Griekse Bruiloft III; Opbouw van Telendos

In de winter kan het op Telendos flink spoken en staat het zeewater tot bovenin het dorp. De terrassen worden daarom ontruimd en tavernas en kamerverhuur gesloten. Op 1 mei gaat alles weer open, daarom was er afgelopen week nog veel kluswerk te doen door de bewoners.

Sinds 554, toen Telendos door een aardbeving van Kalymnos gescheiden is, was het pad rondom het eiland in aanbouw. Net als de verlichting. Dit betekende dat je in het donker (en donker is daar nog echt donker) altijd met een zaklamp moest lopen, gedeeltelijk door mul zand.

Anno 2009 is het eindelijk gelukt en is het pad, dat elk jaar met 1 cm groeide, af. Tevens waren er de eerste tekenen van moderniteit gekomen in de vorm van een cadeautje van de burgemeester van Kalymnos; 2 straatlantaarns op zonne-energie. Het was een mirakel, wij stonden er met stomme verbazing naar te kijken.

Ook Yiannis de vader van de bruid was, tussen de bedrijven door, bezig met de opbouw van zijn restaurant. Helaas schoot dit bij hem niet op, daar hij alle bruiloftsgasten die hem bezochten koffie moest geven. (dat moeten komt niet door de gasten, maar door de ingebakken Griekse traditie dat hij dat nu eenmaal moet aanbieden, en de gasten dan niet mogen weigeren).

Maki was druk bezig met zijn dak, ook dat schoot helaas niet op doordat de panelen, van erg broos riet, her en der op de grond lagen, en ik in al mijn onhandigheid er steeds op ging staan waardoor deze afbraken. In ieder geval is het dak nu wel stevig, want er ligt alleen bedekking op dat mijn gewicht kon dragen.

Griekse Bruiloft II; Maria Naamdag

Na een misselijkmakende tocht op zee (door het ad hoc vertrek van de boot had ik geen tijd meer gehad primatour tabletten te nemen), arriveerden wij in de haven van Pothia. Tot onze verbazing stond Yiannis (vader van de bruid) ons al op te wachten, hoe kon hij weten dat wij een dag eerder aankwamen? Dit bleek hij ook niet te weten, maar aardig als de mensen daar altijd zijn, durfde hij dit niet te laten blijken. Dit kwam al snel uit toen er andere mensen verschenen. Toch was het handig dat hij er was, nu kon hij zelf aan de taxichauffeur uitleggen welk hotel hij voor ons geregeld had. En dat was wel nodig ook, want het was een nieuwe taxidriver. Een afkomstig uit Australie die, vreemd genoeg, nauwelijks engels sprak. Buiten nieuw was hij ook bijzonder irritant, door elke paar minuten te vragen of wij daar voor het eerst waren. Hoe vaak wij ook nee zeiden, het ging maar door in zijn steenkolen engels. Uiteindelijk, door slaapgebrek overmand, kon ik slechts uitgillen NEE!

Het voor ons geregelde hotel bleek Nefeli te zijn in Myrties. Gerund door Apostolis, een oude schoolvriend van Yiannis. Apostolis was speciaal voor ons en Douwe en nog 1 ander stel eerder opengegaan en nam zijn rol als gastheer uiterst serieus. Zo serieus, bleek de andere dagen, dat het meer een bezorgde vader leek. 's Avonds wachtte hij ons altijd op, hoe laat het ook was, en tikte dan verontrust op zijn horloge. Gelukkig sloeg na 2 nachten de vermoeidheid bij papa Apostolis toe en gaf hij mij toch maar een sleutel van de buitendeur.

Douwe was inmiddels ook gearriveerd bij Nefeli en al hadden wij inmiddels meer dan 30 uur niet geslapen, besloten wij toch eerst nog even ergens te gaan eten. Dat ging niet erg vlot, omdat wij eerst voorbij Babis kwamen en daar eerst wat moesten drinken.

Telendos werkt echter als een soort magneet op mij, toen ik eraan begon te denken dat ik nog tot de andere dag moest wachten alvorens daar weer te kunnen zijn, werd ik erg onrustig, klaarwakker en wilde er dan ook direct heen, boot of geen boot. Gelukkig hadden Michael en Douwe inmiddels het zombiestadium bereikt en was het gemakkelijk hen te overtuigen direct naar Telendos te gaan. Yiannis van de boot kwam gelukkig net aan en zo konden wij toch dezelfde avond nog naar Telendos.

Na Michael en Douwe bij Maki op het (ijskoude en donkere) terras te hebben achtergelaten bezocht ik Niki en Angela. Die maakten zich net kerkvaardig omdat het Maria Naamdag bleek te zijn. Erg belangrijk voor het kleine kerkje van Telendos, omdat deze ook met deze naam gezegend is. Altijd in voor een zegening besloot ik maar mee te gaan. De dienst bleek een drie uur durend spektakelstuk te zijn, met de nodige processies over het eiland. Er waren voor de gelegenheid maar liefst 5 papassen uit de kast gehaald. Nadat we allemaal de iconen van Maria uitgebreid hadden gekust en het inmiddels aardedonker was, bleek er nog een verplicht diner te zijn met de 5 papassen en de kerkgangers. Dit was geweldig, maar ik moest wel steeds denken aan Michael en Douwe die zonder eten, doodmoe op een terras zaten (die konden niets eten, omdat Niki moest koken en die zat in de kerk).

Wordt vervolgd.

Griekse Bruiloft I

Vorig jaar zijn wij uitgenodigd voor de bruiloft van Sebastie en Vassili (Telendos), samen met dichter Douwe. Afgelopen week was het dan zover en zo togen wij voor 6 dagen naar Kalymnos/ Telendos.

Nu is mijn vliegangst niet echt bevordelijk voor mijn hartkloppingen en paniekaanvallen, maar Michael en Douwe deden er alles aan om mij daar doorheen te helpen. Zo dronken zij zichzelf, voor mij, alvast wat moed in op Schiphol, en had Douwe speciaal de achterste rij geregeld in het vliegtuig, omdat daar bij een vliegramp altijd de meeste overlevenden zouden zijn. (Volgens hem was Turlish Airlines de enige uitzondering??).

