet stoort dat er eigenlijk geen verhaallijn in zit.
Het feit dat de schrijfster na haar borstamputatie alleen nog maar met alle mannen van bil wil is wel wat pathetisch. Het hedendaagse verhaal steekt in zijn somberheid dan ook schril af tegen het nostalgische verleden.

Op zich een niet onverdienstelijke film voor wie de volle 120 minuten kan uitzitten,.... want het had wat korter gemogen. Bijzondere vermelding verdient trouwens de sterfscene dewelke de mooiste is die ik ooit heb gezien.

Cadeautips

Zoek je nog een leuk cadeau voor de Sint of kerst?
Wat dacht je van een ezel, 10 kuikens of 50 bomen. Is dat niet origineel genoeg, dan kun je ook nog kiezen voor een latrine.
Al deze leuke cadeautjes zijn te koop bij Oxfam Novib.

Wel makkelijk is dat je niet met de geit achter je aan de kamer hoeft in te lopen, je ontvangt na aankoop gewoon een foto van de geit, of wat je ook gekocht hebt, en deze kun je aan de gelukkige ontvanger geven of op laten sturen met een persoonlijke tekst.
Nog gelukkiger is de echte ontvanger, want de real-life versie van het cadeau gaat naar mensen op de wereld die het hard nodig hebben.

Rectificatie

Vandaag ontving ik een berichtje van de heer K. Singh, hij maakte mij attent op het feit dat er een foutje stond in het stukje over goeroe Nanak (inmiddels aangepast). Ik had gezegd dat het boek Shri Guru Granth Sahib alleen door gedoopte of amrit sikhs gelezen mag worden. Dit blijkt niet waar te zijn.
De heer Singh benadrukt dat het boek door iedereen gelezen mag worden, zelfs door niet-sikhs.
Ik wens een ieder dan ook veel leesplezier. Zoals uit bovenstaande al blijkt; ik heb het nog niet gelezen.

Filmrecensie Not one less

Door Michael Koukos

Genre: Drama
Cast: Minzhi Wei, Huike Zhang, Zhenda Tian, Enman Gao, Zhimei Sun, Yuying Feng, Fanfan Li, Yichang Zhang e.a.
Duur: 106 minuten

De 13 jarige Wei wordt aangesteld om een maand lang de leraar van een Chinees dorpschooltje te vervangen.
Er is haar belooft dat zijn 10 Juang extra zal verdienen als zij er in slaagt het gelijke aantal leerlingen te behouden.

Al gauw wordt er echter eentje naar de stad gestuurd om daar te gaan werken en de jonge juf gaat er achteraan.
Leuk is te zien dat Wei intensieve kinderarbeid van de klas beloont met 2 blikjes cola voor 30 leerlingen. Bovendien geeft zij ook nog eens het slechte voorbeeld door in het bijzijn van de hele klas te gaan zwartrijden.

Eenmaal in de stad blijkt de leerling natuurlijk verdwenen.
Wij kennen Zhang Yimou van meesterwerken als Hero en house of flying daggers. Wie ook hier een oogstrelend spectakel verwacht moet ik echter teleurstellen.
Het is een erg ingetogen, trage film waar weinig spannends in te beleven valt. Wel schetst het verhaal een mooi beeld van het rurale China. Bovendien krijg je ook de unieke gelegenheid om in deze film eens een Chinees met een rode kop te zien.

De film is in die zin ook waarheidsgetrouw, dat 15 % van de Chinese kinderen om economische redenen vroegtijdig met school moeten stoppen.
Not one less is een ontroerende doch iets te lange film geworden.

Tibettentoonstelling Essen

Gisteren ben ik samen met een aantal mensen uit Nijmegen naar de Tibettentoonstelling in Essen geweest. Al was het een hele reis, het is beslist de moeite waard erheen te gaan, er zijn met name objecten uit tot nu toe gesloten collecties te zien. Als je nog wilt gaan moet je wel opschieten, want de tentoonstelling is nog maar tot morgen 21.00 uur geopend, waarna alles weer terug naar Tibet zal gaan.

Alleen al de locatie, Villa Hügel, is prachtig. De naam Villa geeft het te weinig eer, wat betreft entourage en grootte zou de naam paleis beter passen. Villa Hügel in Essen-Bredeney is het voormalige woonhuis van de familie Krupp. Sinds 1953 vinden er geregeld tentoonstellingen plaats.