Zoals vaak het geval, landde het vliegtuig uiteindelijk toch op Kos. Daar zou Douwe direct doorreizen naar Kalymnos en ging dus op weg naar Mastichari. Wij hadden nog een hotel geregeld op Kos, om de bootstress nog een dagje uit te stellen. Het hotel zou, volgens de omschrijving, centraal gelegen zijn bij Kos-Stad, wat de andere dag gemakkelijk zou zijn om een snellere boot dichtbij te kunnen vinden.

Na lange tijd in een bus te hebben gezeten, reden we door Kos-Stad, en na nog langere tijd er ook weer uit. De omgeving werd van saai tot regelrecht troosteloos en verlaten. En daar, ergens op een kale vlakte, stopte de bus bij een nog kaler betonblok, dit bleek ons hotel te zijn. We keken elkaar aan en dachten gelijk hetzelfde; hier gaan wij niet blijven. Michael besloot dit binnen toch even te gaan opbiechten en om een taxi te vragen, het leek namelijk uitgesloten dat daar nog ooit vanzelf een levend wezen zou opdagen. De receptioniste was erg aardig en leek het heel normaal te vinden dat mensen bij het inchecken direct weer uitcheckten. Ook belde zij al automatisch een taxi. De taxichauffeur wilde ons blijkbaar zo snel mogelijk van het eiland weg hebben, en reed met piepende banden naar de haven (eigenlijk was dat helemaal niet zo ver). Daar hadden we mazzel want de snelboot naar Kalymnos zou net vertrekken. En zo kwamen wij bijna nog eerder op Kalymnos aan dan dichter Douwe.

Wordt vervolgd.

Boeddha en restaurant gezegend bij Yim Siam

Vandaag had ik het voorrecht uitgenodigd te zijn door de lieve eigenaresse van Yim Siam, Chatthika, voor de boeddhistische zegening van haar restaurant. Dit ter ere van het vijf-jarig bestaan.

En zo togen mijn beste Boeddha en ik naar Almere Haven. Boeddha om ook ingezegend te worden en ik om wat positief karma op te kunnen doen.

Aangekomen waren de monniken van Wat Buddhavihara in Landsmeer al druk bezig met de voorbereidingen. Vriendelijk lachten de twee monniken ons toe, communicatie was wat moeilijker daar zij beide alleen Thais spraken. Een deed met de inzegeningen wat positief vakantiewerk, de andere was pas net met zijn inburgeringscursus begonnen. (echt waar, ook monniken moeten naar de inburgeringscursus).

Boeddha maakte enorme indruk op het tweetal en werd dan ook direct van mij afgenomen om op de troon op de inzegeningstafel te zitten. Het bleek dat Hij de hoofdrol ging spelen in de zegeningsceremonie. Er werd een wit lang touw om zijn middel gespannen wat de monniken tijdens de ceremonie vasthielden. Dit alles diende ervoor om de kracht van de Boeddha tijdens het ritueel naar de aarde te halen en de hele ceremonie vast te houden in het restaurant.

Zo gauw alle genodigden aanwezig waren en een plaatsje hadden gevonden aan de grote tafel, met de monniken aan het hoofd, kon het spektakel beginnen. Er begon een zeer lange recitatie van teksten en inderdaad hoe langer dit duurde, hoe meer de sfeer sereen begon te worden. Het leek uiteindelijk alsof Boeddha licht begon te geven. Ook zelf begon ik mij stukken positiever te voelen, wat het ook was. Na dit meditatieve moment werden er enorme hoeveelheden eten neergezet voor de monniken, de rest kon kennelijk alleen worden uitgevoerd met een volle maag. Alle gasten kregen de gelegenheid om een van de schalen met eten naar de monniken te schuiven, dit zodat eenieder ook hiermee nog wat extra positief karma op kon doen.

Toen de monniken bijna klaar waren met eten kwamen er nogmaals zoveel schalen met eten aan, dit bleek voor de gasten. En ook daar hebben we van genoten, en al komen wij er vaak, er was toch nog veel wat ik nooit gegeten had. Enthousiast wilde ik al beginnen, waarop wat Thai begonnen te lachen. Ik had wat rijst gepakt met van alles wat, zeg maar als een rijsttafel, maar het bleken de ingredienten voor de soep te zijn, de bouillon diende je er zelf in de keuken op te gieten.

Na het eten gaven de monniken nog een uurtje les over de boeddhistische regels, al verstond ik dit niet, het leek allemaal heel humoristisch te zijn, want er werd veel gelachen. Al snel werd de toon weer serieuzer en begonnen er nieuwe recitaties.
Op het hoogtepunt pakte de monnik een soort rieten kwast en doopte die in (gezegend) water, hierna begon hij alles te zegenen door er in alle richtingen mee in het rond te zwaaien, hij was niet zuinig met water, waardoor eenieder naast gezegend ook gereinigd werd.

Na nog wat recitaties begon de monnik naar mij te zwaaien. Onnozel zwaaide ik terug, waarop men mij naar voren duwde. Het bleek de bedoeling te zijn dat ik Boeddha, inmiddels gezegend en verlicht, weer in plechtige ontvangst kwam nemen. De Boeddha zijn status was inmiddels enorm verhoogd, en iedereen wilde hem dan ook nog even aanraken. Ik kreeg nog wat verzorgingsadviezen voor de verlichte Boeddha (hoog neerzetten, veel vragen aan hem stellen en met zijn gezicht naar het oosten plaatsen) en daarna keerden wij stralend van positief karma huiswaarts met een grote Yim op ons gezicht.

Filmrecensie Cherry Blossoms

Door Michael Koukos

Regie: Doris Dörrie
Genre: drama, romantiek
Tijdsduur: 127 minuten
Jaar: 2008
Acteurs: Elmar Wepper, Hannelore Elsner, Aya Irizuki, Maximilian Brückner, Nadja Uhl, Birgit Minichmayr, Felix Eitner, Floriane Daniel, Celine Tanneberger, Robert Döhlert, Tadashi Endo, Sarah Camp, Gerhard Wittmann, Veith von Fürstenberg

Trudi krijgt te horen dat haar man Rudi terminaal ziek is. De artsen geven haar het advies om voor de laatste keer nog iets leuks te doen samen. Trudy besluit om haar niets vermoedende echtgenoot in het ongewisse te laten. Aanvankelijk gaan zij op bezoek bij hun kinderen en kleinkinderen in Berlijn. Hier heeft iedereen het echter druk liefst stopt men pa en ma om 18:00 al in bed. Vervolgens trekken beiden richting Oostzee waar zij nog een paar mooie uren samen beleven vooraleer Trudi, tegen de planning in, onverwacht als eerste overlijdt. Het stel had ook nog een zoon die in Tokyo werkt en omdat zowel Trudi als Rudi een groot bewonderaar van traditionele Japanse Butho dansen waren, besluit Rudi nu zijn zoon te volgen om deze dansen in het land van oorsrpong te bewonderen. Bovenal wil hij ook heel graag de Fuji zien. Al op de tweede dag verdwaalt pa hopeloos in het drukke Tokyo nadat hij tegen beter weten in, in zijn eentje op stap gaat. Zo wordt hij ondergedompeld in het vaak decadente Japanse nachtleven terwijl hij zijn zoon zowat tot wanhoop drijft. Alles wordt echter anders als hij de 18 jarige dakloze Buthodanseres Yu in een park ontmoet. Zij inspireert hem en vrolijkt hem zelfs een beetje op zodat deze ontmoetingen met Yu al snel dagelijkse kost worden. Uiteindelijk gaat Yu ook met Rudi mee om de Fuji te gaan bekijken. Eenmaal bij het panoramapunt aangekomen duurt het een hele tijd vooraleer de achter wolken verhulde Fuji zich echt vertoont.

Opmerkelijk is dat deze film digitaal is gedraaid wat hem qua beelden een bijna sprookjesachtige perfectie meegeeft.

Een aantal tegenstellingen wordt confronterend doch ook weer subtiel aangekaart. Zo hadden de werkende ouders geen tijd voor hun kinderen, eenmaal volwassen hebben diezelfde kinderen geen tijd voor de ouders en hoe onontkoombaar deze situatie ook is, is er weinig begrip van beide kanten. Ook de tegenstelling tussen het moderne decadente Japan en de traditionele waarden en cultuur van dit land komen mooi tot uiting.

Geen van de acteurs waren mij bekend maar de casting is in ieder geval uitmuntend. Aanvankelijk is het vooral Trudi die de film draagt en blijft Rudi sterk op de achtergrond maar na het overlijden van zijn echtgenote komt Rudi tijdens zijn rouwproces helemaal tot zijn recht. Ook de rol van de jonge Yu wordt meesterlijk vertolkt. Het is een zeer subtiel en gevoelig drama dat een onnavolgbare visie op de vergankelijkheid van het leven geeft. Ook niet te versmaden is het feit dat men behoorlijk veel meekrijgt over de Japanse kultuur (tot het merkwaardige Dokter Bibber ritueel na een crematie aan toe). Hoewel het niet een en al ellende is wat de klok slaat (er is af en toe ruimte voor wat subtiele humor), is het toch een film voor het meer doorwinterde filmhuispubliek.

Wat mij betreft zeker een aanrader.

Bijzondere ontmoeting; bizarre verbondenheid

Twee doodsbange, uitgemergelde tieners staan naast elkaar in de rij, wachtend tot ook bij hen een serienummer in hun arm gebrand zal worden. Het werden de nummers B-14594 en B-14595.
Vijfenzestig jaar later zullen ze, als door een wonder, vanavond weer naast elkaar staan, Menachem Sholowicz en Anshel Sieradzki, tijdens de Israelische Holocaust herdenking.

In Auschwitz hebben ze elkaar na dat ene moment nooit meer gezien of gesproken. Beide overleefden de hel, emigreerden naar Israel, trouwden en werden grootvaders. Niet dat alles vergeten was natuurlijk, de pijn, dat zwerende litteken was altijd aanwezig. Dit had veel invloed op hun omgeving. Zo kwam het dat Sholowicz's dochter ook veel met de Holocaust bezig was, en op een dag een website tegenkwam met exact hetzelfde verhaal als haar vader. Helaas zijn er veel van dit soort verhalen, maar dit was opmerkelijk omdat alle plaatsen, jaartallen, etc. exact overeenkwamen. Het was het verhaal van Sieradzki.

Ook later in Israel bleek het verhaal nog helemaal overeen te komen; de jaren van het stichten van een gezin, beiden vochten in de onafhankelijkheidsoorlog van 1948, en beiden kregen een carriere in het Israelische leger. Toen zij dit alles aan haar vader liet zien was deze verbijsterd, vooral toen hij het serienummer zag dat slechts 1 getal verschilde.

Het is opmerkelijk dat de mannen nooit eerder contact hadden. Nu zijn de twee, op 81-jarige leeftijd, onafscheidelijk. Eindelijk hebben ze nu beide iemand die hen begrijpt. Het is alsof er een cirkel gesloten is.

Nieuwe woorden

Na een lange discussie in België over het woord illegalen, heeft ook de Nederlandse Taalunie besloten dat het woord illegalen, in het kader van het streven naar meer politieke correctheid van onze moedertaal, niet meer kan worden gebruikt. Vanaf 1 juli 2009 zal het woord illegalen vervangen worden door de term mensen zonder papieren.

In dezelfde trend zullen binnenkort dan ook de volgende nieuwe omschrijvingen geïntroduceerd worden in ons taalgebruik:

VROEGER - NU
Homejacker - Verhuisdienst zonder papieren
Carjacker - Takeldienst zonder papieren
Drugdealer - Apotheker zonder papieren
Bankovervaller - Geldtransport zonder papieren
Verkrachter - Gynaecoloog zonder papieren
Pedofiel - Kleuterleider zonder papieren
Inbreker - Deurwaarder zonder papieren
Winkeldief - Klant zonder papieren
Vliegtuigkaper - Piloot zonder papieren
Kraker - Huurder zonder papieren
Terrorist - Militair zonder papieren

El Gouna; eco-onlogische bestemming

In het Egyptische El Gouna is een vrouw uit Beernem (B) aan de dood ontsnapt tijdens een slangenshow in haar hotel.

Uit ervaring weet ik dat ze het in El Gouna niet zo met dieren hebben. Voor de kust hebben ze een dam gebouwd, zo laten ze het water door het hele dorp via "grachtjes" stromen. Helaas komen daardoor regelmatig zeeschilpadden vast te zitten, die dus overal half stervend en/of rottend in het water hangen.
Daarentegen is de service in El Gouna voor mensen uitstekend. Degene waarmee ik destijds in El Gouna was, had de hele hotellobby verbouwd (nadat aansluiting op kamer was mislukt) om er een spelcomputer aan te kunnen sluiten en daar kwamen rustig 10 Egyptenaartjes bij helpen.