Deze keer was er de unieke Tibettentoonstelling met stukken uit Tibetaanse kloosters, welke het land veelal nog niet eerder verlaten hebben. Er waren echt prachtige beelden te zien van Bodhisattva's, Boeddha's, monniken en patriarchen met daarnaast een groot aantal rituele objecten. Ik heb echt nog nooit zulke prachtige Boeddha's en Avalokiteshvara's gezien.
Helemaal geweldig was dat Paul van der Velde, docent Hindoeïsme/Boeddhisme, meeging voor uitleg. Paul weet niet alleen ongelooflijk veel over deze onderwerpen, maar weet het ook nog met humor en enthousiasme te brengen.
Ik heb ongelooflijk veel geleerd en genoten van de tentoonstelling, maar het doet mij tegelijkertijd beseffen hoe weinig ik eigenlijk nog weet.

Enige minpuntje is dat er niets te eten en drinken is te krijgen in Villa Hügel, wat bij de familie Krupp wel anders is geweest. Ook mag je niets mee naar binnen nemen, dus zit er niets anders op dan tijdens een bezoek als een ascetische monnik te vasten. Mocht je daarvoor niet gevast hebben; er is gelukkig wel een toilet.

Filmrecensie House of flying daggers

Door Michael Koukos

Regie: Yimou Zhang
Jaar: 2004
Land: China / Hong Kong
Genre: Actie / Drama / Romantiek
Cast: Takeshi Kaneshiro , Andy Lau , Ziyi Zhang, Dandan Song e.a.
Duur: 119 minuten

Nadat wij van deze regiseur het verbluffende Hero en het al even mooie crouching tiger, hidden dragon, hadden gezien waren de verwachtingen uiteraard hoog gespannen.
Al vroeg in de film wordt meteen een verbluffend audiovisueel spectakel neergezet wanneer de blinde danseres Mei het Echospel moet spelen.
Mei die wordt ontmaskerd als lid van het verboden genootschap "House the flying daggers", weet te ontsnappen en wordt in haar vlucht begeleid door een undercover politieman (Jin). Deze heeft de opdracht de rest van het genootschap te localiseren.
Je kon er op wachten,......natuurlijk worden de twee verliefd op elkaar.
Hierdoor komt Jin voor een aantal pijnlijke keuzes te staan.
Integenstelling tot het hier en nu blijken er in het oude China wel toptalenten bij de politie te werken. Hun gevechtsniveau is namelijk zonder uitzondering erg hoog.
Veel hoger zelfs dan hun jeugdige leeftijd lijkt toe te laten,...maar dat terzijde.
Visueel is ook deze film weer verbluffend, de landschappen zijn adembenemend en ook de actiescenes zijn prachtig uitgewerkt. Vooral de gevechtsscenes in de groene bamboebossen doen je naar adem happen.
Toch is het geheel net iets minder gelikt dan Hero, waar elke scene wel een miljoen keer lijkt te zijn overgedaan. Wat het verhaal betreft kunnen wij kort zijn,....hoewel het liefdesverhaal de boventoon speelt, zit alles er weer in: actie, romantiek, epiek en drama zijn ook hier prachtig met elkaar verweven.
Het enige wat ik aan deze film mis zijn de vliegscenes die zo karakteristiek waren in Hero en Crouching Tiger.

Theologen stemmen links, liefst groen

Over een half uurtje is het zo ver, dan mogen wij weer met zijn allen naar het stemlokaal. Dat klinkt officieel, maar in de praktijk staan de meesten, zoals ik, in de rij op een schooltje, waar het naar krijt en zure melk stinkt.

Gelukkig kan ik gewoon in Almere stemmen, want in Nijmegen wordt je volgens mij gestenigd als je niet links stemt. En links is daar echt links, zelfs Woutertje wordt daar als rechts gezien.
Gisteren vielen mij dan ook 2 zaken op in Nijmegen; op de aanplakborden hingen alleen linkse partijen en, meer schokkend, op de verdieping van Theologie, Religiestudies hingen posters van Groen Links. Een stelling zegt dat "een echte theoloog links stemt". Dan kennen zij vast het gebod in de bijbel "Gij zult in het zweet uws aanschijns uw brood verdienen" niet. Deze zinsnede uit de bijbel betekent namelijk niet dat je kunt genieten van een uitkering maar moet werken voor je geld en ik ontkom niet aan de indruk dat onder de linkse stemmers de minste mensen met een baan zitten.