Maar voor dieren is het er dus niets, ook slangen worden dagelijks mishandeld. Volgens mij trekken ze de giftanden uit (kan dat?) of melken het gif. Dit alles alleen om toeristen de slangen in handen te kunnen duwen en dan geld te vragen voor een foto. Ook Bernadette De Witte kreeg als "vrijwilligster" een cobra vast. Dat deze niet mishandeld was bleek pas toen Bernadette de slang direct gillend teruggaf aan de slangenbezweerster, deze in haar tong gebeten werd, en ter plekke overleed.

Susan Boyle maakt oprechtheid tot nieuwe hype

Het is walgelijk te zien hoe het in shows als X-factor voornamelijk om de verpakking gaat en maar nauwelijks om talent. Al stamt onze selectie op uiterlijk nog uit de oertijd om de stam/ voortplanting gezond te houden, het blijkt toch dat mensen die op een andere manier erg ver boven de middelmaat uitsteken hieraan kunnen ontkomen, misschien verklaart dat de enorme populariteit van Britain's Got Talent's Susan Boyle.

Onderstaand filmpje van You Tube laat maar weer eens zien hoe verschrikkelijk een massa mensen is die eensgezind iemand besmuiken en uitlachen, omdat zij allen denken dat ze beter, mooier en slimmer zijn dan de persoon op het podium, die zij het liefst direct aan de schandpaal zouden nagelen. Om nog maar te zwijgen over de jury, een stelletje opgesmukte, omhooggevallen nietsnutten, die het fatsoen nog niet eens kunnen opbrengen hun afschuw over de 47-jarige Susan te verbergen. Waarom zien ze niet dat deze vrouw een lief, oprecht gezicht heeft? Nee, het enige dat ze zien is een (volgens welke normen eigenlijk?) niet al te hippe, werkeloze, vrouw van middelbare leeftijd uit een afgelegen Schots dorp en dat is not done kennelijk.

En dan begint Susan I Dreamed a Dream (Les Miserables) te zingen en vallen de monden van publiek en jury tot hun knieen open. De hele opinie keert om, dit terwijl daar toch nog steeds diezelfde vrouw op dat podium staat. In enkele minuten tijd wordt Susan plotseling bejubeld en niet alleen in Engeland maar ook in Amerika en binnenkort misschien de hele wereld.

De uitvoering is prachtig, maar zou de plotselinge populariteit van Susan ook niet te maken hebben met een soort van rechtvaardigheidsgevoel? Mensen slaken diep in hun hart een zucht van verlichting, dat Susan laat zien dat je niet per se mee hoeft te doen aan de onechte uiterlijkheidsmaatschappij, dat je dus toch best jezelf kunt zijn. Van mij mag Susan wereldberoemd worden, ik zal genieten van haar stem, maar misschien nog wel meer van haar oprechte uitstraling.

Prinses Irene praat met vrachtwagens

Het duurt niet lang meer of Prinses Irene zal in het vervolg tijdens haar bomen-praatsessies een mondkapje moeten dragen. Als de aarde nog twee graden opwarmt, zijn bossen namelijk niet langer een opslagplaats voor koolstofdioxide (CO2), maar juist een bron van CO2-uitstoot in de atmosfeer. De prinses kan dan net zo goed met vrachtwagens gaan praten. (praten ook niet terug).

De stijgende temperatuur richt volgens de onderzoekers schade aan in bosgebieden, waardoor de bomen meer CO2 zouden gaan uitstoten dan ze opnemen uit de lucht. Zo zouden de bomen juist bijdragen aan het broeikaseffect.
De temperatuur op aarde is sinds de 19e eeuw al met bijna een graad gestegen, met als gevolg dat het natuurlijke herstel van het tropisch regenwoud is afgenomen en de bossen kwetsbaarder zijn voor brand, ziekten en insectenplagen. Een onderzoekspanel van de VN heeft in 2007 voorspeld dat de aarde deze eeuw tussen de 1,1 en 6,4 graden zal opwarmen.

Nu hou ik toch al niet zo van bossen, en heb ik liever zee, maar met zulke dingen gaat het meestal zo, dat je pas beseft wat je mist als het er niet meer is. Of juist kwijt wil als het zich anders gaat gedragen, in dit geval tegen ons gaat keren.

Filmrecensie Knowing

Door Michael Koukos

Regie: Alex Proyas
Cast: Nicholas Cage (John), Chandler Canterbury (Caleb), Rose Byrne (Diana), Lara Robinson (Lucinda)
Speelduur: 121 minuten
Jaar: 2009

1959 Een schooltje in Massachusetts besluit naar een idee van de kleine eenzaat Lucinda een tijdcapsule te begraven waarin alle leerlingen van de klas hun toekomstbeeld in de vorm van een tekening kunnen plaatsen.Wij zien echter dat Lucinda zelf niet tekent maar in een soort trance hele reeksen getallen neerpent.

Vervolgens gaan wij naar hetzelfde schooltje in 2009. Na 50 jaar wordt de capsule weer opgegraven.Caleb is de gelukkige leerling die in plaats van een tekening Lucinda`s cijferlijst in handen krijgt. Als zijn vader John, een wat introverte natuurkundeleraar, de lijst ziet valt zijn oog heel toevallig meteen op 9/11 gevolgd door het aantal slachtoffers van deze gebeurtenis.Omdat hij toch niets beters te doen heeft gaat hij alle overige data na en komt tot de ontstellende conclusie dat deze allen verwijzen naar rampen uit het verleden en hun aantal slachtoffers.

Nog meer toeval is dat John precies op tijd op de plaats van de volgende ramp, waar 81 doden staan gepronosikeerd, aanwezig is om daar een vliegtuig te zien crashen.Er zijn nu volgens de lijst nog 2 rampen te gaan. John gaat op onderzoek uit. Eerst ondervraagt hij de hoogbejaarde lerares van de school. Deze heeft blijkbaar haar hele leven de koffie met aspartaam gezoet want zij is stevig aan de Alzheimer en dus niet echt een hulp. Vervolgens probeert hij het nog een keer met Diana, de dochter van de ondertussen overleden Lucinda. Gezien de bijna autistische communicatieve vaardigheden van John lijkt dit eerst te mislukken maar helaas vervoegt zij dan toch het team, wat mijns inziens geen verrijking van de film betekent. Nu moeten 2 fluisterende kasplantjes met zielige verhalen de film dragen wat meteen ook al een behoorlijke dip in de spanning inluidt.

Om het nog erger te maken komen er plotseling vage mannen in een zwart pak op de proppen die her en der wat zwarte stenen rondstrooien. Ondertussen is John erachter dat de laatste ramp de totale apocalyps voorstelt, maar gelukkig heeft Lucinda toch nog coordinaten verborgen (zo goed dat het niet echt van harte lijkt) waar deze ramp kan worden overleeft.

Gelukkig zijn enkele scenes tot eenieders vermaak ronduit lachwekkend;Een scene van een alien met een blauw fluoricerende adem zou zomaar voor een Vicksreklame kunnen doorgaan en de Adam en Eva scene op het einde heeft wel een erg hoog Heidi auf den Bergen gehalte.

Uiteindelijk kon Proyas blijkbaar niet kiezen uit 3 potentiele eindscenes en heeft hij dus de 3 opties gewoon achter mekaar geplakt wat mij als toeschouwer met een erg ontevreden gevoel achterliet.Al bij al kunnen wij stellen dat het idee op zich wel interessant was, de acteurs zijn op zijn minst gezegd geen van allen in topvorm en de spanning is meestal ver te zoeken. Gelukkig is er regelmatig een onheilspellend muziekje dat ons ervoor waarschuwt dat het hier een "spannende scene" betreft.Wat dan wel weer ontegensprekelijk voor de film spreekt zijn de indrukwekkende special effects. Ik zou in ieder geval deze zeer middelmatige productie niet al te hoog op de verlanglijst zetten.

Vreemde religies; The Church of Maradona

Dit nogal vreemde geloof is eigenlijk meer een cult dan een religie, al vallen ze zelf liever onder het laatste. De Maradonian Church werd op 10 oktober 1998 opgericht (op Maradona's 38e verjaardag), natuurlijk door (wie anders?) zijn fans.

Inmiddels heeft deze meer op een fanclub lijkende kerk al meer dan 100.000 leden in meer dan 60 landen. Het is toegestaan er nog een ander geloof naast op na te houden, Alejandro Veron, een van de stichters zegt een traditionele religie te hebben (Rooms Katholiek) en daarnaast nog een religie van het hart, van de passie en dat is de Maradona Kerk.
Grootste kerkelijke feest is de verjaardag van Maradona, wat als kerstmis wordt gevierd.
Net als God in een aantal religies een tetragrammaton heeft, hebben ze die ook voor Maradona; D10S; 10 staat voor zijn shirtnummer, en D en S voor Dios (God). Ook hebben ze een eigen jaartelling, het is momenteel het jaar 48 AB (After Birth). Hun bijbel is de autobiografie van Maradona, welke mijns inziens beter niet nagevolgd kan worden.
De apostelen zijn degenen die hem met zijn carrière hebben geholpen, degenen die deze hebben gehinderd zijn de ketters. Het belangrijkste gebod is je eerstgeboren zoon Diego te noemen.

Het lijkt allemaal een grote grap, helaas is het dat voor veel volgelingen helemaal niet. Voor velen gaat de adoratie veel en veel te ver, wat gewoon niet goed kan zijn.
Een van de redenen is dat veel Zuid Amerikaanse landen niet echt uitblinken in iets, voetbal wordt dan een soort verheerlijking. En natuurlijk is het ook een droom; een slumdog uit Buenos Aires die over de hele wereld aanbeden wordt.
Voor God zelf lijkt de aanbidding nogal zwaar op zijn schouders te rusten, en hij kan dit dan ook alleen maar dragen door drugs te gebruiken.

Vlieland IV;Van voetstuk gevallen

Vorige keer was ik tevens bijzonder geinspireerd door Clara van het Armhuis, en omdat het eten ook nog eens geweldig was, besloten wij er wederom te gaan eten.

De Clara-inspiratie begon bij binnenkomst al direct wat scheurtjes te vertonen, vorige keer had zij mij verteld dat ze van Sint Maarten kwam (waarschijnlijk, blijkt nu, door mijn enthousiaste verhalen over de Antillen). Nu ze de Griekse naam hoorde waaronder gereserveerd was, begon zij te vertellen dat zij uit Griekenland kwam en nog wel (hoe toevallig) uit Larissa. (Michael's familie komt daar ook vandaan).

Het was deze keer enorm druk, met maar liefst 3 groepen, opgepropt in de kleine Armenkamertjes. Vanzelfsprekend moet je dan wat langer wachten, maar er is genoeg kunst aan de muur om je (de eerste uren) niet te vervelen. Het meeste is afkomstig van Ada Breedveld, een selfmade kunstenares met surrealistische werken, van met name te dikke vrouwen (remt de eetlust alvast). Het mooiste werk hangt in de schouw (helaas geen foto van, er zat een groep met grote hoofden voor), het is geschilderd naar aanleiding van een prachtig gedicht van Slauerhoff over een man en vrouw die door afstand gescheiden zijn, maar 's avonds, al zitten er zeeen tussen, samen naar de sterren kijken.

Uiteindelijk kwam het eten wel en was wederom fantastisch. Alleen het was wel wat droog daar er de hele avond niemand meer kwam om te vragen of wij iets wilden drinken. En de wachttijden tussen de gangen liepen enorm op, dus besloten wij voor de laatste gang te vertrekken. De serveerster was enorm onthutst over de klacht, en wat ik al verwachtte, nog geen minuut later stond Clara aan de tafel. Zij probeerde zelfs nog de schuld bij ons te leggen, dat wij mondig genoeg hadden moeten zijn om haar te roepen. Toen ik antwoordde dat ik dat een zeer slechte service vond in zo'n restaurant, moest zij dat schoorvoetend beamen. (ondertussen keek zij de serveerster aan alsof ze die ter plaatse de nek om wilde draaien).

Al bij al is Clara wat van haar voetstuk gevallen, maar het blijft een prima restaurant.We geven haar vooralsnog het voordeel van de twijfel. En net als vorige keer werden wij Kalinichta gewenst bij de deur. 