Toch ga ik deze verkiezingen ook iets stemmen wat ik mijn hele leven nog niet gestemd heb: namelijk op Balkie. Reden is dat de VVD mij wat te radicaal wordt de laatste tijd. Ja, ja, ook bij mij komt wijsheid met de jaren, al heeft dat wat lang geduurd.

Filmrecensie Verborgen gebreken

Door Michael Koukos

Regie: Paula van der Oest
Genre: drama
Tijdsduur: 103 minuten
Jaar: 2004
Acteurs: Henny Orri, Priscilla Knetemann, Eric van der Donk, Monic Hendrickx, Hunter Bussemaker, Bram van den Hooven, Antje van der Oest

De 10 jarige Chris en haar kleine broertjeTommy hebben zwaar te lijden onder de incestueuze praktijken van hun oudere broer Waldo.
Wanneer het op een kwade dag dermate uit de hand loopt dat Waldo dodelijk verongelukt, slaan beide kinderen op de vlucht.
Al gauw belanden zij als verstekeling in de auto van Agnes, een oudere dame met urn, op weg naar haar buitenverblijf aan de Britse kust.
Agnes besluit de kinderen op te vangen zonder de ware toedracht van hun vlucht te kennen. Naargelang de tijd verstijkt wordt het voor Agnes steeds moeilijker om afstand van de 2 etters te doen.

Boekverfilmingen zijn vaak een behoorlijke kluif voor de regisseur, omdat innerlijke processen in een film vaak minder goed aan bod komen. Wat dat betreft verdient Paula van der Oest zeker een pluim. De film roept dezelfde sfeer op als het boek en ook de ontwikkeling van de beide kinderen is in de film verbazingwekkend goed te volgen.

Het blijft een mooi doch wat dubieus verhaal, daar het namelijk ook bepaalde positieve kanten van een incestueuze relatie belicht. Het geheel speelt zich in een erg bizarre, bijna psychedelische atmosfeer af.
Hoewel het een echte TV film is, toch zeker de moeite waard!

Koran herschreven

De ontwikkelingen van sommige religies gaan razendsnel, gisteren leverde ik een essay in over een (vrouwvriendelijke) herinterpretatie van de Koran en een paar uur later kwam het bericht dat islamitische feministes uit de hele wereld zich zondag verenigd verenigd hebben en afgesproken een vrouwenraad op te richten die de Koran gaat herinterpreteren.

Ik kan niet leven met een God die onrechtvaardig is. De wet is progressief, maar de mannen die de wet bepalen, zijn dat niet'', aldus Zainab Anwar uit Maleisië.De feministes willen met deze raad twee vooroordelen wegnemen over hun religie, namelijk dat moslims terroristen zouden zijn en dat de islam vrouwen onderdrukt. ,,We moeten het beeld dat het Westen van de islam heeft veranderen en dat kan niet worden bereikt zonder deelname van de vrouwen'', aldus Abdul Rauf van de Amerikaanse moslimorganisatie Asma.

De vraag is nog wat er herschreven gaat worden om het andere vooroordeel weg te nemen.

Filmrecensie The Da Vinci Code

Door Michael Koukos

Regie: Ron Howard
Cast: Tom Hanks (Robert Langdon), Audrey Tautou (Sophie Neveu), Ian McKellen (Sir Leigh Teabing), Jean Reno (Bezu Fache), e.a.
Speelduur: 149 minuten

Het was lang wachten op de verfilming van `s werelds meest overschatte boek maar eindelijk was het dan zover.
Wij gaan er van uit dat iedereen die niet als een kluizenaar leeft ondertussen wel weet waar het verhaal over gaat.
Het begin schets duidelijk dezelfde sfeer als het boek. Het valt meteen op dat de beelden prachtig zijn dus wat dat betreft kon de film van in het begin al niet meer stuk.
Van een mooie tafel alleen valt echter niet te eten.

De film heeft te lijden onder vreemde tempowisselingen. Daar waar de snelheid in het begin het verhaal nog ongeloofwaardiger maakte dan het al was (het traject dat de stervende curator af heeft gelegd kan zelfs een gezonde triatleet niet aan), versloft de film vervolgens in een moeras van veel te lange dialogen en te dun uitgesmeerde scenes. De overgang wordt,...toevallig of niet, aangegeven door de 5 minuten durende commercial van Smart die schaamteloos in de film verweven zit.

Vervolgens begint het allemaal wat lang te duren.
Vooral voor wie het boek gelezen heeft mag het allemaal wat minder uitgewerkt.

Langdon, die ook in het boek als personage niet veel voorstelt, wordt weliswaar goed neergezet door niemand minder dan Tom Hanks.
Ook Jean Reno komt met zijn irritante Franse accent goed uit de verf als Fache. Sophie wordt dan weer vrij slapjes neergezet als gewoon een vrouw die kan auto rijden.
Het prachtige visuele aspect en de redelijke acteerprestaties kunnen het geheel echter niet redden.
Howard heeft dus de unieke kans laten liggen om van een waardeloos boek een knappe film te maken,......jammer.

Filmrecensie Tempus Fugit

Door Michael Koukos

Regie: Enric Folch
Genre: komedie, romantiek, science fiction
Tijdsduur: 113 minuten
Jaar: 2003
Acteurs: Xavi Mira, Neus Asensi, Xavier Bertrán, William Miller, Irene Montalà, Ferran Frauca

Al bij het begin passeert er een waar rariteitenkabinet de revue en je ziet meteen dat dit geen doorsnee film is.

Ramon,.....een Harry Potter op leeftijd krijgt de opdracht de wereld van de ondergang te redden. Deze opdracht krijgt hij van de tijdreiziger Andros die door de tijd reist door het gebruik van tijdreispillen met de naam "Tempus Fugit". Andros is uit de toekomst terug gestuurd om een en ander recht te zetten en Ramon moet hier de finishing touch verzorgen.
Nu is het superheldendom Ramon niet echt op het lijf geschreven en al gauw komen de pillen uiteraard in de verkeerde handen terecht.

Een wel erg enthousiaste voetbalsupporter van Barcelona ziet namelijk liever de wereld vergaan dan dat zijn club verliest van Real Madrid. Tot overmaat van ramp verdwijnt Andros die pas de laatste 5 minuten voor de Apocalyps de laatste instructies zou geven.

De overacting schept soms een sfeer die doet denken aan een kinderfilm. Dit stoort echter niet,...ook al was het misschien niet de bedoeling...op zich is de film geschikt voor alle leeftijden. Tempus Fugit is romantisch, humoristisch en spannend tegelijkertijd. Het slot doet denken aan What the bleeb do we know maar dan met een slot waar alle Quantumtheoretici alleen maar van kunnen dromen. Absoluut een aanrader!

Filmrecensie Saw

Regie: James Wan
Cast:Cary Elwes (Dr. Lawrence Gordon), Leigh Whannell (Adam), Danny Glover (David Tapp), Ken Leung (Steven Sing), Shawnee Smith (Amanda)

Vroeger was ik een fervent horrorfan maar met de jaren ben ik een stuk milder geworden. Het was dan ook na herhaaldelijk aandringen van vrienden dat ik er toe aangezet werd om Saw te gaan kijken.
2 Mannen die elkaar verder niet kennen, Adam en Lawrence, worden wakker in een oud sanitair complex. Al gauw wordt duidelijk dat zij beiden een opdracht dienen uit te voeren en dat slechts één van beiden dit macabere avontuur zal overleven.

Misschien een beetje gek maar ik vind de sadistische opdrachtgever, Jigsaw, (hij is namelijk geen moordenaar want hij dood niet zelf) op zich van groot spiritueel inzicht getuigen.
Hij is een soort therapeut maar dan van de oude stempel; die de harde hand niet schuwt. Het grote voordeel van zijn therapie is dat wie als overlevende uit de bus komt, de rest van zijn jaren dankbaar en blij zal zijn met zijn leven. Het andere probleemgeval (want dat zijn de slachtoffers altijd) is meteen van zichzelf verlost.

Jigsaw blijkt een man van zijn woord en bluft nooit, na het zien van het lot van een aantal eerdere slachtoffers, door middel van flashbacks, weet je dat gewoon. Op deze wijze weet men de spanning op meesterlijke wijze op te voeren zodat je de gehele speelduur op het puntje van je stoel zit te kijken.

Saw is binnen de kortste keren een cultfilm geworden en niet geheel onterecht, Jigsaw is zowel schokkend als interessant. De scenes zijn morbide en de personnages bevinden zich in een uiterst uitzichtloze situatie.
Er is duidelijk inspiratie gehaald bij Seven maar dat niveau wordt net niet gehaald door de kleine onnauwkeurigheden in het verhaal. Ook de acteerprestaties zijn niet subliem te noemen in deze low budgetfilm. De autoscene is zelfs zo kunstmatig dat het een persiflage lijkt op de B-films uit de jaren `70.