Mijn verre prinses; J.J. Slauerhoff
Wij komen nooit meer saam:
De wereld drong zich tussenbeide,
Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam,
Maar andre sterren zien we in andre tijden.
Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd:
Van licht tot verste duisternis - dat ik
Op vleuglen van verlangen rustloos reizend,
U zou begroeten met mijn stervenssnik.
Maar als het waar is dat door groote droomen
Het zwaarst verlangen over wordt gebracht
Tot op de verste ster: dan zal ik komen,
Dan zal ik komen, iedren nacht

Vlieland III; Milieuproblemen en kleurstoffen

Geinspireerd door de zee en Pastorale (En bij het water speelt een kind En alle schelpen die het vindt gaan blinken als ik lach ‘k Hou van je warmte op mijn gezicht Ik hou van de koperen kleur van je licht Ik geef je water in mijn hand En schelpen uit het zoute zand Ik heb je lief, zo lief) besloten wij de andere dag schelpen te gaan zoeken.

Dit bleek vanaf 1969 enorm veranderd te zijn. Je zou daar geen kind meer met goed fatsoen laten spelen, bij het bovenduinse hotel Seeduyn hebben ze niet voor niets een fles terpentine staan om het teer van je schoenen te halen, voor je daar de vloer verpest. Ook de schelpenpopulatie heeft zich hieraan navenant aangepast. Vanzelfsprekend zagen wij dit keer ook geen zeehonden, als ze er al waren hadden ze dezelfde kleur als de zee.

Desondanks wordt de populatie Gooise "kakkers" met de maand groter op Vlieland. Gelukkig zijn deze voornamelijk geconcentreerd in Badhotel Bruin en dus grotendeels te vermijden. (Uit betrouwbare bron: Het personeel lacht jullie uit als jullie weg zijn! :-))
Voor de kinderen trekken zij in ieder geval niet naar Vlie. Die zijn wel een paaseitje gewend, maar de Vlielandse paashaas bleek zich daar niets van aan te trekken, en zijn eieren gewoon bij de Aldi te kopen. (inclusief alle mogelijke foute vergiffen en kleurstoffen, waar menig Goois kind na het nuttigen wel een ADHD aanval van zal hebben gekregen).

Wordt vervolgd.

Vlieland II; De verloren dochter

Waarschijnlijk door de Pasen gebeurde het dat er ook in mijn hoofd iets wederopstond, ik kreeg plots een oud liedje in mijn hoofd; Pastorale. Het was niet meer uit mijn hoofd te slaan en ik vond het mooier en mooier worden. Het was daardoor dat mij ineens het verhaal over Liesbeth List en haar geschiedenis op Vlieland weer te binnen schoot. Ik vertelde het Michael, met de gedachte dat hij het wel zou kennen, maar die keek mij aan alsof ik nu toch echt een klap van de molen had gekregen. Meest ongeloofwaardig vond hij dat we al eerder op Vlieland waren geweest en noch ik, noch iemand anders het er ooit over hadden gehad dat Liesbeth op Vlieland was opgegroeid. (en ik maar proberen met "echt hoor, ze noemen haar ook wel de vuurtorenwachtersdochter!") Dit snakte naar bewijsmateriaal.

Een algemeen bekend verhaal is dat Liesbeth in Bandung is geboren, met haar ouders in een jappenkamp is terecht gekomen, alwaar haar moeder zelfmoord pleegde. Liesbeth ging met haar vader terug naar Nederland en het leven gaf haar een hekserige stiefmoeder. Het samengestelde gezin ging op vakantie naar Vlieland en daar dumpten ze de toen 7-jarige Liesbeth, die liefdevol werd opgevangen en uiteindelijk geadopteerd door het gezin van de vuurtorenwachter.

Wij besloten eerst maar eens naar de vuurtoren met vuurtorenswachtershuis te gaan. De kans was natuurlijk klein dat de ouders nog zouden leven en/of dat wij een andere aanwijzing zouden vinden. Michael zocht gewillig mee naar aanwijzingen en vond er een heleboel (weinig empirisch) bewijs. Schertsend hield hij een duinstruik met een klein stukje stof eraan omhoog; "zou dit niet nog een stukje van de jurk van de kleine Liesbeth zijn?". Het vuurtorenwachtershuis leek bewoond, maar er was niemand thuis helaas. Ook de vuurtoren bleek afgesloten en leek eigenlijk ook te modern om nog uit die tijd te stammen.

Dan was er eigenlijk nog maar een mogelijkheid over om achter de waarheid te komen, de barman van Tante Pé, die weet altijd echt alles wat er op het eiland gebeurt. De barman is altijd in voor een praatje en hij begon dan ook direct enthousiast te vertellen. Helaas was dit weer een heel ander verhaal. Liesbeth zou gewoon de echte dochter zijn van de oude vuurtorenwachter, de heer List. De man schijnt nog steeds te leven en op het eiland te wonen. Bezoek van zijn dochter krijgt hij nooit. Hoe dat komt wist de barman ook niet.

Nog niet helemaal tevreden besloten we naar Wouter van de Vliehors te gaan. Die had het echter te druk, hij zat al klaar om het zoveelste zeehondenpaastochtje met zijn accordeon te begeleiden. De zoektocht moet dus maar een andere keer verder gaan, in ieder geval heb ik er mee bereikt dat Michael mij nu wel gelooft, en het is natuurlijk altijd fijn je verdiende gelijk te krijgen.

Wordt vervolgd.

Vlieland I; Terug in de tijd

Omdat ik al een tijdje last heb van vreselijke stress, overdreven hartkloppingen en slaapproblemen, had Michael het luminueze idee weer eens naar Vlieland te gaan. Helaas vergat ik dat ik mijzelf ook meenam, waardoor het ook daar nauwelijks anders was. Desondanks blijft het leuk op Vlie.

Een van de leuke dingen van Vlieland is dat er nooit iets verandert. Mensen lopen er toch een beetje achter. Dat zagen wij alweer direct toen wij van de boot afkwamen en de kerstman ons verwelkomde, ze waren duidelijk nog niet bij de Pasen beland.
In hotel Rispens wel. Bij binnenkomst was er niemand te bekennen, maar na enig zoeken vonden we Riekje in de keuken met haar handen paars in het haar. Voor haar stond een mand bleke eieren. Een duidelijk mislukte poging van het authentieke paaseieren verven.