Echter vooral mede door het erg verassende plot is deze horrorproductie meer dan het bekijken waard.

Google in het land, dokter aan de kant

Of de opleiding geneeskunde nu minder is geworden, of de artsen van een lager niveau, feit is dat artsen steeds vaker moeite hebben een diagnose te stellen.
Gelukkig is de redding voor hen (en vooral hun patienten) nabij, onderzoekers van een Australisch medisch instutuut hebben in een vrijdag verschenen artikel in het British Medical Journal vastgesteld dat ze net zo goed zoekmachine Google kunnen gebruiken om tot een juiste diagnose te komen.

De wetenschappers selecteerden 26 'lastige gevallen' die vorig jaar in het vakblad New England Journal of Medicine waren beschreven. Ze sloegen aan het googelen aan de hand van de genoemde symptomen, zonder vooraf de conclusies te lezen. In vijftien gevallen vonden zij de correcte diagnose. In sommige andere gevallen kwam Google zeer dichtbij (wat vaak van een diagnose gesteld door een arts niet gezegd kan worden).

Volgens de onderzoekers moeten patiënten niet zelf gaan googelen. Om een goede diagnose te stellen is nog wel een medische opleiding nodig.
In sommige gevallen is dat natuurlijk waar, maar ik denk dat wij voor de huis-, tuin en keukenkwaaltjes dat best zelf kunnen, daarna bestel je gemakkelijk de juiste medicijnen online en voila de ergernis van een huisarts in een gezondheidscentrum blijft je bespaard.

Van bourgondisch naar proletarisch

Dit weekend was het weer zover; ons jaarlijke wildfestijn in 't Paviljoen in Rhenen. Na de ramp met het bubbelbad vorig jaar besloten wij ze het dit jaar niet al te moeilijk te maken en een kamer zonder zo'n speeltuig te boeken.

Het wildfestijn was er niet minder om. Na wederom een lezing van Paulus de Boskabouter, konden wij plaatsnemen in het gezellige restaurant, alwaar wij een tafel hadden onder het toeziend oog van (opgezette) Bambi.

Het dierenmishandelingsmenu was weer geweldig:
Rilette de canard avec rucola et bacon
(Rilette van eend met rucola sla en bacon)

Fumet de gibier accompagné d'aiguillettes de pleurotes, omelette truffée et cerfeuil
(Krachtige wildbouillon met reepjes oesterzwam, truffelomelet en kervel)

Faisan farçie de lievre avec une jus au soya et raisins
(Fazant gevuld met haas met een jus van soya en druiven)

Une poire etuvée farçie de fromage de chèvre au porto
(Een gestoofde peer gevuld met geitenkaas en port)

Un medaillon de cerf preparé au façon ‘Wellington’ avec une sauce aux airelles rouges
(Een hertenbiefstuk in bladerdeeg bereid met een vossebessensaus met een groenten bordje)

Glace au spéculos avec des amandes caramelisées et une sauce au chocolat et romarin
(Speculaas ijsterrine met gecarameliseerde amandelen en een saus van chocolade en rozemarijn)

Dit alles onder het genot van een gezellig muziekje van een pianist, heerlijke wijnen en aardig en goed personeel. Onvoorstelbaar is de rust die het personeel uitstraalt in een vol restaurant. Toen wij buitenkwamen zagen wij op de gang pas hoe hun echte gemoedstoestand was: rood aangelopen, zwetend en hollend.
Ik kan 't Paviljoen echt iedereen aanraden. Wij zijn echte zeikerds, maar met de beste wil van de wereld valt er nog niets te klagen.

Na voor de verandering ook eens goed geslapen te hebben vertrokken wij naar een stad in de buurt waar ze zouden walgen van een wildmenu, er wonen namelijk voornamelijk linkse vegetariers: Nijmegen. Tot nu toe had ik alleen de universiteit gezien en heeft iedereen mij steeds weer verteld wat een geweldige stad het is. Nu hebben we dus eens het centrum van dichtbij, van binnen en van buiten bekeken. Onze indruk was inderdaad wel positief, het is een gezellige stad. Daarnaast vooral een eigenaardige stad; oud en nieuw naast elkaar en nieuw staat daar dan voor 70-er jaren.

Tevens lacht de kop van Marijnissen je achter elk raam toe, bij hoge uitzondering zie je Bos, dat zijn dan ultra-rechtsen, wat dat betreft kloppen de vooroordelen wel. Zelfs de bejaarden lopen in het rood. Inderdaad lopen, want de stad is zo auto-onvriendelijk dat je die kilometers verderop moet parkeren.
Tot slot werden wij uitgezwaaid door Prins Johan I, terwijl zij verder feestten, zat ons weekendje er helaas weer op.

Het roze Sodom en Gomorra

Wat geen diplomaat of onderhandelaar is gelukt In Israel, is nu door de homo's wel bereikt; Iraëlisch-Arabische parlementsleden en vertegenwoordigers van de Joodse religieuze partijen, zijn het de laatste dagen over een kwestie roerend eens: de Gayparade ontheiligt Jeruzalem.
En niet alleen in Israel is een plotselinge saamhorigheid bereikt door de kwestie, er komt bijval van over de hele wereld, zelfs paus Benedicti is het met ze eens.
In Israel zei men zelfs: "We moeten onze politieke geschillen vergeten en ons verenigen in ons geloof in een God."
Overigens komen niet alleen religieuzen in opstand tegen de homoparade; 63 % van de seculiere Israëlis meent dat Jeruzalem niet de juiste plek is voor een dergelijke samenkomst.

Ieder jaar vindt in Tel Aviv een veel grotere en kleurrijkere parade plaats, die vrijwel altijd zonder noemenswaardige incidenten verloopt. De eveneens jaarlijkse variant in Jeruzalem roept daarentegen veel weerstand op. Oeri Loepolianski, de ultra-orthodoxe burgemeester van de hoofdstad wilde vorig jaar de parade laten verbieden. De Israëlische Hoge Raad stond dit echter niet toe. De parade vond plaats, maar werd begeleid door honderden demonstranten met spandoeken met de tekst 'Jeruzalem Sodom City'. Uiteindelijk werd de parade afgebroken toen een man drie deelnemers neerstak.

Gelukkig is er toch nog een oplossing gevonden, de mars met de toepasselijke naam "All the Colors of the Rainbow," zal vandaag gewoon doorgaan in Jeruzalem. Alleen wel binnen, in de Hebrew University te Givat Ram. Daar zou eigenlijk het evenement eindigen en nu dus in zijn geheel plaatsvinden.

De grote vraag blijft natuurlijk waarom homo's Jeruzalem in een dag kunnen ontheiligen, terwijl eeuwenlange oorlogen in en om de stad dat nooit hebben gekund.

Filmrecensie The Constant Gardener

Door Michael Koukos

Regie: Fernando Meirelles
Cast: Ralph Fiennes (Justin Quayle), Rachel Weisz (Tessa Quayle), Danny Huston (Sandy Woodrow), Bill Nighy (Sir Bernard Pellegrin), Pete Postlethwaite (Lorbeer) e.a.
Speelduur: 129 min.

In deze verfilming van John Le Carré`s boek wordt Engelse beroepsintrigante en activiste Tessa in Kenia vermoord.
Haar man gaat ondanks dat hij een echt watje is toch op zoek naar de ware toedracht.

Het valt meteen op dat Kenia prachtig en erg authentiek in beeld wordt gebracht. Dit staat in schril contrast met de aanhoudend dreigende sfeer die de film uitademt.
In een aantal flashbacks zien wij hoe Sarah overal schandaaltjes veroorzaakt door met haar vermeende zwarte minnaar society feestjes te vergallen. Kandidaten te over dus die haar het liefst levend willen villen.
Zij is bovendien zo gebrand om de westerse Pharma-industrie een hak te zetten dat zij op verregaande manier haar vrouwelijke charmes in de strijd gooit,....om het maar eens netjes te zeggen.

De traditionele Afrikaanse muziek blijkt niet echt geschikt om de spanning op te bouwen. Bovendien gaan de overvloedige flashbacks en de overdreven sentimentaliteit erg irriteren.
De complottheorie wordt zodanig uitvergroot dat het de geloofwaardigheid van het verhaal niet echt ten goede komt.

Aan de andere kant is dit politieke pamflet ook niet geheel onverdienstelijk.
Overbodig geweld wordt smaakvol uit de weg gegaan en de acteerprestaties zijn niet verkeerd.

Op zich dus een aanrader voor de Femkes Halsema onder ons.

Gladiator Bea

Bea vermaakt zich prima op Aruba, de tweede dag van haar bezoek aan het Holloway-loze eiland arriveerde de koningin bij de Centrale Bank Aruba waar ze werd gegroet door president Rob Henriquez en premier Nelson Oduber.