Hierna maar eens op zoek naar een geschikt restaurant, want met 3000 bezoekers op het eiland en maar een handjevol restaurants is het zaak tijdig te reserveren. De Oude Stoep leek ons wel wat gezien het prachtige, zonovergoten terras met uitzicht op de dijk. We vielen met onze neus in de boter, want hier werd net een toneelstuk opgevoerd; "Het mysterie van de verdwenen obers". Helaas bleek er geen einde te komen aan deze uitvoering, dus besloten wij de zaak maar voortijdig en onverrichterzake te verlaten. Dat bleek ook de bedoeling, want dan kon je de uitkomst van het mysterieuze stuk zien; alle obers stonden in het steegje te roken.

Daarop besloten wij maar te reserveren bij de tip van de Vrienden van het Telendosse Viske, en inderdaad De Herberg van Flielant bleek een gouden tip te zijn. Je moet wel even door de oubollige "schilderijen" van jaren-70 zonsondergangen heen kijken, maar dan heb je ook wat; fantastisch eten en een herbergierster die nog weet wat service betekent.

Wordt vervolgd.

A(b)ssurd mooi

Hoop voor Almere

Al komt Almere vaak slecht in het nieuws, het lijkt verder toch best mee te vallen. Dit wordt nu ook bevestigd door professor criminoloog Cyrille Fijnaut. Onder zijn leiding heeft een onderzoeksgroep gekeken naar de gevolgen van de enorme groei van Almere op de veiligheid. En wat blijkt, in 2030 zal Almere, volgens hem, minder onveilig zijn dan andere steden.

Nadeel is dat de bouwers destijds een wat andere kijk hadden op ontwikkeling van een infrastructuur dan nu ideaal zou zijn. Ze hebben toen het besluit genomen om de verkeersstromen te splitsen. Busbanen, fietspaden en autowegen zijn totaal van elkaar gescheiden. Zo erg dat je in de auto vanaf de weg amper bus- en fietspaden ziet. Die verschillende wegen lopen ook nog eens heel verschillend, waardoor ik nu, na 16 jaar (met onderbrekingen) in de auto door Almere te hebben gereden, nog steeds niet zou weten hoe ergens op de fiets te komen. Nu heb ik ook geen fiets, maar anders zou ik er zeker een met ingebouwde TomTom moeten hebben.

Het gevolg nu is dat busbanen en fietspaden zeer kwetsbaar zijn. Ze liggen uit het zicht.
En om aan te tonen hoe gevaarlijk dit is gebruikt Fijnaut jonge meisjes. Volgens hem is een meisje op de fiets hetzelfde als een kanarie in de mijnschacht. Wanneer een kanarie van zijn stokje valt, is er iets mis in de mijn. Wanneer een meisje 's avonds niet meer alleen durft te fietsen, is er wat mis met de veiligheid.

Nou zo'n onderzoek hadden wij toch allemaal wel kunnen doen? Eigenlijk was daar niet eens een onderzoek voor nodig. Een conducteur durft ook niet meer alleen in de trein, en als het zo nog even doorgaat durven straks misschien de veiligheidsteams (groepen van zeer dreigend uitziende kleerkasten) ook niet meer in de trein.
Een harde aanpak zeg ik, het enige dat helpt, maar ja ik ben dan ook geen criminoloog.
Of koppel de bruggen los en maak er weer een eiland van, op Vlieland is naar mijn weten nog nooit iemand vermoord.

206e Birkat Hachama ברכת החמה

Vanaf de Tempelberg schalde gisterochtend de ramshoorn, terwijl duizenden mensen de zon zagen opkomen boven de Klaagmuur. Die zon doet dat elke dag wel, maar op deze dag voelde het alsof het voor de eerste keer gebeurde. Het Birkat Hachama gebed (lofzegging aan de zon) werd opgezegd. Dit gebeurt slechts eens in de 28 jaar en dit was de 206e keer in de Joodse geschiedenis.

Birkat Hachama is geen zonaanbidding. De periode van 28 jaar tussen twee zonnezegeningen vertegenwoordigt de cyclus tussen de momenten waarop de zon dezelfde positie inneemt als ten tijde van haar schepping, op dezelfde dag en hetzelfde uur. Volgens Genesis was dat op woensdag, de vierde scheppingsdag. En gisteren stond de zon dus weer exact hetzelfde als op die scheppingsdag.

Wetenschappelijk gezien zal het allemaal wel niet kloppen. De zon is niet 5769 jaar oud – zoals de Joodse jaartelling wil – maar 4,6 miljard jaar. En het is maar zeer de vraag of ze is ontstaan als gevolg van een scheppingsdaad, maar de gedachte van Birkat Hachama is in ieder geval wel heel mooi.

Home alone holiday mum

Een Engelse moeder was het helmaal zat; ze werkte 16 uur per dag, tel daar twee kinderen bij op van 11 en 14 jaar, en een geesteszieke zus, en het is logisch dat je wel eens de gedachte krijgt er gewoon uit te stappen.

Nu was de vrouw zelf niet geestesziek, dus het er uitstappen betrof geen zelfmoord, maar een reisje. Na weer zo'n dag van 16 uur, met talloze sms-jes van zieke zus met opdrachten, kwam ze thuis en trof haar familie scheldend en vechtend aan. Moeders pakte hierop haar tas, reed naar de dichtsbijzijnde luchthaven en kocht een ticket voor de eerste de beste vlucht. En zo liep ze een paar uur later de hele dag op het strand van Malaga heen en weer. De andere ochtend werd ze wakker langs de snelweg en wist niet meer waar ze was. (toch een klap van de molen). Geld had ze niet, dus verkocht ze haar sieraden en zo kon ze voor 2 dagen in een hostel logeren.

Uiteindelijk besloot de vrouw naar huis te bellen, alwaar oma inmiddels voor de kinderen bleek te zorgen. Oma hielp haar dochter aan een ticket om weer thuis in Engeland te komen.
Op de luchthaven stond helaas niet haar liefhebbende familie haar op te wachten, maar de politie. En zo zit de opt in/opt out moeder nu 26 weken in de cel, kan ze een beetje tot rust komen.