Binnen stond het bankpersoneel, zenuwachtig giechelend en met de camera’s in de aanslag. Door de krappe omvang van ontvangsthal, stonden medewerkers ook op de bovenste, half open etages. De binnenkomst van de koningin in de Bank had daardoor iets weg van een gladiator die met veel enthousiasme wordt toegejuicht in een Romeinse arena.

Drie meisjes in witte en roze jurken, dochters van bankmedewerkers, boden de koningin direct een bloemetje aan, waarna de vorstin naar de zaal werd geleid voor een ontmoeting met de ministers.

Hierna woonde de koningin een presentatie van Ryan Peterson, decaan van de Faculteit Hospitality & Tourism Management, bij. Als klapper van het bankbezoek was er het slaan van een munt. De persmachine met een enorme metalen slinger paste amper in de ruimte, vandaar dat in het programma van de Bank stond aangegeven dat de koningin moest worden gewaarschuwd, dat ze na een zwieper te hebben gegeven, achteruit de ruimte moest krijgen om een pas naar achter te doen zodat ze het niet tegen haar hoofd kreeg. Gelukkig ging dat allemaal goed en na het slaan van de munt, werd de champagne geheven vergezeld van de kreet “Biba La Reina, Biba Aruba.

Jubileum

Gisteren was het precies 8 jaar geleden dat Michael en ik elkaar voor het eerst ontmoetten in de Teerkamer in Bergen op Zoom.
Waar blijft de tijd?

Een boekje dicht

De Nederlandse Boekverkopersbond heeft gevraagd af te zien van het plan de btw op boeken te verhogen van 6 naar 19 procent. Bij een verhoging zal de netto-omzet van de boekhandel met ongeveer 11 procent afnemen en het nettorendement met bijna 4 procent van de omzet dalen, vreest de NBb.

Dat zal een groot aantal boekhandels in de rode cijfers doen belanden, denkt de bond. "Dat is zeer schadelijk voor de sector en komt de brede verspreiding van het boek, een belang dat de Wet op de vaste boekenprijs nu juist beoogt te beschermen, niet ten goede", aldus een verklaring.
Boeken vallen volgens de bond juist in alle EU-lidstaten (op Denemarken na) onder een verlaagd of zelfs 0-procentstarief (bijvoorbeeld Groot-Brittannië). De Europese Unie heeft ten aanzien van de btw bepaald dat boeken bij voorkeur onder het lage tarief vallen.

Dan moeten wij onze boeken maar gewoon via internet bestellen, want 19 % weegt wel op tegen de verzendkosten. Sorry Ark Almere.

Goeroe Nanak

De sikhs pakken het heel anders aan, zij vieren niet de sterfdag, maar de geboortedag van hun goeroe Nanak, de grondlegger van het sikhisme. De herdenking bestaat uit een 3 dagen durend feest en zal rond 20 november plaatsvinden.

Het sikhisme is gebaseerd op de leer van tien goeroes, waarvan de eerste, goeroe Nanak, geboren werd in 1469. Nanak groeide op in het kleine dorpje Talwandi in India.
Nanak begon al heel jong begon hij over God te spreken, en hij was ervan overtuigd dat er maar één god bestond. Dat was in strijd met de gangbare opvattingen van de hindoes. Hij was er ook van overtuigd dat die ene god de mens als één gelijke soort had gecreëerd, wat niet strookte met het kastensysteem van de hindoes. Zijn ouders dachten dat hij nog wel zou bijdraaien, maar tegen zijn negende jaar kon hij over niets anders meer praten dan over God.

Uiteindelijk verliet hij het ouderlijk huis en maake in totaal vier grote reizen rond de wereld om zijn leer te verkondigen. Hij trok naar de vier windhoeken van de wereld om te prediken dat er slechts één god bestond, en dat iedereen tot hem moet bidden, zijn maaltijden delen, werken en een normaal gehuwd leven leiden. Nanak is zelfs tot in Mekka gereisd, waar hij met de moslims ging bidden. Al snel werd Nanak ook door de moslims als goeroe aanzien; tot op de dag van vandaag is hij voor hen Baba Nanak.

Goeroe Nanak werd opgevolgd door een jongeman die hij zelf had aangeduid. Pas vanaf de derde goeroe werd het een familiezaak; van nummer drie tot en met de tiende behoorden alle goeroes tot dezelfde familie. Het Heilige Boek werd geschreven door de vijf laatste goeroes, maar bevat ook teksten van hun voorgangers. De Shri Guru Granth Sahib, zoals het boek wordt genoemd, mag door iedereen worden gelezen, niet alleen door sikhs die amrit of gedoopt zijn, het boek mag zelf door niet-sikhs gelezen worden. De sikhdoop werd ingevoerd door de laatste goeroe, Gobind Singh, die hiermee de sikhs een eigen identiteit wilde meegeven. Zo krijgen nog steeds alle sikhmannen bij hun geboorte de naam Singh; de vrouwen de naam Kaur. Ook hun kleurige tulband is een duidelijk teken waaraan de sikhs van ver te herkennen zijn.

Een echte sikh draagt niet alleen de tulband, maar ook een lange baard, een (ritueel) mes, een armband en is gedoopt. Er gelden ook enkele strikte leefregels: alle verslavende en verdovende middelen zoals drugs, alcohol, tabak, etc., zijn verboden voor de Sikhs. Tevens is het knippen van haren en het eten van vlees(kutha) van dieren, die men zelf gedood en geslacht heeft, strikt verboden. Bovendien wordt overspel beschouwd als een zonde.

Vrouwen worden gerespecteerd als een significant onderdeel van de Sikhmaatschappij. Zij ontvangen veel eerbied voor hun rol in het gezin en in de samenleving. De geboorte van een dochter in een Sikh familie wordt niet als onheilspellend beschouwd. Tevens zijn bruidsschatten en scheidingen niet toegestaan. Ook komen er geen gewoontes voor als Satie: het verbranden van de weduwe met het lijk van haar echtgenoot op de brandstapel.

De Gouden Tempel in Amritsar is het belangrijkste heiligdom voor sikhs. Amritsar is het centrum van de sikhreligie. Amritsar ligt in de Indiase staat Punjab, vlak bij de Pakistaanse grens. Bij de ingang moet je je schoenen afgeven, je haar bedekken en je voeten wassen.

Yitzhak Rabin

Gisteren vond op het Rabin Square in tel Aviv weer de herdenking plaats van de moord op Rabin. Inmiddels is het al weer 11 jaar geleden, maar toch waren er nog zo'n 100.000 bezoekers.
De vermoedelijke reden van zoveel belanstelling werd verwoord door David Grossman, de hoofdspreker 's avonds; "er is een algeheel gevoel dat er tegenwoordig geen koning meer is in Israel; de politici en militaire leiders zijn hol."

Bejaarden SM

Er zijn bejaarden en bejaarden, en sommigen kunnen niet zoveel meer hebben.
In Bergen op Zoom is hun incasseringsvermogen wel erg laag en daarom heeft het verpleeghuis ABG in het Nederlandse Bergen op Zoom opdracht gegeven vijf schilderijen met sadomasochistische inslag van kunstenares Dinny Brouwer te verwijderen.

Bewoners werden volgens de directie 'angstig' van de zelfportretten, waarop de kunstenares zelf veelal gekneveld is te zien. De andere schilderijen, gelijk ook de minst interessantste, landschappen en balkongezichten, mogen blijven hangen.

De werken hangen in de galerij, een gang waar veel bewoners en bezoekers van de dagbehandeling langskomen. Woordvoerder Jos Huffmeijer: "Die blijken zeer heftig op de schilderijen te reageren. De kunstenares reageerde verontwaardigd: "Mijn werk is vantevoren gezien. Er is afgesproken dat ik drie maanden in het ABG mocht exposeren. Na elf dagen kreeg ik echter een telefoontje. Of ik de schilderijen wilde weghalen." De kunstenares zegt zich er bij neer te leggen en de schilderijen een dezer dagen te verwijderen.

Als ik op Dinny's site kijk moet ik inderdaad concluderen dat het incasseringsvermogen van de Bergse bejaarden beneden het nulpunt ligt, de meeste zelfportretten zien er niet anders uit dan het lichaam dat de bejaarden zelf elke dag in de spiegel zien. Misschien moeten in het ABG ook alle spiegels weggehaald worden?

Eindelijk weer

Hier dan toch nog de foto's van BHIP. Er was helaas een storing bij Blogger, maar nu kan er gelukkig weer geupload worden.

Ik kan je aanraden als je eens naar BHIP gaat om de vis te nemen, want ik las net dat er over 50 jaar bijna geen vis meer zal zijn, geniet er dus van nu het nog kan!