Een vreugdevolle dag, behalve voor Benedictus

Vanochtend was er in de Flevopolder geen hand voor ogen te zien, een dikke, witte mist pakte zich samen. En dat is toepasselijk, het is namelijk Witte Donderdag.

In naam wit en liturgisch wit, in de R.K. kerk bedekt men dan ook alle beelden met een wit kleed. Al wordt op deze dag het Laatste Avondmaal herdacht dat Jezus aan de vooravond van zijn kruisdood met zijn discipelen vierde, wit staat toch voor goed, vreugdevol en heilig. (we weten immers dat het sprookje goed gaat aflopen en binnen 3 dagen de chocolade eieren weer uit de kast komen).

Paus Benedictus XVI heeft de opbrengst van de collecte van Witte Donderdag bestemd voor de katholieken in de Gazastrook, gezien het aantal katholieken daar verwacht hij dus niet al te veel van de collecte tijdens de kredietcrisis. Verder wacht Benedictus ook nog een zeer onsmakelijke taak vandaag; hij moet de voeten wassen van twaalf priesters, zoals Christus eens de voeten van de twaalf apostelen waste. Als het tegen zit heeft de paus dus kaas als dessert bij het Laatste Avondmaal.

Gelovigen die zich hiertoe geroepen voelen, waken gedurende de nacht van Witte Donderdag op Goede Vrijdag enige uren bij het tabernakel waarin de geconsacreerde hosties zijn geplaatst. Hiermee proberen zij in te gaan op het verzoek dat Christus in de nacht voor zijn kruisdood aan de apostelen deed. Christus had zich namelijk na het Laatste Avondmaal in de tuin van Getsemane teruggetrokken om tot God te bidden. Jezus vroeg zijn leerlingen om met hem te waken. Wakker blijven hoeft niet, dit is de discipelen namelijk ook niet gelukt. (altijd moeilijk na zoveel wijn).

Cadeautips

En als er dan toch een tijd komt dat er helemaal niets meer mag, alles verboden wordt en je het allemaal niet meer ziet zitten, dan kun je je het beste verstoppen, in deze Webshop zul je dan zeker een leuke outfit vinden. Ook leuk om cadeau te geven voor moederdag, de verjaardag van je oma of zomaar een goede vriendin. 

Godsdienstvrijheid II: Verbod op Kirpan

Hebben de sikhs jaren gestreden voor het mogen dragen van een tulband, in Engeland ligt nu hun Kirpan (dolk) zwaar onder vuur. Al is er een wet die hen het dragen van de dolk, om geloofsredenen, toestaat.
Sinds enige tijd worden de sikhs overal de toegang geweigerd uit veiligheidsredenen. Gekke is dat als ze bezwaar maken en naar de rechter stappen, ze gewoon met dolk en al de rechtzaal in mogen, want ja daar is wet nog steeds wet.

Een sikh moet vijf symbolen dragen op voorschrift van Gobind Singh (overleden in 1708), de tiende goeroe van het sikhisme. (kesh =ongeknipt haar samengebonden in tulband, kangha = een houtenkam onder de tulband, kaccha = een katoenen wijde onderbroek tot op de knieen, kara =een stalen armband om de rechterpols, kirpan = een op het lichaam gedragen dolk).
Al deze symbolen hebben een bepaalde diepere, spirituele betekenis, maar daarnaast dient het als duidelijke markering van de wij- groep en de zij-groep. Dit laatste was in het 17e en 18e eeuwse India van groot belang en de niet-sikhs betroffen toen voornamelijk moslims en hindoes.

Het is nu maar de vraag of dit alles in het huidige Engeland (en de rest van Europa) nog steeds moet gelden. Er hoeft maar 1 slechte bij te zitten, die eens een keer iemand aan zijn dolk rijgt(en ja slechte mensen heb je overal) en het gaat mis. Om nog maar te zwijgen over terroristen die zich als sikh kunnen gaan voordoen.
In dit geval dus, sorry sikhs, nee tegen de godsdienstvrijheid (wat betreft het dragen van de symbolen dan). Nou ja, de katoenen lange onderbroek kan nog net.

Godsdienstvrijheid: Ayahuasca thee van Santo Daime erkend als sacrament

Al in 1999 legde de politie het Santo-Daime kerkgenootschap stil, agenten in burger namen toen twee jerrycans met Ayahuasca in beslag. Ayahuasca is een drank met een geestverruimende werking die tijdens de dienst gebruikt wordt als heilig sacrament. Grote vraag was toen of de politie met de inval de immuniteit van de kerkdienst niet heeft geschonden. Deze, in jurisprudentie erkende, onschendbaarheid bepaalt dat de politie tijdens een kerkdienst niet binnenkomt.

Pas nu, in 2009, heeft de rechtbank in Haarlem bepaald dat de Santo Daime kerk in Amsterdam via Schiphol de Ayahuasca thee mag importeren uit Brazilie. De thee bevat de stof DMT (dimethyl-teraftalaat) dat volgens de Opiumwet verboden is, daarnaast bevat het een kruid MAO (monoamino-oxidase). Het is een krachtig mengsel met een sterk hallucinerende werking.
Volgens de rechtbank mag het kerkgenootschap de thee toch invoeren, omdat het gaat om een wezenlijk onderdeel van de godsdienstige beleving van de leden. En dit is gelukkig een uitspraak die recht doet aan de godsdienstvrijheid in Nederland.

De Santo Daime kerk komt oorspronkelijk uit Brazilië. De Amsterdamse afdeling noemt zichzelf de Ceu Da Santa Maria. De kerk ontwikkelde zich, vanaf 1930, rond de visioenen van Raimundo Irineu Serra (1892-1971), in de tropische regenwouden van Brazilië. Maria verscheen als moeder van het regenwoud aan Irineu. Deze visioenen werden door de gelovigen geïnterpreteerd als een soort christelijke openbaringen, ze worden aangeduid als het derde testament. De visioenen kwamen niet geheel vanzelf tot de goede man, ze kwamen mede tot stand doordat Irineu wel een slokje Ayahuasca lustte, de wijn van de ziel.
De stichter doopte de naam om naar Santo Daime. De naam 'heilige"duidt de religieuze waarde aan, daime is Portugees voor geef mij (liefde, licht, kracht).
In de religieuze bijeenkomsten staat het drinken van Ayahuasca (aangeduid als daime-thee) centraal.